Help, mijn peuter ontploft!

Sinds een weekje is de grammatica van dochterlief uitgebreid met het persoonlijk voornaamwoord. Waar ze eerst nog vol overtuiging kon zeggen: ‘H wil …’ is dit nu vervangen door ‘ik wil…’. En ‘mama moet …’ is vervangen door ‘jij moet …’. Heel fijn te weten dat ze steeds correctere zinnen uit kan spreken, maar het heeft ook zijn nadelen. 
Waar de wereld eerst al redelijk vaak om dochterlief draaide –als het aan haar ligt in elk geval- heeft dit met de grammaticagroei buitengewone proporties aangenomen. Alsof met het juiste gebruik van het persoonlijk voornaamwoord ineens het bewustzijn is ontstaan dat zij een mening heeft én dat deze ook geëerbiedigd moet worden –ikke, ikke, ikke-.

Dan is het ook nog een week vol verandering en onrust. Eerst al het wennen op de peuterspeelzaal wat ontzettend spannend, maar toch ook heel leuk, was. Toen ook nog een dag waarop papa en mama even thuis waren om zich om te kleden en daarna weer weg te gaan, de kinderen overlatend aan de –zeer lieve en betrouwbare maar niet zo bekende- oppas. Gevolgd door een dag waarop ze naar de gastouder mochten, die wel lief is maar niet altijd even goed klikt met dochterlief. Om over de middagslaapjes die bijna structureel overgeslagen worden nog maar niet te spreken. Een terror peuter deed zijn intrede….

Gisteravond hadden we een gillende, huilende, trappende, slaande en schreeuwende peuter die compleet de weg kwijt was. Ze wilde niet naar bed, niet naar mama, niet naar papa, niet alleen zijn, niet samenzijn; ze wilde niets, maar toch alles! Elke poging tot doorbreken van de ellende liep op niets uit. Soms werd ze even rustig, om vervolgend weer op vol vermogen door te gaan. Vanaf het moment dat we thuis kwamen om half zes totdat ze tegen negenen -na heel veel geduld, troosten, streng zijn, tot tien tellen en negeren- uitgeput in slaap viel. Wat moeten de buren wel niet gedacht hebben!

We zeiden nog tegen elkaar dat dit wel heel uitzonderlijk was. Ze moet het gehoord hebben, want vanmiddag kregen we weer dezelfde uitvoering -maar nu met toegevoegde haperende snikken- te zien. Dit keer was iets minder geduld nodig, hoewel ik dat half uur liever iets anders had gedaan dan zitten in het geschreeuw, gejammer, geduw en getrek van een peuter. Na gepraat te hebben over dat ze boos en verdrietig is en dat dat ok is, maar dat we wel gaan doen wat er van haar verwacht wordt, ging ze mokkend en af en toe boos wordend wel weer doen wat er gevraagd werd.

Ik ben benieuwd wat morgen ons brengt! Zou de nieuwe ontwikkeling in taal ook een verandering in gedrag teweeg brengen. Of komt dat alleen door de drukke week?!

Zit jij ook wel eens met je handen in het haar door je driftige peuter? Hoe pak jij dat aan? Wat werkt er wel en niet voor jou?