Heen en weer geslingerd worden

Je wordt er mee dood gegooid. Adviezen, tips en onderzoeken rondom het opvoeden van onze kinderen. De een zegt; je baby laten huilen is kindermishandeling, verwaarlozing! Je kind rekent op jou en je laat het figuurlijk stikken. Weer een ander zegt; laten huilen dan leert je kind dat het in bed moet slapen.

Dan krijgen we het topic corrigerende tik. En wederom buitelen alle moeders, veel al.., over elkaar heen. Ondertussen stelt de VVD vandaag voor om ouders van ontspoorde kinderen te korten op hun kinderbijslag. En ja hoor, daar gaan alle ouders weer! Want dan worden de kinderen de dupe. Maar waren die al niet de dupe? Gisteren in het AD een artikel over 'curling ouders' die alle hobbels voor hun kinderen weg poetsen. Maar wat voor een volwassenen leveren we dan af? Niet de mensen die tegen een stootje kunnen. Immers; dat hebben ze niet geleerd.

Zelf zijn wij voor onze oudste op zoek naar een basisschool. Ergens in een schoolgids staat te lezen dat ongezonde tussendoortjes niet op school worden opgegeten en retour afzender gaan. Voor ons een reden om die school niet te kiezen. Immers wij bepalen zelf wat onze kinderen eten en niet een ander!

Op het consultatiebureau; nee u dochter kunt u maar beter niet een lange vinger geven met al die suikers.. Nee, dat is iets voor opa en oma! Net zo als snoepjes en chips. Thuis krijgt onze dochter 1x in de maand chips. We vergeten het gewoonweg. En die lange vinger? Die krijgen ze dagelijks, tot dat de pot leeg is en er weer biscuitjes in komen. En nee, niet de links om gedraaide biologische haverkoekjes, die ik zelf wel erg lekker vind al zijn ze van het huismerk, maar een gewoon wit biscuitje.

Ik verbaas mij enorm over alle moeders die een moeder online kielhalen vanwege het laten huilen van een baby. Maar dezelfde moeder die zo veroordelend reageerd vraagt na 13 maanden tips hoe om te gaan met het laten huilen van hun dreumes. Ze kunnen e-c-h-t niet meer. Ik werd vroeger in de schuur geparkeerd, wanneer mijn ouders dringende behoefte aan slaap hadden. Nee, kindvriendelijk was het misschien niet, maar hé! Ik leef nog en heb een goede band met mijn ouders.

Wij hebben een dochter die grenzen en consequenties nodig heeft. Dit is inclusief straf. Vanmiddag gooide mevrouw de kussens van de bank, richting haar 10 maanden oude zusje. Madame weigerde ze op te pakken, na 1 keer de opdracht herhalen heb ik de tv uitgezet. Madame over de rooie. Hopla jij gaat naar je kamer en daar afkoelen. Als je weer rustig bent, dan kom je weer beneden. Na 2 minuten vroeg ik via de babyfoon of ze weer rustig was. En 2 tellen later klopte ze op de kamerdeur. Toen ik haar vroeg waarom ze naar haar kamer moest antwoordde ze; omdat ik niet luisterde. Jep. Klopt. En waarom? Ik mag niet met kussens naar mijn zusje gooien. Volgens mij valt het trauma mee. Wat ze mijn inziens wel heeft mee gekregen; de grens. Als je je niet kunt gedragen dan ga je naar je kamer afkoelen.

Afgelopen zaterdag trok ze haar zusje poppenkleren over haar hoofd. Deze slechte moeder schonk zichzelf een glas water in, in de keuken en dus waren de meiden even zonder toezicht. Mijn woede en bezorgdheid jegens de jongste borrelde naar boven en met een kordate greep heb ik haar zelf de trap op getild en op bed gemikt met de woorden dat ik haar even niet wou zien omdat ik heel boos was. Na 5 minuten kom ik boven, ligt ze te slapen, met haar kleren en schoenen nog aan. Wederom een harde grens. Ik maakte het meisje wakker, het was bedtijd, maar dan wel in pyjama, zonder schoenen en met een lege blaas en schone tanden ging ze er weer in. Ook toen een gesprek waarom ze naar haar kamer moest. Ook gaf ik haar aan dat ondanks ik nog steeds boos op haar was ik wel van haar houd en dat we er de volgende dag weer een fijne dag van gingen maken.

Dan terug naar de curling ouders. Op de school waar ik lesgeef heb ik ze al te veel mee gemaakt. Verslagen die een onvoldoende opleverden, waardoor ik een spervuur van ouders over mij heen kreeg. Moeder had er wel 3 uur aan gewerkt. Ja en? Uw kind dan? Ja die was druk met de voetbal.. Dus. Eén keer raden wie er de volgende dag met een bedremmelde blik in mijn les verscheen..

