Het karakter van je kindje

Op wie het kindje lijkt, is vaak één van de meest besproken onderwerpen tijdens een kraamperiode, maar ook daarna. Oja, kan hij/zij al lopen? Hij (de vader) kon toen en toen lopen. Praten kon zij (de moeder) toen en toen al. Dit heeft hij/zij vast van hem en dit heeft hij/zij vast van haar. Waarom doen we dat toch? Waarom willen we zo graag dat een kind lijkt op die kant van de familie of op de andere kant van de familie? Ik word er soms een beetje moe van.

Dan heb ik het nog niet eens over dag vergelijken onderling. Ik voel mijzelf als we met vrienden zijn, vaak in een hoekje gedrongen. X kan dit al, kan jouw babylief dat ook? O, ze loopt al, dan is ze wel vroeg hè? Waarom hebben zoveel mensen deneiging om hun kind onderdeel te laten zijn van een competitie? Ik weiger daaraan mee te doen. Om die reden vertel ik vrij weinig over babylief. Anderen voelen zich daarvoor aangevallen, of wat dan ook. De consequentie daarvan is dat mensen zich afvragen of ik wel echt blij ben met mijn meisje. Jazeker, maar ik ga niet continu over haar praten en haar ontwikkeling, omdat anderen dan zo ontzettend snel op hun teentjes getrapt lijken te zijn. Herkenbaar voor jullie?

Gisteren was ik een boek aan het lezen met de titel ‘stil’. Het boek gaat over introverte mensen. Ikzelf behoor duidelijk tot die categorie. Op schrift kan ik mij beter uitdrukken dan in gesprekken (met grote groepen mensen). Introvert en extravert zijn, is iets dat behoort in je karakter. Het boek vermeldt een longitudinaal onderzoek, waarbij kindjes vanaf de leeftijd van 4 maanden werden ‘gevolgd’. Ze werden onder een soort babygym gelegd en hun reacties werden omschreven en hartslag en hersenactiviteit werden gemeten. Zo’n 20% van de kinderen reageerde heel heftig. Anderen bleven ontzettend rustig. Een groot gedeelte zat ergens in het midden. Van de kinderen die heftig reageerden, bleek het merendeel een introverte persoonlijkheid te hebben. Prikkels komen harder binnen en dit is de reden waarom introverte mensen heel drukke situaties liever vermijden of uitputtend vinden.

Ik vroeg mijzelf af hoe ik het zou vinden als babylief ook introvert zou zijn. Het is niet onwaarschijnlijk dat zij zich zo zal ontwikkelen. Alleen wordt introvert zijn helaas vaak gekoppeld aan ‘een gebrek aan’ sociale vaardigheden en ‘een gebrek aan’ assertiviteit terwijl een grote bek hebben en goed kunnen liegen in onze samenleving gezien worden als geweldige kwaliteiten. Al snel worden kinderen gepusht om samen te werken, zo’n schitterende term noemt dat ‘samenwerkend leren’. Terwijl allerhande onderzoek uitwijst dat voor ongeveer 33% van de kinderen dit type leren juist averechts werkt, creativiteit doodt en de leerresultaten minder hoog laat zijn dan wanneer deze kinderen zelfstandig kunnen werken. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het geen probleem vind als babylief een introverte persoonlijkheid blijkt te hebben. Ik ken de enorme voordelen die dat met zich meebrengt (de mogelijkheid om gedurende langere tijd te concentreren, creativiteit en een rijke innerlijke belevingswereld). Maar ik ben bang dat ik haar heel goed zal moeten voorbereiden op een wereld die deze eigenschappen minder waardeert.