Heb ik gefaald als moeder?

Toen wij alleen Kiki nog hadden dacht ik altijd, hoe kan ik net zo veel houden van een tweede kindje als dat ik van haar hou.

Ik vind Kiki zo leuk ik kan nooit de tweede net zo leuk gaan vinden.

Dus toen wij het gesprek hadden of we wilde proberen een tweede kindje te krijgen was mijn hoofd een en al vraagteken.

Ik ben zo dol op Kiki dat ik altijd dacht dat ik dit nooit kon zijn op ons tweede kindje.

Misschien een hele rare gedachten maar toch had ik deze. Ik ging met dit verhaal naar mijn moeder. Ik ben de jongste uit een gezin van vier kinderen dus als iemand me kon helpen is het mijn moeder wel.

En natuurlijk kreeg ik het antwoord dat je van beide kinderen net zo veel houd.


Voor mezelf had ik ook altijd besloten niet te veel leeftijds verschil te willen hebben, en dit legde ook nog een druk op onze keuze. Ik wilde er max vier a vijf jaar tussen hebben. En Kiki werd met een klein half jaar al vier jaar. Jordy wilde graag nog een kind maar ik was de gene met twijfels.

Uiteindelijk hebben we de knoop door gehakt. Het idee dat je nooit meer alle leuke fases mee gaat maken, nooit meer zwanger zou worden vond ik toch een verdrietige gedachten.

Wij komen ook beide uit een groot gezin en ik ben echt een familie mens dus een broertje of zusje wilde ik Kiki ook niet ontnemen.

Dus hebben wij besloten om te kijken of het ons nog een keer gegund is.

Wanneer ik nu naar Milan kijk denk ik echt bij mezelf… Niek hoe had je hier ooit over kunnen twijfelen.

Nu ik twee kinderen heb loop ik wel tegen een bepaald punt aan. Aandacht, aandacht wat vind ik dat moeilijk te verdelen.

Mijn moeder vroeg me laatst.. Niek hou je van hem ? Ik keek haar raar aan en zei ja tuurlijk. Ze zegt weet je nog dat je vroeg of je wel net zo veel van je tweede kon houden. Misschien hou je zelf meer van hem.

Die laatste zin, die laatste zin vond ik pijnlijk. Ik schrok hier heel erg van. 
Tuurlijk hou ik van hun allebei even veel. Maar toch hoor ik regelmatig dat ik Milan meer aandacht geef.
 En ik geef eerlijk toe ik vind het ook wel moeilijk om mijn aandacht te verdelen.
 Gaat dit onbewust omdat Kiki zo zelfstandig is? Of omdat Milan nog een baby is en toch wat meer aandacht nodig heeft?



Ik weet het niet maar ik vind dat ik faal. Als dit echt zo is en het dus zo opvalt doe ik echt wat verkeerd.
 Tuurlijk doe ik leuke dingen met Kiki en krijgt ze aandacht maar zit er dan echt zo een verschil tussen?

Begin me daarom ook af te vragen of Kiki daarom te laatste tijd zo veranderd is.

Tuurlijk het is even schakelen een broertje erbij ook voor haar.

Maar komt het door mij dat ze zo bijdehand is de laatste tijd en dat ze zo slecht luistert?

Ik doe me best maar dit is niet genoeg.
 Om me heen hoor ik dat het ook kan komen door de start van Milan. Maar ik vind dat dit geen excuus mag zijn.

Het is fijn dat ik dit te horen heb gekregen. Tuurlijk het is niet leuk wanneer je het hoort maar ik kan me nu wel bewust zijn van het feit dat ik Kiki meer aandacht moet geven.

Misschien veranderd haar gedrag er ook wel door en kan ik wat minder politie agentje spelen.

Snel kom ik er achter dat de kleine dingen al wonderen doen. Wanneer ze even tv aan het kijken is haar een kus geven of wanneer ik langs loopt even een knuffeltje te geven.

Omdat het me bewust bezig houd merk ik dat Kiki haar gedrag ook langzaam veranderd en heeft het toch wel aan mij gelegen. Hoe erg ik dit ook vind we houden van elkaar en kan het nu alleen maar beter worden..

Sinds kort houden wij elke maand een meiden avond. Met lekker veel eten en leuke films.

En ik heb gelukkig weer een tevreden dochter. 💜💜