Het leed dat een tweeling zindelijk maken heet

Luiers. Wat een uitvinding. Het begint heel leuk en schattig met het allerkleinste maatje. Want zoveel poept een minimensje van amper twee kilo niet. ‘Wacht maar tot ze vast voedsel eten,’ hoorde ik anderen. Ik wilde daar niet op wachten, laat het maar even duren. Maar ineens waren ze daar. Vieze, smerige, grote-mensen-poepluiers, de lucht was nog niet het ergste, maar dat schóónmaken. Ik was blij dat ik twee meisjes had gekregen, iets makkelijker poetsen.

Enfin. Het duurde niet lang voordat mijn twee kleine schattige mini-poep-makertjes grote meisjes waren die stilliggen NIET konden. Luiers verschonen werd een strijd waarbij ik mijn best deed om met mijn linkerhand de armen stil te houden om vervolgens met mijn vrije hand in één veeg de billetjes te poetsen. Laten we het dan niet hebben over die hakken in de poep of omrollen.

Daar moest een einde aan komen dacht ik toen ze ruim een jaar waren. Maar hoe? Ik had ergens gehoord over het boekje van Debby Mendelsohn: ‘Zindelijk maken is kinderspel’ die predikt dat met anderhalf je kind uit de luiers kan zijn. Dat wil ik ook dacht ik.

Dus: boek gelezen, voorleesboekje gekocht, potjes in huis, oude leggings naar beneden en gaan. Ik begon toen ze nét anderhalf waren. Elke avond na het eten (zo las ik) moet er geregeld geplast worden. Dus na het eten op de pot. Eerst met een boek. Mislukt. Vervolgens met speelgoed en een boek. Mislukt. Daarna met speen (die normaal alleen in bed ligt), speelgoed en een boek. Mislukt. Dus uiteindelijk: filmpjes. Af en toe kwam er een plasje of poepje op het potje. Dat was meer toeval dan bewust. Mijn conclusie: te vroeg..

Een paar maanden later dacht ik: dit is het moment. Opnieuw na het avond eten op de pot. Met speen, speelgoed, boek en filmpje. Weer geen succes. Ik had niet het idee dat het de volgende keer wel zou gaan lukken en bedacht een nieuw plan: cold turkey (sorry Debby).

Toen kwam Covid-19. Verjaardagen, feestjes en andere activiteiten werden gecanceld. Dit is het moment, dacht ik en deed een nieuwe poging. Cold turkey deze keer. Ik begon met zus 2 die iets beter met de regels is dan zus 1. Ik heb haar die bewuste ochtend uitgelegd dat die dag alles anders ging worden. De luier ging uit en ik probeerde haar frequent (lees: heel vaak) op de pot te zetten. Zus 1 hield de luier tussendoor aan.

Zeven broeken vol poep en plas later zakte me de poep, eh, moed in de schoenen. Slechts één plasje (ik denk puur toeval) in het potje. Ik ben geen afhaker dus zette de volgende dag door. Op dag drie toen ik voor elf uur al vier schone broeken nodig had dacht ik: Ik stop! Ik werd iets lakser en besprak het ’s avonds met Mark (mijn man). Hij had makkelijk praten, was niet continue plasjes van de grond aan het vegen en al zwetend druppelende meisjes op potjes aan het zetten, maar zei: ‘Hou vol.’ Score tot en met dag drie: één plasje op het potje.

Op dag vier leek het alsof de knop omging. Drie keer was het potje gevuld. Al klappend en zwaaiend naar de wc pot, waar de inhoud van de potjes in zat, werden zowel mijn kind als ik onwijs trots. Dit ging steeds beter en ineens was het dag zeven: DROOG! O mijn God. Het was gelukt. Blij, trots, ongeloof. Alle emoties gingen door me heen alsof ik zojuist een gouden medaille op de Olympische Spelen te pakken had.

Goed, terug naar de realiteit. Naast zus 2 zit nog zus 1 die het geen worst kan interesseren dat plasjes in het potje moeten. HELP.