Het verloren varkentje

Symbool

Terwijl ik bij school sta te wachten zie ik een moeder in de auto zitten waar ik een praatje mee wil maken. Ik maak aanstalten om naar haar toe te lopen als ik vanuit mijn ooghoeken Dunya zie lopen met de juf. Er is iets mis, dat zie ik meteen, en dus loop ik naar Dunya toe. “Ze is een varkentje kwijt” zegt de juf. Dunya heeft twee knuffelvarkentjes. Die hebben een diepere betekenis voor haar dan gewoon twee varkentjes. Natuurlijk geldt dat voor alle knuffels, want dat zijn allemaal meer dan gewoon pluche beesten, maar deze varkentjes zijn een soort symbool voor haar.

Intens verdrietig

In groep vier werd ze gepest en uitgescholden voor varken. Ze leed daaronder en we zochten naar een manier om daarmee om te gaan. Dunya kwam haar varkentjes tegen en kwam op het idee om deze mee te nemen naar school. Vanaf nu zou ze elke keer dat ze varken zeiden, een varkentje omhoog houden en zeggen: “Kijk, dit is een varken en ik ben een mens!” . Nu gebeurt het niet meer, maar toch wil ze haar varkentjes mee naar school nemen. Omdat dit vanzelf weer over gaat, laat ik het toe. Maar op het moment dat ik mijn, ineens weer kleine, meisje in mijn armen houd dat zo ontzettend verdrietig is, kan ik mezelf wel slaan. “Ze lagen op mijn tas toen ik op de schommel zat” huilt ze. Er waren er twee, de leukste is weg. “Weggewaaid misschien” snikt Dunya, maar eigenlijk weet ze wel beter.

Nieuw baasje

“Laten we maar hopen dat ze een heel leuk leven krijgt bij haar nieuwe baasje” huilt Dunya. De juf belooft het nog een keer te vragen in de klas de volgende dag. Als Dunya die avond in bed ligt, komen de tranen opnieuw. En ik begrijp het zo goed. Ik voel me zo machteloos. Tegelijkertijd baal ik ontzettend dat ik haar niet heb gewaarschuwd. Als moeder en als juf zou ik beter moeten weten, maar ik heb er niet bij stil gestaan. Was blij dat ze steun had aan die varkentjes en dat was dat. Ook ’s nachts wordt Dunya huilend wakker en ik vraag of ze bij mij komt liggen. Zelf slaap ik ook niet geweldig, dus dan kunnen we beter samen zijn.

Niet weggewaaid

De volgende ochtend zegt de juf tegen Dunya dat ze het gaat bespreken in de klas. Als ze die middag uit school komt durf ik er niet naar te vragen. Ze is opgewekt en zegt er niks over. Dus het varkentje is niet terug, anders had ik het wel gehoord. Ik kijk stiekem nog eens in haar tas. Nee, niks. Dan ineens komt er een email van de juf. Het onderwerp is: “verloren knuffeltje van Dunya”. Als ik het open, zie ik dat het gericht is aan alle ouders van de kinderen van groep 5/6. De juf vraagt iedereen om de tas en jas van hun kind te checken of het varkentje per ongeluk mee naar huis genomen is. Het is duidelijk dat de juf ook niet gelooft in het scenario van wegwaaien. Ik vind het superlief van de juf dat ze de moeite neemt om deze mail te sturen. “Ik mis mijn varkentje nog steeds heel erg” zegt Dunya als ze in bed ligt. Ik knik. “Dat weet ik lieverd! Maar de juf heeft een mail gestuurd naar alle ouders, dus als je varkentje in de tas van iemand zit, weten de ouders dat ie van jou is” leg ik uit. Ook Dunya is verrast, maar ook realistisch. “Ik denk niet dat ie nog terugkomt” zegt ze somber. Ik kan haar alleen maar gelijk geven. Voor de zekerheid blijft ze nog een nachtje bij mij slapen.

Lief gebaar

Een dag later komt Dunya naar buiten met een onbekend knuffeltje. “Hoe kom je daaraan?” vraag ik verbaasd. Ze vertelt dat ze deze van een klasgenootje heeft gekregen omdat ze haar varkentje kwijt is. Een ontzettend lief gebaar uit een zeer verrassende hoek. Ik ben even sprakeloos. Dunya geeft toe dat zij dat ook was. “Wat heb je gezegd?” vraag ik dan. “Dank je wel. En ik heb haar een knuffel gegeven!” zegt ze vrolijk. “Ik was wel heel verbaasd, want zo ken ik haar niet.” Ze klinkt nog steeds verwonderd. “Ik heb dat ook tegen haar gezegd” gaat Dunya verder. “Ik zei: Wat lief! Zo ken ik je helemaal niet!” Ik moet lachen, maar verberg het. Ze heeft het heel lief en eerlijk gezegd, maar tegelijkertijd ook wel confronterend. Al betwijfel ik of dat kind het ook zo voelt. Ik ben trots op Dunya. Het verlies van het varkentje is ze nog lang niet vergeten, maar dit lieve gebaar geeft haar meer troost dan ik had verwacht.