Hallo Wereldkinderen!

Afghaanse vriendinnen

“De bus!” roept Dunya als we bij school aankomen. Ze springt van de fiets en haast zich om haar fiets te parkeren. In die bus zitten de vluchtelingkinderen van de Marnixstraat, die sinds gisteren bij haar op school zitten. “Ik heb al twee vriendinnen!” zegt ze als ze boven komt. “Ik denk dat het Afghaanse vriendinnen zijn, maar ik weet het niet zeker”vervolgt ze. “Dan moet je dat even aan ze vragen” antwoord ik. Ze kijkt bedenkelijk. “Ze spreken nog geen Nederlands”. Een bekend antwoord. “Hoe denk je dat ze het snelst Nederlands kunnen leren?” vraag ik daarom. “Door veel Nederlands met ze te praten” zucht ze. Afghaanse vriendinnen. Ondanks dat Dunya weinig merkt van het feit dat er voor de helft Afghaans bloed door haar aderen stroomt, is ze er wel in geïnteresseerd. Ze zoekt naar herkenning en is ook trots op haar afkomst.

Vluchtelingkinderen

De eerste schooldag van deze nieuwe kinderen op de Wereldschool verloopt feestelijk. “De ZIG-Plus” noemt Dunya ze. Ik schiet in de lach. “Ja, dat is de ZIG-Plus!” zegt ze verontwaardigd. De ZIG, Zij-instromersgroep, is meer voor kinderen die hier komen in verband met gezinshereniging. Deze nieuwe groep wordt dus geen ZIG, maar een ZIG-Plus heeft Dunya bedacht. Zij is al weken bezig met het voorbereiden van een warm welkom voor deze kinderen en zo heeft ze elke groep een taak gegeven. Het nieuwe lokaal is mooi versierd. Dunya is tevreden over het resultaat. Ze verheugt zich erop om de kinderen bij de deur welkom te heten, maar omdat ze best een beetje laat zijn, moet ze toch maar naar de klas en aan het werk. Dat doet ze zonder mopperen en ik ben trots op haar dat ze dit zo oppakt. Ik blijf rondhangen in de school. Ik voel me niet heel erg op mijn gemak daarbij, maar ik wil toch graag iets meemaken van hun binnenkomst. Als Dunya ze langs haar lokaal ziet lopen begint ze te stralen. Ze zwaait naar de kinderen. Achter de stoet kinderen, ouders en medewerkers van de opvang, loopt een cameraploeg van AT5. Waarschijnlijk mag Dunya ook iets vertellen over haar initiatief, maar ik kan niet blijven rondhangen, dus met tegenzin gebaar ik naar Dunya dat ik wegga. Aan het werk.

Interview

Na schooltijd spreekt de directrice mij aan. Ze vertelt dat Dunya het interview heel goed heeft gedaan en dat zij het niet beter had kunnen verwoorden. Diezelfde avond wordt het uitgezonden op AT5 nieuws. We moeten eigenlijk naar ballet, maar we blijven thuis hangen omdat we natuurlijk het optreden van Dunya willen zien. Het item is als allerlaatste aan de beurt en Dunya wordt opeens zenuwachtig. Maar het is waar: Ze doet het fantastisch. Natuurlijk weet Dunya wat ze wil zeggen en we hebben ook een beetje geoefend. Een beetje, niet teveel, want het is niet leuk als ze het uit haar hoofd leert. Voor de camera vertelt ze wat ze heeft bedacht en waarom. “Alle groepen hebben de opdracht die ik heb gegeven netjes uitgevoerd” zegt ze wijs. De presentatrice van AT5 Nieuws kondigt het onderwerp aan. Dunya roept meteen: “Hey, die kennen wij, dat is Saïda!” Ik kijk nog eens, en natuurlijk heeft ze gelijk. Zij heeft mij destijds geïnterviewd over armoede. Dit onderwerp is veel leuker. We zijn niet arm en we zijn zeker niet zielig. Dunya heeft haar mooiste kleren aan en laat zien dat geld geen issue is. Zij houdt zich met andere dingen bezig. Ik vind het fantastisch dat ze hier op school komen. Heel goed van de school dat ze dit aan willen gaan en daar de meerwaarde van zien!

