Het leed dat kinderfeestjes heet

Toen mijn zoon net een maand op school zat, kreeg hij al een uitnodiging van een ander kindje uit zijn klas, hij was uitgenodigd voor een kinderfeestje. Een stralend bekkie kwam naar mij toe met de uitnodiging, super trots en blij was hij! En alsof het zijn eigen feestje was, was hij de dagen aan het aftellen. Samen zijn we op zoek gegaan naar een geschikt cadeau. Wat zou dat kindje leuk vinden, wat zou hij zelf leuk vinden om te krijgen?

Toen de dag dat het feestje plaats zou vinden, best wel een beetje spannend, toch weer een volgende stap in het proces van loslaten van je kind. Ik ben ook zo'n lekkere emo, die bij wijze van spreken nog zou gaan huilen ook. Hij zou gelijk uit school meegaan, maar toch ben ik even naar school gegaan om te kijken of alles ook daadwerkelijk soepel zou verlopen. Mijn zoontje is vaak erg gespannen voor nieuwe dingen, maar wonder boven wonder zwaaide hij mij gewoon uit en geen vrolijk mee.

Een kleine 3 uur later mocht ik hem weer ophalen, wat een rumoer toen ik het huis binnen kwam haha. Zes rennende, schreeuwende jongetjes die duidelijk hun concentratie verloren hadden en zich even moest uitlaten, maar hee, wat wil je ook met allemaal 4 en 5 jarige jongetjes! 

Een aantal feestje verder kwam het moment dat hij zelf een feestje mocht gaan geven. Hij was het er al snel over eens dat het een piratenfeestje moest worden (hoe origineel, aangezien elke jongetje in de klas dat thema al had gebruikt), maar goed, kruimeltje lief mocht kiezen van ons. En aangezien hij 5 jaar werd, mocht hij ook 5 jongetjes kiezen. Die keuze was snel gemaakt en de uitnodigingen werden gegeven. Het feestje zou thuis plaatsvinden, eerst lekker frietjes eten en daarna allemaal spelletjes spelen om delen van de schatkaart te verkrijgen. Geweldig vonden ze het! Toen de schat uiteindelijk gevonden was, konden we lekker cake gaan versieren en eten en toen werden de kinderen weer opgehaald. Wauw, onze vuurdoop was zowaar geslaagd!

Inmiddels is hij zelf al weer een feestje verder en zijn vriendjes ook. En toen kwam 2 weken terug de uitnodiging van een vriendje voor zijn kinderfeestje. Maar wat las ik tot mijn verbazing, hij moest zijn zwemspullen meenemen! Uhm, hoe haal je het in je hoofd om met een aantal 6 jarigen te gaan zwemmen? Okee, ze hebben allemaal minimaal 1 zwemdiploma, maar toch? Hoe vaak hoor je wel niet dat er kinderen, ondanks het hebben van een zwemdiploma, toch nog verdrinken. Dit risico wil je als ouder toch niet lopen? En ik als ouder van een uitgenodigd kindje moet dat dan ook maar allemaal goed keuren? We hebben er hier thuis toch wel even flink over getwijfeld of hij mocht gaan, maar aangezien zoonlief toch 3 diploma's heeft en een andere moeder besloten had om mee te gaan, mocht hij toch gaan van ons.

Afgelopen zondag was het dan zover, tja dat was ook nog zoiets, het feestje was op een zondag. Niet dat ik gelovig ben, maar de zondag vind ik best een aparte dag voor een kinderfeestje. Maar goed, zondag was het dus zover en ik moet zeggen dat ik toch niet lekker thuis heb gezeten. Wat was ik blij om hem weer thuis te zien komen, veilig en wel. Maar ligt het nou aan mij dat ik dit lastig vond, hoort dit ook bij het proces van loslaten van je kind?

Over een paar maanden mag ik zijn eigen feestje weer gaan organiseren, wat deden jullie met het feestje van jullie 7 jarige zoon? (als jullie kinderen die leeftijd al hebben). Heeft iemand nog leuke ideetjes?