Het opvoeden van 3 boefjes,..

Iedereen wil natuurlijk dat zijn/haar kind de 100 haalt, in goede gezondheid is en blijft, emotie en empathie kan tonen, lief kan hebben, enz. Dit is natuurlijk niet iets dat we voor het zeggen hebben. We doen ons best ;) 

Ondanks al onze inspanning, een kleine inkijk in onze dag: 

DJAYDENNNN!!! Wakker worden!!!

(Geen reactie) 

PAAAFFFFF! AUWW! 

Ik kijk mijn man aan, "djayden is nu ook wakker" zucht ik naar hem. In een oog-om-oog-gevecht strijden we er om wie vandaag weer opstaat om het gevecht met de draak aan te gaan. Ik loop naar de kinderkamer waar onze jongens samen liggen.

Djayden: "mama, Deyan sloeg mij!" 

Ik roep Deyan bij mij een vraag hem waarom hij djayden sloeg. Ik krijg geen duidelijke reactie behalve dat djayden niet wakker werd. Nadat hij even na heeft moeten denken gaan we naar onder. Ik smeer brood voor ze, en meteen komt de draak weer om de hoek kijken. 

"Mama! Milan pakt mijn boterham af!" 

Ik zucht en vraag mij opnieuw af hoe ze de energie vinden om smorgens al met elkaar te kunnen vechten voor een boterham. (Alsof ze nooit eten krijgen). Na het eten en aankleden willen we de auto instappen. Ruzies komen en gaan. Ze gaan helemaal nergens over. Omdat de beker de verkeerde kleur heeft, omdat de ene de verkeerde tas heeft, omdat ze allemaal iets anders willen zien op tv, en natuurlijk omdat ze allemaal tegelijk via dezelfde deur de auto in willen wringen. 

Ik foeter nog een keer naar mijn man dat de kids elkaar het daglicht niet gunnen, want tjah,.. Het is tenslotte ook zijn schuld haha  ;) 

Dit verhaal gaat de hele dag door en savonds als de kinderen in bed liggen vraag ik het mij dan ook regelmatig af,.. Zal het wel goedkomen? Doen ze zo ook tegen andere kinderen? Hebben ze wel genoeg empathie? 

Ik lach een keer en denk aan hoe ik vroeger vocht met mijn broer... Met ons is het volgens mij ook wel goed gekomen,. Toch?!