Hallo Wereld

Als ze uit school komt is ze wat gelaten. “Hoe was je feestje?” vraag ik. Ze haalt haar schouders op. “Er is weinig van terecht gekomen” zegt ze somber. “Hoezo, wat is er dan niet gelukt? Hebben jullie geen optreden gedaan?” Dat dan weer wel. We hadden met de juf gebrainstormd over wat haar klas kon doen. Het lokaal werd versierd door andere groepen, cupcakes werden gebakken, wat kan er nog meer? “Een lied” opper ik. “Een optreden!” zegt de juf. Dunya aarzelt. “Hallo Wereld!” flap ik eruit. Dat wordt het. Met gebaren. Ik weet dus nog steeds niet wat haar dwars zit over vandaag. Uiteindelijk zegt ze dat er geen cupcakes waren. “Hoe kan dat nou?” vraag ik. “Dat had je toch afgesproken?” Ze knikt. Ze maakte zich van de week nog zorgen of het goed zou komen, omdat er vier kinderen Halal eten. De directrice stelde haar gerust. De kinderen zijn dat hier gewend, dat komt wel goed! “Ga morgen even vragen hoe het komt dat ze er niet waren” zeg ik. “Niet boos worden, soms gaat er iets anders dan verwacht, dat kan gebeuren. Maar je mag wel vragen hoe het komt!” Ze knikt. Maar als ik ’s avonds laat thuiskom en even achter de computer kruip, lees ik dat de juf van die groep gereageerd heeft op Facebook. Er waren wel degelijk cupcakes, met vlaggetjes zelfs! Dunya heeft ze dus gewoon gemist, maar de kinderen voor wie ze bedoeld waren niet. Ik vertel het zodra we wakker worden de volgende dag. Dunya is ook opgelucht. Eigenlijk is alles gelukt wat ze had bedacht en ze is zelfs op tv geweest. Het trieste gevoel van gister is weg. Het was gewoon een succes!

Ik ben beroemd!

Op tv vind ik haar zelfverzekerd overkomen. Ze weet waar ze over praat, ze weet wat ze wil zeggen en als ze in de lach schiet door een klasgenootje, wordt dat er gewoon uitgeknipt. Dat vindt ze dan wel weer jammer. Toch is ze heel tevreden en is ze lang genoeg in beeld geweest, vindt ze. Via Facebook en Whats App regent het reacties. “Ze is geknipt voor de camera!” zegt een andere moeder. “De school mag wel trots op haar zijn” appt iemand mij. Op school blijken ook ouders en kinderen het gezien te hebben en ook de juf heeft gekeken. “Ik ben beroemd!” roept ze steeds. Het is natuurlijk ook superleuk voor de school dat er leerlingen zijn die zo’n initiatief nemen en daarmee de rest van de school ook enthousiast maakt en iedereen erbij betrekt. Ik ben ook heel trots op Dunya. Niet alleen omdat ze het zo goed kon vertellen op het nieuws, maar ook omdat ze zelf heeft bedacht dat ze iets wil doen voor kinderen die een moeilijke en verdrietige tijd hebben gehad. Heel sociaal. Maar ook daaraan zitten grenzen. Acties om speelgoed in te zamelen voor vluchtelingkinderen gingen aan ons voorbij. Dunya wil graag iets doen, maar speelgoed van zichzelf afstaan is nog een brug te ver. Ze wil wel graag dat ik speelgoed ga kopen om weg te geven. Dat is nog een leerpunt dus.

Harten verwarmen

Tijdens de koorrepetitie zingen we die avond een lied dat erg goed past bij deze gebeurtenis. Wat een toeval. Of misschien ook niet.

“Dit huis, is een huis waar de deur openstaat, waar zoekers en zieners, genood of gekomen, hun harten verwarmen, van toekomst gaan dromen”.

Dat is de bedoeling. Dat deze kinderen weer plezier in hun leven krijgen, ondanks de slechte start. Dat ze zich mede door een warm welkom, thuis voelen op school. Dat ze weer kunnen dromen van de toekomst en dat die dromen mogelijk gemaakt worden doordat ze onderwijs krijgen. Ik ben daarin heel idealistisch, maar het is al bekend dat ze maar tijdelijk op school zijn. Het is gewoon te hopen dat ze op hun nieuwe plek weer zo'n fijne school vinden. En een soort Dunya tegenkomen die ze met open armen ontvangt. “Dus mijn nieuwe vriendinnen gaan ook weer weg” schrikt Dunya. “Dan heeft het toch geen zin om vriendschap te sluiten?” zegt ze verdrietig. “Het is natuurlijk fijn dat ze zolang als ze hier zijn, ook met Nederlandse kinderen kunnen spelen en dat ze zich hier welkom voelen”. Ze knikt met tegenzin. Natuurlijk gaat ze er vol in. Natuurlijk gaan er tranen vloeien. Opnieuw afscheid nemen. Gevoeligheid is een kwaliteit, vind ik. Maar af en toe zit het ons best een beetje in de weg. Maar het is allemaal te leuk en te interessant om afstand te bewaren. Afscheid went nooit, maar daar laten we ons niet door weerhouden om deze kinderen in ons hart te sluiten.