Help! Een spreekbeurt!

Cavia’s

“Volgende week moet ik mijn spreekbeurt doen. Over cavia’s!” meldt Dunya achterop de fiets. Crisis. Dat zijn geen zeeën van tijd om voor te bereiden. Op internet gaan we op zoek naar informatie over cavia’s. Er is zoveel te vinden dat het mij een beetje duizelt. Wat moet ze wel en niet gaan vertellen? Hoelang moet de spreekbeurt duren? Wat zijn de eisen voor groep vier? Vorig jaar was het alleen de bedoeling dat ze iets vertelde voor de klas en dat ze alvast kennismaakte met het fenomeen spreekbeurt. Nu denk ik dat er meer van haar verwacht wordt, maar wat? Beide juffen zijn ziek die week en er staan invallers voor de klas. Ik kan het niet navragen en op internet word ik niet zoveel wijzer.

Bibliotheek

“Laten we even in de bibliotheek kijken naar een boek over cavia’s” zeg ik tegen Dunya. Samen gaan we naar de bieb en ik leg Dunya uit hoe ze makkelijk kan opzoeken of er een boek is waar ze wat aan heeft. “Ga maar bij de computer zitten” zeg ik. “Dit is de catalogus, daar type je het onderwerp in.” Dat is natuurlijk heel interessant, dus ze typt in: “cavia”. Er komen heel wat zoekresultaten tevoorschijn, maar in onze vestiging zijn er niet zoveel beschikbaar. Ik wijs Dunya op het nummer dat verschijnt als ze op een titel klikt. “Kijk, daar moeten we zoeken. Goed onthouden, dan gaan we nu even kijken!” Samen lopen we naar de kast met informatieboeken. Hamsters, muizen, aha cavia’s. Dat is het. Dunya bladert in het boek. “Oh, zo schattig!” roept ze steeds uit. Natuurlijk, dat is ook belangrijk. Cavia’s hebben nou eenmaal een hoog knuffelgehalte. Daarom kiest ze dit onderwerp natuurlijk ook.

Informatie

Als ik eindelijk mee kan kijken, lezen we wat voor informatie in het boek staat. De foto’s zijn sowieso goed natuurlijk. Ik knik goedkeurend. Er staat veel informatie in waar ze wat mee kan. Over waar ze leven, wat ze eten, over hoeveel jongen ze krijgen, over de verzorging. Het boek gaat mee naar huis. Op de computer maken we de spreekbeurt. Dunya wil alles vertellen en ik weet niet goed wat wel en niet relevant is. Dus doen we gewoon alles. Ik moedig haar aan om wat persoonlijke dingen te vertellen. Waarom vindt ze cavia’s zo lief en hoe komt het dat mama vroeger wel cavia’s had en nu niet meer? Waar zijn die cavia’s gebleven? Al met al wordt het een heel verhaal, met veel plaatjes van internet en een paar uit het boek. De knuffelcavia’s, Bram en Sterre, gaan mee naar school. Dan kan ze voordoen hoe mijn cavia vroeger in mijn nek kroop, want dat blijft een geweldig verhaal. Ik loop op de bewuste ochtend snel even mee naar binnen. Ik vertel de juf van die dag dat Dunya vandaag een spreekbeurt heeft, dat we alles getypt hebben in steekwoorden, maar dat het toch moeilijk is om in haar eigen woorden daar iets over te vertellen.

Zelfvertrouwen

Op mijn werk heb ik een knoopje in mijn maag. Als het maar goed gaat met haar spreekbeurt. Als ze maar niet dichtklapt, of als ze maar niet.... Tegelijkertijd weet ik dat ik me geen zorgen moet maken. Ze klapt niet dicht, ze weet waar ze over praat en ze is heel goed voorbereid. En mocht er toch iets mis gaan, dan leert ze daar ook weer van. Al zijn succeservaringen op dit moment wel erg goed voor haar zelfvertrouwen. Loslaten maar. Gewoon vertrouwen hebben, want ze kan het best.

Kinderboerderij

Als ik Dunya kom ophalen die middag, loop ik even om de school. Bij haar lokaal gluur ik naar binnen. Dunya ziet me en rent naar het raam. Ze laat haar hand zien. Ik schrik. “Een vijf?” Zodra de kinderen uit de klas komen glip ik naar binnen. “Ik ben een handschoen kwijt!” roept Dunya. Vandaar die hand. Geen vijf dus. “Maar hoe ging je spreekbeurt?” vraag ik ongeduldig. “Goed!” zegt ze. “De kinderen gaven een 10+ en een 9+!” Als ik de juf tegenkom vertelt ze dat het heel goed is gegaan. “Wel een beetje lang” zegt ze bedenkelijk “Maar ze wist er heel veel van en ze was helemaal niet bang!” Toppertje van me. Ze heeft ook verteld over de cavia’s die naar de kinderboerderij zijn gegaan, omdat ik er allergisch voor ben. Dat ik altijd heel erg moest niezen en jeukende ogen had als ik de cavia optilde of het hok ging verschonen. En toen kwam Dunya, die astmatisch leek te zijn toen ze klein was. Dus bleek het een goede beslissing geweest te zijn om de cavia’s de deur uit te doen voordat zij geboren werd.

Barbie en de popster

De spreekbeurt was in elk geval een succes. En Dunya heeft geleerd hoe ze in de bieb informatie kan opzoeken en kan kijken waar ze een boek kan vinden. Als we daar binnenkomen kruipt Dunya achter de computer. “Ik ga even kijken waar de dvd van Barbie en de popster staat.” Ik verberg een glimlach, want ze weet precies waar de dvd’s staan. Maar het is goed om vertrouwd te raken met dit systeem. Dunya kijkt me eens kritisch aan voordat ze zich op de catalogus stort. Dan moet ik even helpen zoeken en zeg ik: “Kijk, in onze vestiging is ie uitgeleend. Hij komt 8 maart terug.” Verontwaardigd zegt Dunya: “Maar de vorige keer stond er dat ie 22 februari terug zou zijn!” Ik leg uit dat ie daarna weer opnieuw uitgeleend is of dat iemand m verlengd heeft. Ze reserveert de dvd. Zodra deze binnen is krijg ik een mail. Ze zucht en gaat dan maar eens in de dvd kast kijken of er een andere film is die ze leuk vindt.

Stamppot andijvie

“Ik heb zoveel verteld dat de kinderen bijna geen vragen hadden. Eentje vroeg waar cavia’s leven. Die had het niet helemaal begrepen denk ik!” “Wat heb je voor antwoord gegeven?” vraag ik. “In Zuid Afrika” zegt ze. “Bijna goed” lach ik. “Oja Zuid Amerika” bedenkt ze dan. “Hartstikke goed gedaan!” Ook de knuffelcavia’s krijgen een complimentje. Ze hebben zich goed gedragen op school. Als beloning krijgen ze lekker een hapje andijviestamppot met spekjes. Want andijvie, daar zijn cavia’s tenslotte dol op!