Het regent, het regent..

Gisteren was mijn vrije dag in de week. Met twee kleine kinderen is rustig wakker worden er niet bij want de oudste moet naar de peuterspeelzaal.  Als ik wakker word heb ik al een berichtje van de buienapp : het regent. Als ik naar buiten kijk zie ik het ook, het regent hard. Ik word er gelijk een beetje sip van.

Mijn zoon van 3 jaar die denkt daar anders over. Regen is voor hem groot feest, en de hele vroege ochtend loopt hij te stralen.  Hij mag zo door de regen naar school!  Dolblij pakt hij zijn jas,  en ik trek hem zijn normale schoenen aan. We hebben hem heel slim geleerd dat hij alleen met laarzen in de plassen mag stampen,  dus dat drama is afgewend. Glunderend van plezier loopt hij naar school.  

Ondertussen ben ik het na 5 meter al weer zat. Ik heb echt een hekel aan dat herfstweer.  Doe mij maar min 5 met zonneschijn in plaats van de regen. En hoe vrolijker mijn kind word van regen, hoe chagrijniger ik word. En aan de gezichten op school te zien ben ik niet de enige.  

Als ik mijn zoon af heb gezet op school en naar buiten loop is het inmiddels droog. Gelijk voel ik me al een stukje beter. En dan komt er nog een klasgenootje van mijn zoon aangelopen met zijn moeder. Hij rukt zich los van zijn moeder en springt met een grote sprong zo in een plas. En tot zijn billen is ie zeiknat! En dan bedenk ik me, gniffelend,  regen is soms nog best leuk!