Het leed dat middelbare school heet

Ja oké, leuk zo'n blog schrijven maar het kan er natuurlijk niet maar bij 1 blijven. Dat is ook helemaal niet de bedoeling, want tijdens het schrijven van mijn eerste blog kwam ik tot de ontdekking dat het, buiten dat het leuk is, ook nog is ontspannend werkt. Er volgden allemaal leuke reacties dus er ontstond een beetje een druk. Want ja, waar ga ik het de volgende keer over hebben. Wat doe ik eigenlijk op een dag of in een week. Vinden andere dat wel interessant om te lezen!? Vandaar dat ik voor iets veiligs koos en voor vele denk ik wel herkenbaar.

Nooit verwacht dat onze dochter zou gaan puberen en als mensen om me heen zeiden, dat ik er zo van moest genieten dat ze nog klein was, dacht ik standaard dat mijn lieve, kleine, schattige prinsesje voor altijd zo schattig zou blijven. Ik weet nog goed, ze was net geboren en ik lig daar een partij trots te zijn op dat bed. Met mijn pasgeboren baby in m'n armen, m'n moeder stond er naast. "Kijk nou mam, kijk nou is hoe mooi en lief. Daar kan je toch nooit van je leven boos op worden". Ook al deelde mijn moeder dezelfde mening en vond ze haar kleindochter het aller schattigste baby'tje op de wereld, haar antwoord was stellig: "Daar kom je nog wel op terug Zarai" In de jaren dat ze groter werd kon ik me dat nog steeds niet voorstellen. Zo meegaand, zo lief, ze vond alles altijd goed. Ik heb weleens gedacht "Hoe kan zij met dit te lieve karakter straks de grote mensen wereld overleven". Ze werd ouder en groter.

Toen kwam het moment daar. De middelbare school. De middelbare school zorgde ervoor dat ik van m'n eeuwige roze wolk afdonderde. Met open mond en vol verbazing zag ik haar veranderen. Dat lieve meisje was er zeker nog, maar het had haar op haar tanden gekregen. "Gelukkig, want dan durft ze in ieder geval van haar af te bijten" dacht ik toen. Wat gebeurt er allemaal met haar? Voor mij was dit allemaal nieuw heh, het was mijn eerste die naar de middelbare ging. Je moet je voorstellen dat ik dan ook als een soort wanhopig persoon snakte naar soort gelijke verhalen als die van mij. Mijn kind was gaan puberen. Ook al was dit waarschijnlijk de meest milde variant van puberen, ik kreeg het er nu al warm van.. niet willen weten wat de komende jaren nog gaan brengen. Het was alsof we een ander kind hadden gekregen en hoe gaan we hier mee om? Die gebruiksaanwijzing moet je er zelf bij bedenken. School was leuk, maar huiswerk was een dingetje. Thuis werd het er niet gezelliger op want er was elke dag een strijd.

"Ik trek m'n handen er van af en bemoei me er niet meer mee!!!" staat ZEKER in de top 5 van meeste geschreeuwde dingen hier in huis. En die schoolboeken zijn er volgens mij op gemaakt om door de woonkamer te gooien want die zagen er nog bijzonder goed uit. Dat was ook wel een moment waarop ik dacht, doe ik het allemaal eigenlijk wel goed? Zou een "oudere" ouder hier meer verstand van hebben? Hier beter mee om gaan? Meer geduld hebben? Als ze 's avonds op bed lag, bekroop me een schuld gevoel. "Waarom ben je nou weer zo uit je stekker gegaan" Ik ben van mening dat gebeurt omdat je het beste met je kind voor hebt. Meerdere malen heb ik haar uitgelegd dat ik me om een ander kind niet zo druk zou maken als dat ik om haar doe. Ik doe dit omdat ik van haar houd. Met hakken over de sloot ging m'n dochter over. Hoe? Geeeen idee, ik was écht verbaasd. Het tweede leerjaar beloofde ze echt beter haar best te gaan doen. Corona zorgde ervoor dat ze online les kreeg. Dat was tenminste de bedoeling want als ik niet thuis was werd er ook niks aan school gedaan. "ohhhh moest ik dat online maken?" "ik wist echt niet dat die les al begonnen was" of "Die docent zei dat het niet hoefde". Wat natuurlijk resulteerde in slechte cijfers en wéér een hoop geruzie. Een aantal keer dacht ik serieus dat ik doordat ik keelpijn had, misschien wel beginnende corona verschijnselen had, dit bleek gewoon door het gillen te komen. Laten we corona maar de schuld geven van het ellendige tweede leerjaar. Ze zou zoals het er op dat moment voorstond blijven zitten. Ook al heb ik 1 miljoen keer geroepen dat ze het maar moest uitzoeken en dat ze dan maar lekker een jaartje over moest doen, na 3 kinderen heb ik soms de kracht niet meer om consequent te zijn en heb ik naar mijn idee de ruggengraat van een garnaal gekregen. Mijn moeder hart wilde toch helpen dus daar ging ik weer. Met vlekken in m'n nek, wallen onder m'n ogen en een ongezellig gezicht zat ik tot 's nachts al haar achterstallige huiswerk te maken. Ik weet niet of ik haar er echt mee heb geholpen want ik begrijp natuurlijk dondersgoed dat ze er niks van leert als ik haar werkstuk zit te maken, maar ik deed het toch. Zo kwam het dat ze ook dit keer over mocht naar leerjaar 3. Nu ik thuis ben voor de kinderen, heb ik alle tijd om er bovenop te zitten. Zo ben ik zoals ik vertelde in mijn vorige blog, mega chaotisch maar wil ik dat zij alles van tevoren goed inpland , niet te laat begint met het leren voor toetsen en netjes haar huiswerk maakt. Wat ik vervolgens ook echt controleer. Wonder boven wonder gaat het nu goed op school. Echt heel goed. Volgend jaar is het haar examen jaar. Steeds weer krijgt ze hetzelfde van mij te horen: "Als je tijdens je diploma uitreiking iemand hoort huilen als een baby dan ben ik het schat" en "je krijgt echt 30 vlaggen aan de gevel". En geen rugtas aan die vlag maar een handtas.. want nee, stel je voor, dat je met een rugtas naar school moet. Je naar mijn idee te kleine designer handtas waar je 100 jaar om hebt zitten zeuren en volgens jou echt al je schoolboeken en laptop in passen, maar ik zal er niks van zeggen want ik heb die strijd over die te kleine tas opgegeven. Dat tasje zal dan aan 1 van die vlaggen schitteren als een honden*piep* in de manenschijn. Het begint er een beetje op te lijken dat we ons rustige meisje weer terug hebben en dat misschien wel de begin fase van de pubertijd een beetje achter de rug is. Wat ervoor zorgt dat het thuis ook weer gezellig is. Ze heeft een hele leuke vriendengroep. Op sociaal gebied zou ik haar boven sommige volwassenen zetten, wat een gezellige, lieve, behulpzame, mooie meid is het. Ze moet nooit vergeten hoe trots ik op haar ben en hoeveel ik van haar houd. Ik begrijp ondertussen de "waarschuwingen" van andere ouders met oudere kinderen. Die hebben nu weer het volgende te melden: "Als je denkt dit al heftig is, berg je dan maar voor het moment dat ze op stap gaan". Ik wil het niet weten mensen. Echt.. ik ben zooo niet klaar voor de volgende fase van de pubertijd en vooral zo niet klaar voor de 2 jongens die ook nog zullen volgen. Kan ik ergens onderduiken totdat ze er alle 3 doorheen zijn!? 

Liefs Zaraida