Het leed dat buisjes heet

Oorbuisjes, iedereen vast welbekend. Nou ons inmiddels iets te bekend. Volgende week mogen wij voor de 9e keer aantreden met 1 van onze telgjes. Dit keer weer met onze jongste. Voor de 2e keer krijgt hij oorbuisjes omdat zijn oor tegenwoordig zo ontstoken is dat zijn oorschelp eruit ziet of hij tenminste één of andere schurft heeft opgelopen. 

Toen we vorige week weer bij mijn boezemvriend de KNO arts kwamen voor een kweekje van ons boefje zijn oor, keek de beste man ons na een quick peak in zijn oren meewarig aan en zei dat wij weer een date mochten plannen met de anesthesist. Wij waren uitermate verheugd want hè, die hadden wij toch al 2 maanden niet gezien. Opgetogen begaven wij ons naar de poli   maar tot onze grote teleurstelling zat deze bomvol. Daarom kregen wij een heuse afspraak want hij had ons ook wel gemist dus wilde gezellig bijkletsen.  

Vanochtend vroeg reisde ik weer af naar het ziekenhuis. Met een goed gemutst ventje hebben wij het ontzettend gezellig gehad in de wachtkamer waar boefje weer beste streken uithaalde en de lachers op zijn hand had. Heel erg leuk, ik had er net zo goed niet kunnen zitten want meneertje stal de show met zijn Spider-Man imitaties en sprongen vanaf de speeltafel tot midden in de gang. De oudere dame met rollator kon nog net uitwijken alvorens mijn acrobaatje over te rijden met haar grote grijze wielen. Met het zweet inmiddels op mijn rug zijn wij dan toch echt aan de beurt voor een gesprek met de apotheker. Nou ja, gesprek....is hij gezond? Ja. Gebruikt hij medicijnen? Nee. Prima u kunt gaan. Ik dacht dat het een grapje was maar nee, voor die ene minuut heb ik daar dus serieus 5 jaar van mijn leven achtergelaten, 7 grijze haren gekregen en mijn schone shirt kan zo de wasmand weer in want die kun je ongeveer uitwringen. Je zou denken dat je dit ook op een vragenlijstje kunt invullen maar nee, de werkdruk is hoog en dat willen we vooral zo houden. Ik mag weer plaatsnemen in de wachtkamer en kan een paniekaanval nog net onderdrukken bij de gedachte aan de oudjes die daar rondhobbelen en hoop maar dat ze niet op een brancard de wachtkamer uitrollen straks. Gelukkig raakt niemand gewond voor ik bij de anesthesist naar binnen mag. Helaas was onze goede vriend er niet dus moesten we het met een wildvreemde doen. Vriendelijke man ook hoor, we worden vast maatjes. Dit gesprek was zo goed als hetzelfde als het gesprek bij de apotheker dus binnen een minuut stonden we dan ook weer buiten. 

Volgende week is het zover, dan krijgt ons kleinste droppie weer buisjes. Als ik al aan de narcose denk staan de tranen in mijn ogen, zeker na het spectaculaire beeld wat de anesthesist mij nog even meegaf over stuiptrekkingen en dergelijke. Daarom stuur ik manlief mee voor het kapje en gaat mama zodra de telefoon gaat in de familiekamer met 100 km per uur richting uitslaapkamer om hem gauw weer te knuffelen. Wordt vervolgd.....