7 jaar geleden
Hartverscheurende marteling
"Even" een ochtendje zwemmen kan al gauw ontaarden in pure chaos en martelingen.
Zwembad. Woensdag ochtend. Dreumes Zwemles. Feest.
Daar zitten we dan. Hevig klappend en swingend alsof we een rock concert van Metallica bijwonen.
Baby slaat geanimeerd zijn spaghetti-achtige armpjes op het water en gilt van plezier wanneer zijn handen soepeltjes door het wateroppervlak heen snijden. We zingen in een kringetje over poppenkasten, kabouters, kikkers, en de manenschijn. De zwemjuf splasht hier en daar opgewekt een paar druppels water over opgewonden kindertjes.
Dol-le pret! Mijn kneuze moederhart krimpt ineen bij het zien van het ongedwongen plezier op het gezicht van Baby. Zijn ogen fonkelen als het licht op de kleine golfjes.
Met zwembandjes aan het diepere water in, als Jezus over het water lopen (mét mat; wij zijn beginners), nog een batterij liedjes over ritjes in de bus en, voilá, we zwaaien elkaar weer gedag. Tot de volgende week!
En dan.
In bad. En weer UIT het bad. Daar achterin het zwembad, waar kleine kindjes schoon worden in boomstam-achtige badjes waar groene, glimmende, glimlachende wormen uit kruipen, veranderde de blije ochtend bijna in een stierengevecht. Baby weigerde perminent stil te zitten. Verafschuwde de handdoek. Haatte de baby crème die zo veelbelovend zijn mooie velletje zacht houdt, en, als blikken konden doden, had hij daar ter plekke zijn romper laten exploderen. Met de felheid, kracht en determinatie van een zelfmoordterrorist vocht hij mijn goedbedoelde hulp voortdurend af, alsof ik van de martelende Mossad was en hij nu een Prisoner of War was geworden. Hij kronkelde met zijn glibberige lijfje steeds nét niet van het aankleedblad af, nét niet met zijn schedel op de gladde tegels, die zijn hoofd vast en zeker als een hol paasei uit elkaar hadden doen klappen.
Waar was hij nu, die mislukte vader van hem? Dit was toch geen doen voor een alleenstaand moedertje? Hoe moest ik Baby in vredesnaam aankleden zonder dat hij zijn amandelen uit zijn keel schreeuwde?
Het is gelukt. Uiteindelijk. Maar thuis, na een autorit vol gegil en gekrijs, ben ik, nadat Baby rustig en wel veilig in zijn kratje lag, zelf ook mijn mand weer in gekropen.
Anoniem
Heel herkenbaar, toen ik met mijn meisje daar was kreeg ik ook nog afkeurende blikken en adviezen van andere ouders. Leef helemaal met je mee. Gewoon volhouden hahaha
Anoniem
Blijven doen hoor... samen tijd doorbrengen is het mooiste wat je kunt doen! En geloof me... het wordt steeds leuker! Echt!
Anoniem
Ik zwem ook iedere woensdag als t ff kan met kleine draak. In t begin ook drama's maar dat ging langzaamaan beter. Hij is nu 2 en snapt nu beter dat all fun things must come to an end. Maar soms als hij moe is alsnog drama's maar dan vooral omdat hij niet in t kringetje wil zingen, of niet de eendjes naar de vijver wil brengen, etc. geduld is een schone zaak vooral met draakjes. Maar toch ga ik gewoon weer en raad t ook zeker aan, want o wat vinden,ze t heerlijk in dat water. Owja papa gaat nooit mee zwemmen en als hij dan een keertje vakantie heeft en toch meegaat wil hij niet met papa zwemmen.
Anoniem
Heel herkenbaar pfff stond ook met het zweet op me rug als ik me zoontje moest aankleden na het zwemmen. Ik gaf hem op een gegeven moment een flesje sap dan was hij druk met drinken en kon ik hem gauw aankleden. In het zwembad waar ik kwam mocht de buggy mee , heel erg fijn. Na het aankleden kon zoonlief in de buggy met een koekje waardoor ik me ook rustig kon omkleden. Maar dat blije gezichtje tijdens het zwemmen maakt alles goed! Succes de volgende keer!