Het leed dat avondvierdaagse heet..

Vol goede moed begonnen mijn oudste dochter en ik aan de vierdaagse deze maandag, het was super gezellig, we hebben veel gezien en gepraat (vooral vragen aan mama gesteld die mama dan moest beantwoorden) ze wil graag alles weten, wat er om haar heen gebeurd, hoe dingen in zijn werk gaan etc. Etc. Dus deze mama is beste vriendjes met Google. De wandeling zelf verliep soepel en toen brak het einde aan en moesten wij nog een half uurtje naar huis lopen, op zich kan mijn dochter lang wandelen (een keer 2.5 uur gewandeld samen) maar nu was het toch even te veel voor dat hoofdje van haar en ook van mij, haar enkels deden zeer en mijn voeten deden pijn, de hele weg heeft ze lopen klagen over haar enkels en dat ze moe was, ik denk dat vooral haar hoofdje moe was. Thuis aangekomen mocht ze nog een snoepje wegens het met succes afronden van de eerste dag, daarna tandenpoetsen en naar bed geen probleem was het voor haar, nu kon ik ook even mijn hoofd leegmaken, het klonk ideaal, maar in de praktijk ging het anders opeens kwam ze naar beneden "mama ik ben bang" maar niet bang voor monsters of de schemering gewoon bang, maar ze wist niet waarvoor, ik probeerde haar af te leiden met een grapje en hoopte dat ze weer naar bed zou gaan zodat ik mijn rust ook even kon vinden, maar helaas ze werd alleen maar opstandiger. Even tot 10 tellen en 3 keer in- en uitademen en mijn geduld weer proberen te herpakken. Samen liepen we naar boven, ze vroeg of ze nog even mocht lezen, bij mij helpt het ook zo kom ik vaak ook tot rust, lichtje aangedaan boekje erbij en hopen op het beste. En voor haar was het goed genoeg, maar nu begon ik al die indrukken al die drukte even een filmpje en dan naar bed? Fout! 1 film werden er 2 en uiteindelijk nog een halve voor ik uiteindelijk met me iPad in bed in slaap kon vallen. Vandaag, shit! Verslapen, maar op tijd op school de dag ging nog redelijk soepel, me jongste naar de peuterspeelzaal gebracht, afspraak gehad en toen was het alweer tijd om mijn oudste te halen. Ze was wat stilletjes, normaal krijg ik hele verhalen en springt ze in het rond nu was het antwoord goed op de vraag hoe was het op school en liep ze rustig mee naar huis, misschien de warmte? Even samen naar de winkel voor we haar zusje ophaalde, ze klaagde over buikpijn, gelukkig kon mijn wagen een 6 jarige ook nog houden dus ging ze zitten, zusje op schoot en doortuffen maar. Thuis begon de ellende buikpijn, diarree nog meer spanningen voor me kleine meid. "Ik wil zo graag avondvierdaagse lopen, ik ben bang dat ik anders geen medaille krijg." Me kleine strebertje. Uiteindelijk na een goed gesprek heb ik haar kunnen overhalen om deze dag over te slaan aangezien ze morgen ook schoolreisje heeft. De teleurstelling was te zien, maar nadat we dan afgesproken hadden keerde de rust terug, de buikpijn verdween, de diarree nam af, ze at weer en praatte weer de oren van mijn hoofd af. Nu nog lekker even in dr kamer aan het spelen en straks hopelijk wat rustiger slapen. En nu weer duimen dat het morgen wat soepeler verloopt voor me hooggevoelig meisje. Straks de kindjes naar bed doen en hopelijk kan ik mijn hoofd ook nog even legen. 

Liefs,