Het leed dat fases heet - deel 1

Dat je bijna (en pas) 20 maanden bent en al zoveel fases hebt waar je doorheen moet. Die kleintjes hebben het maar zwaar. Ja, je proeft (of eigenlijk leest) een beetje sarcasme in die laatste zin. Want hal-lo (!!) waar zijn alle pauzes tussen de fases in? Je hebt gewoon geen tijd om bij te komen of om na te denken welke fase je meer bij bleef, ze staan gewoon achter elkaar in de wachtrij. En bij de meeste ontstaat de ugly cry van mijn kant, dus het is nergens goed voor. Oh jawel, voor de ontwikkeling van onze mini.

Er is er wel één die hij zelf heeft benoemd tot 'volhoudertje van de maand' : geen fruit eten. Och man, die allereerste fruithapjes met 4 maanden gingen als zoete koek naar binnen. 4 maanden later nog net geen hele fruitspiezen op z'n bord. Gek op fruit. Van stukjes fruit, knijpfruit tot smoothies en yoghurt met fruit. En ineens ging er een paar weken terug snachts een knopje om - 'neem geen fruit aan' - ofzo want van de één op de andere dag zat hij krijsend, ik overdrijf niet, krijsend aan de keukentafel omdat er een stukje banaan in z'n bakje zat. Ehm, what? Aardbei dan? Druiven? Mengen met avocado? Niet?

Heel eerlijk, je wilt dat hij wat eet. Ik heb geprakt, geblend, gestampt. Licht dwingend misschien wel. Dom, helpt natuurlijk niet, maar je wilt dat wel want je voelt je sowieso de 'worst mom ever'. Opzoek naar bevestiging bij anderen hielp niet, want elk ander kind at gewoon fruit. Ik bied het nog altijd aan, in de meest gezellige vormen ook (met confetti en slingers). Eindstand tot op heden : 2 porties fruit voor mommy. Wat overigens niet heel verkeerd is.