Het verhaal van de duif

Ken je het verhaal van de Peuter en de duif? Het begon op een gewone woensdagochtend, rond de klok van 06:00. Mama lag in bed en hoorde kleine voetstapjes op de gang, gevolgd door een opengaande slaapkamerdeur. 'Mama', fluistert Peuter met een ik-ben-net-wakker-stemmetje, 'Hoor jij dat ook?'. Mama luistert aandachtig en vraagt aan Peuter wat zij moet horen. 'Ik hoor steeds roekoe, roekoe. Dat is de duif. Hij heeft me wakker gemaakt en dat vind ik niet leuk. Ik wilde nog even slapen. Kun jij niet even vragen of de duif zijn mond wil houden?' 'Maar schatje, daar kan mama niets aan doen', antwoord mama. 'Kom maar bij me zitten, dan gaan we samen luisteren naar de duif en de andere vogeltjes die een vrolijk liedje fluiten.' Peuter komt zitten en luistert naar de vogeltjes. Na een paar minuten is hij het beu en wil graag naar beneden om te spelen en een boterhammetje te eten. Het 'duif-incident' is vergeten. Of niet? Als Peuter en zijn Diva zusje een paar uur later met mama op de fiets zitten, roept Peuter bij het verlaten van de tuin heel hard dat mama even moet stoppen. Verbaasd kijkt mama hem aan en volgt met haar ogen het priemende wijsvingertje van Peuter dat richting het dak wijst. 'Kijk mamaaaaa, daar is-ie'. 'Wat is daar dan', vraagt mama. 'De duif! Hij was het die me vanmorgen wakker roekoede. Stoute stoute duif', spreekt Peuter het beestje toe, druk zwaaiend met zijn vingertje. 'Wil je dat niet meer doen, dat vind ik niet leuk, ik wilde nog slapen.' Kijkend naar de serieuze blik van Peuter kan mama haar lachen nauwelijks inhouden. De duif op het dak is zich van geen kwaad bewust en koert vrolijk verder. 'Kom mama, we kunnen gaan, de duif heeft me wel gehoord. Pas der op duifje'. Na een paar boodschapjes te hebben gedaan komt mama met de Peuter en Diva weer thuis. Peuter ontdekt al gauw dat de duif er nog steeds zit (of is het inmiddels een andere duif?). En nu weer krijgt de duif de wind van voren en Peuter spreekt de volgende woorden: 'Ssssst, nou stil zijn, want anders eet ik je op'. Hilarisch, mama kon je opvegen. Dit gesprek dateert van een paar maanden geleden. Dat Peuter de duif nog steeds vervelend vindt, blijkt wel uit het feit dat hij elke keer als hij een duif hoort, de duif toespreekt. Inmiddels zijn er ook lieve duiven volgens Peuter. Mama heeft wel eens geprobeerd te achterhalen hoe een lieve of een stoute duif klinkt, waraop Peuter steevast antwoord: 'Nou mama, dat hoor je toch wel? Een stoute duif doet roekoe roekoe en een lieve duif doet ook roekoe.' Aha, dus.... 

Je begrijpt, de mama uit dit verhaal ben ik. Het is een hilarisch stukje conversatie van mijn heerlijke Peuter van 3. Ik kan een boekwerk vol schrijven met de allerleukste uitspraken van mijn manneke. Ik verheug me er stiekem al een beetje op dat mijn Diva ook kan praten en ik ook van haar mooie uitspraken mag genieten. Of nog leuker, de gesprekken die mijn Peuter en Diva samen hebben. Herkenbaar?