Herinneringen voor even

Ik heb ooit ergens gehoord dat kinderen vanaf hun vierde levensjaar herinneringen kunnen opslaan.

Maar is dat echt zo? En zijn het dan fragmenten of weten ze iets gedetailleerd na te vertellen?

Ik ging, voordat Zoë 4 jaar was, heel vaak met haar op stap.Zij was toen nog enigst kind. We gingen naar de dierentuin, kinderboerderij, de Efteling en zelfs een weekendje weg met mijn moeder erbij. Zoë weet er niks meer van. Jammer eigenlijk dat ze al die leuke uitstapjes simpelweg vergeten is. Die worden niet opgeslagen door de hersenen. Ik heb gelukkig wel veel foto's gemaakt en regelmatig afgedrukt. Zo ziet ze wel wat wij allemaal gedaan hebben. Zoë weet ook niks meer van haar opa. Opa Henk overleed toen zij net 1 was geworden. Ik vertel nog vaak over hem en laat foto's zien. Ze heeft ook een foto van hem op haar kamer in een lijstje op de vensterbank staan. Ze zegt dat ze hem mist, maar ze weet niet meer echt wie hij was, niet vanuit haar eigen herinnering. Ik vind het treurig dat ze hem niet meer kan herinneren. Dat ze niet meer weet dat ze met hem in de tuin speelde en in het bad zat. Hoe hij trots naar haar keek toen ze hem zijn eerste lach schonk. Ze weet het allemaal niet meer en dat is ook niet erg, dat weet ik, zo gaat dat.

Je kent het vast wel. Soms heb je het idee dat je op een plek bent waar je eerder bent geweest of iets ervaart of ziet of ruikt wat je herkent. Je kan alleen niet herleiden waarvan je het kent hoe hard je ook nadenkt.

Ik vind het ook jammer dat ik veel dingen niet meer weet als kind. Er zijn wel fragmenten die naar boven komen. Zo weet ik nog een keer met sinterklaasavond dat er hard op de deur werd gebonsd en het wel pepernoten leek te regenen zoveel waren het er. De woonkamer stond vol met cadeautjes. Hoe oud ik toen was, weet ik dan weer niet. Ik herinner mij hoe ik me voelde. Blij, opgetogen en verrast. Ik weet ook dat we met kerst een boom hadden die tot het plafon reikte, met minder namen we geen genoegen. Ik woonde toen nog bij mijn vader met mijn zusje en moeder. Dus is was nog geen 8.

Wat ik niet meer weet, maar mijn moeder mij vertelde, is dat ze altijd met mij en mijn zusje naar baby zwemmen ging. Elke week vanaf dat we 3maanden oud waren totdat we groot genoeg waren om echte zwemlessen te mogen volgen. Dit heb ik ook gedaan met Zoë vanaf baby af aan. Nu herinnert ze zich dit nog. In ieder geval de peuterzwemlessen.

Mijn kind weet niks meer van de lange nachten dat ik met ze opzat omdat ze buikkrampjes had, dat ze huilend maar tevreden in mijn armen in slaap viel toen ik haar toezong. Ze herinnert zich niet meer de eerste keer dat ze viel en ik er was om haar te troosten. Ze weet niet meer dat ooit mama de hele wereld voor haar was en naarmate ze ouder wordt, zal ze zich nog minder herinneren. Alles wat ze nu meemaakt. De eerste schooldag, de kinderfeestje, haar eerste feestje, de eerste keer fietsen. Het merendeel weet ze later niet meer. Net zoals dat ik het ook niet meer weet van mijn kindertijd.

Zo zal het ook met mijn jongste gaan, Demi van 19 maanden. Sinds een dag of 2 is ze wat koortsig. Ik vermoed tandjes. Ze huilt en wil vooral veel geknuffeld worden. Gisteravond viel ze, nadat ze snikkend wakker werd, op mij in slaap. Geheel voldaan met haar beertje in haar arm geklemd. Gaf ze zich over aan de slaap waar ze zo hard tegen gevochten had. Ze zal later niet meer herinneren dat ze toen pijn voelde, dat ze verdriet had en geborgenheid zocht in mijn armen, dat ze haar hoofd op mijn schouders liet rusten en haar armen om mijn nek klemde. Ze zal niet meer weten dat ze getroost wilde worden door mama.

Ik ben blij dat ik Blog. Zo schrijf ik over gebeurtenissen die ik en mijn kinderen, meemaken en hoe ik mij daarbij voel. Zodoende heb ik toch een deel van mijn herinneringen op papier staan. Want teruglezen over een gebeurtenis, kan je dan wel weer een “oh Ja” gevoel geven. Dat wekt de herinnering weer op. Evenals foto's. Die hebben datzelfde effect. Iets wat je dacht vergeten te zijn, komt weer naar boven. Dat is het mooie aan een herinnering. Hij is nooit echt weg. Een herinnering vanuit een foto kan echter ook misleidend zijn. Weet ik echt nog hoe ik me toen voelde of denk ik dit te weten na het zien van deze foto?

Ook ik vergeet dingen, ik weet ze simpelweg niet meer. De grote lijnen uiteraard wel. De eerste stapjes en de eerste keer zonder luier aan naar bed, de eerste keer dat ze mama zeiden, maar de kleine dingen weet ik niet meer. Hoe was het dagritme van mijn meisjes als baby zijnde ook alweer? Wanneer at Zoë haar eerste hapje vast voedsel en wanneer lachte Demi voor het eerst naar me? Ik baal. Ik had alles moeten opschrijven. Daar ga ik nu mee beginnen. Meer opschrijven, nog meer schrijven, want tsja herinneringen zijn extra bijzonder als ze vastgelegd zijn op papier, waar je ze nooit “echt” vergeten kan.