We krijgen met elkaar veel te veel informatie binnen. Interpretatie van onderzoeken zijn direct de waarheid die verkondigd moet worden. Maar laten we met elkaar niet vergeten dat een onderzoek die 4 jaar duurde niets zegt over de volwassenen die de kinderen 30 jaar later zijn. Het is onmogelijk om in de toekomst te kijken. We verbazen ons over het respectloze gedrag van 'de jeugd' maar ondertussen laten we onze eigen kinderen met een goed gesprek of 20 waarschuwingen wegkomen. Wanneer ons kind zakt voor het examen stappen we naar de rechter. Nee is geen nee meer. O wacht! Nee mogen we eigenlijk niet zeggen want dan wijs je het kind af en er zijn 20 andere manieren omdat te zeggen. Raad eens? Als een gezond kind tijdens mijn uitleg naar de wc moet, raad eens wat mijn antwoord is? Ik voel mij dan genoodzaakt uit te leggen dat ik laat weten wanneer het moment wel is. En toch wordt mijn nee in 4 van de 5 gevallen slecht geaccepteerd.

Laten we met elkaar normaal gaan doen, immers hebben onze ouders dan zo slecht werk verricht? Ik kan mij de keer dat ik een tik van mijn moeder kreeg nog goed herinneren. Eigenlijk om 2 redenen. 1 ik had mijn geduldige moeder zo getergd dat ze haar eindeloze hoeveelheid zelfbeheersing verloor en ten tweede omdat ze daarna zo ontzettend moest huilen. Daar voelde ik mij schuldig om, niet dat ik een tik kreeg, want die had ik echt verdiend. Eigenlijk 10 minuten daarvoor al.

Als mijn oudste de jongste een duw geeft ( 3 en 10 maanden) dan zet ik haar hardhandig aan de kant of in de gang of stuur haar naar haar kamer. Zo lang de jongste nog niet voor zichzelf kan opkomen doe ik dat. Het laatste wat ik ga doen is op een poeslief toontje tegen haar zeggen dat ze dat echt niet nog een keer mag doen. Nee een kordaat optreden, met een no go, die kan ze krijgen! Als ze later met haar telefoon fietst en oom agent spreekt haar daar op aan dan hoop ik toch echt dat ze een boete krijgt. Van foei meisje, dat mag je niet meer doen leert ze geen bal! En ja, die boete gaat ze zelf betalen.

Terug naar het broodtrommeltje en de schoolkeuze. De school waar wij gaan kijken omschrijft dat bij voorkeur gezonde tussendoortjes worden mee gegeven. En uiteraard staan wij daar helemaal achter. Maar als we dan een keer een koekje mee geven, dan doen we dat om haar een keertje te verwennen en dan moet dat kunnen. Wij kregen vroeger 2x per week, op dinsdag en donderdag 1 samson en gert koekje mee in ons bakje. Dat was feest! Diezelfde kleine geluksmomentjes gun ik onze dames ook. Wij willen onze meiden leren dat snoep en zoetigheid in kleine hoeveelheden prima is, maar dat er grenzen zijn. Het verbieden staat haaks op onze aanpak. Eveneens als het kind laten bepalen hoeveel ze eet. De oudste viel door eten weigering 3 kilo in 4 maanden af. Ze had direct ondergewicht. Vanaf toen kwam de eis; het bordje gaat leeg. Die ene schep aardappelen en die 2 schepjes groenten gaan op. punt. En na een perdiode waar in het avondeten 1,5 a 2 uur duurde, heeft ze haar bord nu binnen  3 kwartier leeg en komt ze eindelijk op een normaal gewicht. Die suiker van die ene lange vinger die ze om 3 uur samen met een bekertje roosvicee krijgt? Mwoah, ik betwijfel of dat haar eetlust om 17 uur negatief beïnvloed. En haar slapen? We leggen haar op bed, lezen een verhaaltje, zingen een slaapliedje, liedje aan en madam is binnen 5 minuten vertrokken. Dat laten huilen schadelijk voor het kind? Nee, dat geloof ik niet. Ze leerden al vroeg dat een bed is om in te slapen. Iedere ochtend worden beide meiden vrolijk wakker, spelen ze in hun bed tot dat papa en mama komen of de uil wakker is. Tegenwoordig komt de oudste uit bed, gaat naar de wc en komt daarna bij mij staan of ze mag aankleden. Meestal deelt ze ook al hulpvaardig mee dat de uil al dan niet wakker is.

Het komt wel goed met die meiden van ons. En weet je waarom? We zijn er beiden groot mee geworden en leven nog. Evenals onze broers en zus. Laat internet, de overvloed aan informatie je niet van hot naar her drijven maar doe wat bij je past. Wees realistisch en bedenk welke lessen je je kind wil geven. Ook al hebben we hier duidelijke grenzen, ook hier houden wij onvoorwaardelijk van onze kinderen. Met alle liefde kussen en knuffels die daarbij horen!