Het perfecte voorbehoedsmiddel

Baby en ik scheuren met honderddertig kilometer per uur langs een rode auto waarin een verzuurde vrouw stijfjes achter het stuur zit. Ik vraag me direct af of ze er zo citroenerig uit ziet omdat ze geen kinderen heeft gekregen, of juist omdat ze ze wél heeft.

Wij zijn op weg naar onze neefjes, en Ome Mar. Zo klein als onze familie is, zo belangrijk is het om de drie neefjes (een soort van kwik, kwek en kwak als kleuter, peuter en baby) met elkaar te laten spelen.

"Hoe is het hier?" vraag ik als ik zuchtend Baby plus vetgemeste luiertas uit de illegaal-geparkeerde auto hijs.

Mijn zwager begroet mij met de kleinste op z'n arm. De tweejarige roept non-stop "TREIN" en de vierjarige staat binnen met een frons op zijn gezicht op het raam te bonzen.

"Tja...druk," lacht hij magertjes. "HOU DAAR MEE OP, HAD IK GEZEGD," buldert hij naar zijn oudste, dwars door het glas heen. Zijn gezicht ziet er ietwat vermoeid uit, maar verder lijkt hij nog op de zwager die ik al zo lang ken. Ietsje dunner. Maar ja, kindjes hebben kan ook zwaar zijn.

Rap na de thee pakken we de hele kinderzooi weer in, trekken twee buggy's uit het luchtledige en begeven ons richting de stad.

"Weet je het zeker?" vraagt mijn zwager. 

"Het moet wel," zucht ik. "Ik kan daar morgen toch moeilijk aankomen zónder-"

"Ja maar..."

"Ik moét wel. Ze wordt drie!"

"Goed, dan," zegt Mar zachtjes. Hij haalt diep adem, als een soldaat voordat hij het vuurgevecht in loopt. "Dan gaan we naar de speelgoedwinkel."

Ik trek snel nog even de rits omhoog van mijn oudste neefje zodat hij geen kou vat, en dan, "BRAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!"

Ik zet van schrik een stap achteruit. Ik had er toch goed voor gezorgd dat zijn halsje niet tussen de gemene metalen rits-tanden kwamen?

Mijn neefje gooit zich tegen zijn vaders benen aan. "Wat is er, lieverd?" vraagt Mar.

"BRAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! I-i-ik-w-w-w-weet het nieieieieieiet!" gilt onze grootste kleine man.

Met moeite komen we vier passen vooruit, en ik onderdruk met moeite mijn schuldgevoel. Het is immers niet leuk om je neefje of welke baby dan ook zo verdrietig te zien. Helemaal niet als je denkt dat het door jou komt. Baby en Peuter veroeren zich niet in hun gevoerde voetenzakken, en ik probeer Kleuters hals te inspecteren. Ik weet niet zeker of ik iets roods zie. Misschien een klein puntje? Of zat dat er al?

"Deed ik je auw, poppie?" vraag ik. Kleuter duwt me weg. "Neeeeeeeeee."

"Hij is gewoon moe," legt Mar uit. "Wil je lopen? Of leunen op de kinderwagen? Kies jij maar," vraagt Mar aan zijn huilende kleuter.

Kleuter plakt zijn hoofd nóg harder tegen zijn vaders bovenbeen aan en commandeert, "TILLEN!"

"Nee," zegt Mar rustig. "Dat kon je niet kiezen. Lopen of op de wagen. Je bent te zwaar om getild te worden."

Wat volgt is een twintig-minuten-durende sirene van "TILLEN" en luidkeels gegil.

Wanneer we bijna bij de stad zijn, zegt Mar, "Heb je Nijn bij je?" Kleuter, die inmiddels al twee hele minuten snikkend op de wagen stond waardoor we dus redelijk rustig vaart maakten, zet het nu opnieuw op een krijsen. De fel-begeerde Nijn (die fungeert als heroine voor een verslaafde), ligt nog thuis op de bank.

"Oh!" zegt Mar. "Dat had ik dus niet moeten zeggen. Ik dacht dat-"

"NIIIIIIIIIIIIJJJJJJJJJN! BRAAAAH! NIIIIIIIIIIIIJJJJJJJJJN!" brult Kleuter.

Mar en ik gniffelen er een beetje om. "Weet je," zeggen we tegen elkaar. "Als er nu een koppel voorbij komt die graag aan kinderen wil beginnen, bieden ze nu accuut hun voortplantingsorganen aan op Marktplaats."

"Stel je voor," voeg ik eraan toe. "Een tijdbom-tikkende, moederkoek-smachtende dame die wekenlang op haar vriend heeft ingespeeld, en hem gisteravond eindelijk heeft overgehaald om haar dan toch te bevruchten...als ZIJ nu langs jou loopt, dan gebeurt er het volgende:"

"Wat dan?" roept Mar boven het gekrijs van Kleuter uit.

"De vriend rent naar Timboektoe en zij trapt jouw ballen de goot in."

We lachen er hartelijk om.

Maar dan komt de speelgoedwinkel in zicht. Die ene Bart Smit in die drukke hoofdstraat op zaterdagmiddag.

"Ben je er klaar voor?" vraagt Mar.

"Go!" En we duwen resoluut onze wagens naar binnen. Nog geen nano-seconde later vermengt het stemmetje van Kleuter zich al met die van de andere kleine kindjes.

"Ik wil DIEEEEEEEE!"

Het is chaos. Ik vlieg langs de boekenafdeling (de jarige driejarige is zo slim dat ze al bijna kan lezen), en red het binnen vijf minuten weer terug naar de kassa. Onderweg passeer ik een familie met een kind die de standaard-speelgoedwinkel-hel goed weergeeft:

Een jongetje in een faal-bevliegtuigde trui werpt zichzelf beheerst op de afgetrapte vloerbedekking. Hij gilt, bonkt zijn vuisten keihard op de grond en beukt zijn tenen afwisselend beurs tegen één van de metalen schappen. De moeder sleept hem kermend overeind, en dan, omdat ze "nee je bent nog niet jarig" zegt, begint hij opnieuw, de volumeknop een tandje hoger. Zijn Ik-WIL-die! lijkt op een zinnetje op een vastgelopen CD. Tranen stromen over zijn paarse wangen, en hij geeft niet op. Nooit niet.

"Wat is jouw baby kalm," fluistert de cassière. "Dat heb ik nog nooit gezien." Trots glimlacht Baby naar haar, alsof hij haar compliment dondersgoed begreep.

Tips voor vrouwen met diepgewortelde moedergevoelens:

1. Houd toekomstige zaaddonors weg van speelgoedzaken en probleemkinderwagens.

2. De peuter- en kleuterpubertijd gaat ooit weer over.

3. Succes.

4. Toen we thuis kwamen konden de neefjes weer lief met elkaar spelen (zie punt 2).