Het meisje en haar knuffel

Nog voordat m’n kleine meisje geboren was, stond er in haar ledikantje al een mooi rijtje knuffels klaar. Omdat onze vrienden en familie weten dat haar papa erg van diertjes houdt en wij zelf ook het een en ander aan (huis)dieren hebben, kregen we zowel tijdens de zwangerschap als in de kraamtijd veel dierenknuffels als cadeau. We hebben onder andere schapen. Het leek me echt heel leuk als het schapenknuffeltje haar favoriet zou worden. Het leek me sowieso heel schattig als de baby een favoriete knuffel zou hebben. Wist ik veel...

Verlatingsangst 

De kleine meid heeft sinds een aantal maanden best wel te dealen met verlatingsangst. Als ik maar even de kamer uitloop, of heel eventjes naar buiten loop om iets in de kliko te gooien, raakt ze overstuur. Niet een beetje snikken maar echt wel dikke tranen van verdriet en heel dramatisch de handjes tegen de ramen. Mama, verlaat mij niet! Al honderd keer heb ik herhaald, zoals dat werd aangeraden door het consultatiebureau, dat mama eventjes naar buiten gaat om wat weg te gooien. Of dat mama heel eventjes naar boven loopt om schone kleertjes te pakken en dat ik zo weer terug ben. Maar het landt nog niet en ik vind het verschrikkelijk om te zien. Het afzetten bij het kinderdagverblijf gaat dan ook helaas echt niet altijd met een kus en uitzwaaimomentje. Echt zo’n fase die ik gauw achter ons wil laten. 

Poedel

De favoriete knuffel van mijn dochtertje werd van de een op de andere dag een roze poedel. Hij kwam van de Action, kostte waarschijnlijk geen drol, maar betekent voor haar de hele wereld. In het begin vond ik het best schattig. Zodra we haar in bed legde, zag je haar zoeken. Waar is mijn hondje? Als ze hem even niet in het vizier had, welde de paniek op. Nog altijd vond ik het wel schattig. Langzaam sloop het erin dat ze de knuffel mee naar beneden nam als we haar uit bed haalden. Dat ging gewoon zo. Wij pakten haar uit bed en zij had de knuffel nog vast. Onafscheidelijk. Dikke vriendjes. Ik merkte natuurlijk wel dat ze vaak verdrietig werd als het hondje aan de kant moest, maar het viel nog mee.

Wegzetten

Op een gegeven moment ging de knuffel ook mee aan tafel. En dat wilde ik niet. Ik zag al helemaal voor me dat die knuffel onder de jam zou zitten, of geprakte aardappel op zijn koppie zou hebben. Dus daar trok ik de grens. Nee Indy, aan tafel zetten we het hondje even weg, anders wordt hij vies. Zo! Daar was zij het niet mee eens. Eerst leek het me dat ze er boos van werd omdat ze haar zin niet kreeg, maar later bedacht ik me dat ze gewoon echt helemaal overstuur raakte van het feit dat haar hondje van haar weggehaald werd. Ik koppelde het voor mezelf aan de verlatingsangst. Het gekke overigens is, als we naar het kinderdagverblijf gaan, zeg ik tegen haar dat het hondje thuis moet blijven om op het huis te passen en dan zwaait ze hem vrolijk gedag.

Hoe pak ik dit aan?

Op dit moment is het zo dat als ze nog maar een ministukje van haar knuffeltje ziet staan in de verte, ze al begint te huilen. Ze wil haar knuffeltje hebben, en snel! Ik vrees voor de dag dat ze deze knuffel kwijt raakt. Bij de Action hebben ze hem inmiddels niet meer, dus een reserve zit er niet in. Tijdens het eten vanavond liep het weer helemaal uit de hand. Gillen, huilen, een rood hoofd, snottebellen tot op haar kin. En mama die niet weet hoe ze het aan moet pakken (en dus ook snottebellen tot op de kin). Ik probeer uit te leggen wat er gaat gebeuren (knuffeltje zetten we weg), vraag haar zelfs waar ze haar hondje wil neerzetten en vertel ook waarom het hondje even aan de kant moet. Ze is nog maar 1 en begrijpt het misschien allemaal niet, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen.

Ze heeft er nu ook een handje van om de knuffel op de grond te gooien (lees: smijten) en dan vervolgens heel hard te gaan huilen omdat ze haar knuffeltje kwijt is. Geef ik het terug, dan gooit ze het weer weg.

Tips gevraagd 

Heeft jouw kindje een favoriete knuffel? Heb jij dit meegemaakt? Of zit je er zelf ook middenin? Ik hoor heel graag hoe je hiermee omgaat. Ja, het is een fase, ik weet het. Maar ik kom die fase toch graag zo gemoedelijk mogelijk door....