He, lekker, RUST!

Iedereen natuurlijk een mooi 2014 gewenst! Ik weet niet hoe jullie oudjaarsavond eruit heeft gezien, maar in een paar steekwoorden kan die van ons omschreven worden met: knallen, bom-geluiden, trillende ruiten (okee, twee woorden dan), keiharde muziek (ze hebben ook nog eens een voorkeur voor smartlappen, hoe verzin je het) en overlast. Onze buren aan weerszijden en verder hadden volgens mij alleen maar dingen die veel herrie maakten en dat hebben we geweten. De hele dag was het al bezig. Een uurtje geleden heb ik in onze achtertuin / terras eerst maar eens alle pijltjes, gruis en kartonnen spullen die over de muur waren gegaan verwijderd, kunnen de kids weer buiten spelen. 's Avonds werden de twee vaten met vuur van onze directe buren gelukkig verderop op het grasveld gezet, scheelde weer wat stank onze kant op. Met de kinderen hadden we een heerlijk maaltje genuttigd en spelletjes gedaan aan tafel. Toen het bedtijd werd, kregen ze samen het boekje 'Bobbi gaat verhuizen' als voorbereiding op het komende jaar, 'k had het bewust bewaard om vanavond te geven. De jongste sliep bijna meteen en werd enkel wakker voor haar nachtelijke toiletbezoekje. De oudste was een ander verhaal. Hij heeft een hekel aan het geknal. Ik merkte bij hem en mezelf wel dat de dampen van de hele dag flinke invloed op onze luchtwegen hadden, dus hij zat weer aan de pufjes. Na een aantal oliebollen en de tv op IHVH besloot ik eens een kijkje te nemen boven, al hoorde ik niets (maar ja, dat was ook niet zo gek vanwege die *** herrie buiten, ik kon me ineens een klein beetje indenken hoe een bombardement moet klinken en ik overdrijf niet! Dit was vast illegaal spul. Geen idee wat voor vragen Linda de Mol stelde... ik kan tenslotte niet liplezen) Ik kom boven en daar ligt m'n zoon met open ogen. 'Ik ben bang mama'. Waarom kwam je dan niet naar beneden? 'Ik durfde niet uit bed'. Dus hoppa, met Carsdeken en al mee naar beneden om 23.45 uur. Klokslag 00.00 uur knuffelen we elkaar en bel ik mijn ouders. Na mijn vader te hebben gesproken kreeg ik mijn moeder aan de lijn. Ze heeft kanker en niet lang meer te leven. Haar lichaam is moe en zo ook haar stem. Ik hoor haar in de verte fluisteren maar kan haar niet verstaan waar ik ook naar toe loop in huis. Ik wilde het wel uitschreeuwen naar de buren 'HOU OP met dat rotspul, ik kan m'n moeder niet eens horen' en ik weet dat elke keer dat ik haar aan de lijn heb nu de laatste keer kan zijn! Hoe frustrerend. Met een onbevredigd gevoel leg ik even later de telefoon neer. Met m'n zoon in m'n kielzog loop ik naar boven. Hij wil niet meer terug in zijn eigen bed. Hij heeft ook wel een punt, zijn zusje ligt - net als wij- aan de andere kant van het huis en dus iets minder dicht bij de hardste knallen. Nou, prima hoor, kruip jij maar lekker tussen papa en mama in. Ik heb nog tot half 3 liggen nadenken over wat ons te wachten staat het komende jaar. Toen werd eindelijk de herrie minder. Man- en zoonlief snurkten al. En nu, nu wens ik een schone straat. Genieten van de rust doe ik al!