Het Renaissance meisje

“Mama, ik mag vandaag de kaars meenemen naar achter!” vertelt Dunya opgewonden vlak voordat de kerkdienst begint. “Dat heeft Sjaak aan me gevraagd!” Ze valt me om mijn hals. We waren er al vroeg, net niet vroeg genoeg natuurlijk want het koor was al begonnen en Dunya had uiteraard helemaal geen haast, maar we waren wel vroeger dan de andere kinderen. Ze ging meteen op de trap zitten om te luisteren naar het koor. Even later zag ik haar met iemand van het liturgisch team door de kerk lopen. Ze was daarna druk bezig om samen met een mevrouw kaarsjes aan te steken en in de kerk te zetten. Hartverwarmend vind ik het om te zien hoe iedereen haar zoveel mogelijk overal bij wil betrekken. Want ze vindt het zelf nog steeds moeilijk....

Senna

Nog steeds hoor ik haar over “die stomme Dominicus”. Dan vraag ik: “Wat vind je precies stom in de Dominicus?” Het antwoord is dan steevast: “Omdat Rosa er niet is!” Rosa is in de ekklesia en wij zijn overgegaan naar een andere kerk. Een kerk die beter bij ons past. En ik begrijp het zo goed. Dunya is geen kind dat iemand vergeet als ze uit beeld is. Zo hoor ik haar nog bijna dagelijks over Senna die geheel plotseling uit ons leven werd getrokken en nu een nieuw leven heeft in Almere. Het contact verloopt uiterst moeizaam. Het duurt lang maar dan laat ik haar los. Ze was een soort pleegdochter voor mij en een pleegzus voor Dunya. Ze kwam bij ons, we brachten haar naar school en ik haalde haar ook wel vaak op bij school of van de opvang. “Ooit komt ze terug” zeg ik tegen Dunya. Ze voelde zich thuis bij ons en er komt een dag dat ze daaraan terugdenkt en contact met ons zoekt. Dat is een schrale troost, maar ik geloof er wel in.

Rafaela

Verder mist ze Rafaela. Vorig jaar naar Polen verhuisd omdat haar moeder hier geen woonruimte kon vinden. Dus noodgedwongen uitgeweken naar hun geboorteland. “Ik zie je weer in groep vijf” zei Rafaela bij het afscheid en Dunya was er heilig van overtuigd dat ze terug zou komen. Toen we dat voor de vakantie gingen navragen bij de directrice zei die van niks te weten. Tegen haar had moeder dat in elk geval niet gezegd, dus waarschijnlijk was het een soort troost geweest om dat te zeggen. De laatste tijd praat Dunya weer vaak over haar. Op school en thuis. Ze hadden wel eens ruzie en daardoor kregen moeder en ik ook een keer ruzie. Dat is nooit meer goed gekomen helaas. Het gevoel dat je altijd voor iemand klaar mag staan, maar dat zo iemand dan toch gewoon tegen je gaat schreeuwen als je kind zich misdragen heeft op school. Dat deed me verdriet. En een jaar laten vertrokken ze ineens naar Polen. Geen tijd gehad om iets goed te maken, geen tijd om iets uit te praten. Dunya in tranen. Geen adres en e-mails blijven onbeantwoord.

Rosa

“Moos en Sara zijn er ook!” roept Dunya enthousiast in de kerk. “Fijn dat er zoveel kinderen zijn nu, dan maak je snel nieuwe vriendinnen” zeg ik. “Maar ik vergeet Rosa niet en ik mis haar echt! Het stomme van de Dominicus is dat Rosa er niet is...” zegt ze somber. “Je hebt gelijk. Het is jammer dat je Rosa niet meer ziet. Maar het leuke van de Dominicus is dat je hier zoveel bij dingen betrokken wordt. En dat je nieuwe kinderen leert kennen!” Daar is ze het wel mee eens. Toch is al die aandacht ook wat veel van het goede. Dunya weet zichzelf niet zo goed een houding te geven als iedereen zo lief voor haar is. Ze vindt het denk ik echt wel leuk om te helpen, maar dat mensen daar dan over gaan praten, dat maakt het een beetje eng. De mevrouw die ze geholpen heeft zegt na de dienst dat ze graag wil dat ze haar volgende week weer helpt. Dunya schudt haar hoofd. Ik zeg dat ze nog een beetje moet wennen. “Ik heb haar heel veel aandacht gegeven” zegt de vriendelijke dame. Ik knik. Misschien is dat wel het probleem. Ik ga even met Dunya op een bankje zitten en vraag haar wat er aan de hand is. Ze wil niet steeds helpen zegt ze. “Hoe kun je dat de volgende keer anders zeggen?” vraag ik dan. “Ik wil niet helpen!” Tja, dat is een mogelijkheid. “Je kunt ook zeggen: ik wil nu liever niet helpen, misschien een andere keer.” Ze knikt. Ze gaat het proberen.

Renaissance-meisje

We lopen de kerk uit en een andere mevrouw spreekt Dunya aan. “Je liep bij me langs met het licht. En toen dacht ik wat heb jij een prachtige jurk aan! Zo ben je net een renaissance meisje. Dat zegt jou natuurlijk niks, maar mama wel.” Ik frons mijn wenkbrauwen. Tja ik heb een blauwe maandag filosofie gehad en toen heb ik er wel iets over gelezen. Maar verder heb ik me nooit echt verdiept in kunst. Ik wissel nog wat woorden uit met deze mevrouw en dan lopen we naar buiten. Frisse lucht. Dan klaart Dunya’s gezichtje misschien ook wat op. Ik vind het zo mooi dat iedereen zo haar best doet voor haar. Ze straalde ook enorm toen ze de kaars naar achter bracht en ook toen ze hem weer binnenbracht. Het licht gaf een warme gloed aan haar bleke snoetje. Eigenlijk moeten mensen haar wel laten helpen, dan zeggen dank je wel en daarna niet gaan zeggen dat ze zo goed geholpen heeft. Volgens mij is dat de kern van het verhaal. Aandacht is leuk, maar tot op zekere hoogte.

Herinneringen

Het komt goed, daar heb ik vertrouwen in. De weerstand neemt wel af, maar is nog niet verdwenen. Ik vond het prachtig om te zien dat ze zo actief was. Ik denk ook echt dat ze daar zelf van geniet. Het wijst zichzelf wel uiteindelijk. Ze moet gewoon haar draai een beetje vinden. En volgende week zet ik de wekker een half uurtje eerder. Want als we moeten stressen op zondag, wordt het ruzie en dat helpt niet mee aan het plezier om naar de kerk te gaan. Zo leren we elke week weer wat bij. En kinderen verdwijnen uit ons leven, maar we hebben foto’s en heel veel herinneringen. En Rosa zien we over een poosje ook wel weer terug. En volgende week komt ook haar vriendinnetje van de Dominicus weer in de kerk. Dan wordt het nog leuker!