Haar eerste Valentijnskaart

Overal doet de Valentijncommercie zijn werk, hartjes, rozenblaadjes en heel veel roze. Laat dat nou net zijn wat mijn energieke peuter zo geweldig leuk vindt! Ik probeer dan ook maar weg te blijven uit Valentijnhoekjes in de winkel. Tot een onbewaakt ogenblik in de supermarkt vorige week…

Je kent het wel ‘even snel een boodschapje’, geen wandelwagen bij de hand, maar je bent toch zo de supermarkt weer uit want er staan maar drie dingen op je -denkbeeldige- lijstje. Gewapend met peuter en dreumes wandel ik het walhalla van prikkels binnen. Wat fijn dat ze ‘winkelwagens’ -je weet wel van die plastic mandjes met een trekbeugel- hebben. Dat houdt de peuter wel bezig. Dacht ik.

Terwijl ik een etiket sta te bestuderen van een product dat er wel heel interessant uitziet, zie ik in mijn ooghoeken een peuter bij mij vandaan lopen. Nog even snel het etiket lezen. Heel ver zal ze toch niet komen? Dat blijkt. Ze komt zelfs al weer terug. Met een kaart in haar hand met heel groot ‘Be my Valentine’ erop. Kijk mama, één voor jou en één voor papa’ zegt ze. Ok, ik geef toe, mijn hart smolt een beetje.
Praktische moeder als ik ben, zeg ik dat ze de kaart terug mag zetten. Het is echt megalief, maar kaarten kosten geld. De energieke peuter loopt terug naar het rek en ik laat mij wederom afleiden door een product dat er interessant uitziet om daarna mijn weg naar dochterlief te vervolgen. Volledig in de veronderstelling dat ze naar me geluisterd had -ik lijk wel een nieuwbakken peutermama-.

In plaats van de kaart netjes terug te zetten in het rek, was de kleine dame druk bezig alle kaarten binnen haar bereik in het winkelmandje te gooien. Verbaasd vraag ik wat ze aan het doen is. ‘Ik wil kaarten kopen mama. Die ga ik sturen omdat jij en Livia (nichtje) lief zijn.’

Ok. Ik kom er dus niet heel makkelijk vanaf. Streng zeg ik dat dit niet de opdracht was. We gaan nu samen alle kaarten terugzetten. Op de één of andere manier maak ik indruk -ik slaak een innerlijke zucht van verlichting, drama in de supermarkt zat ik met mijn snelle boodschap niet op te wachten- de kaartjes worden door ons samen terug gezet.

‘Mama, mag ik ook niet één kaartje voor Livia kopen? Ik vind haar zo lief!’ Wederom smelt een stukje mamahart. ‘Mam, en dan moet jij schrijven Lieve Livia en maak ik een tekening.’ Hier ben ik niet tegen bestand. Al mijn Valentijn-is-een-commercieel-gebeuren gedachten zet ik aan de kant. Wij kopen een kaart! Met zorg wordt de mooiste uitgekozen, eentje met kleine ballerina’s en -gelukkig- zonder ‘be mine forever’ tekst. Hoewel, met zo’n lieve peuter had ik alles gekocht. Ons nichtje kan toch nog niet lezen, en haar mama?, die is waarschijnlijk alleen maar vertederd door het gebaar.

Dus mocht je je afvragen wat een supermarkt doet met Valentijnskaarten? Nou gewoon, moeders van lieve peuters over de streep trekken om tóch mee te gaan in de commercie.