Gratis een dagje naar Artis!

Speelkasteel

De Kerstvakantie vliegt voorbij. Dat komt vooral door de feestdagen en door al die leuke dingen die we deze vakantie doen. Tijd tekort, zoals altijd. Na een prachtige kerstnachtdienst in Amsterdam, een gezellig kerstfeest in Emmen met lekker gourmetten, hebben we de dag na kerst meteen een verjaardagsfeestje in Hoofddorp. We maken Siro blij met een kassa en boodschappen pus een mandje dat erbij hoort. Ook hebben we voor Lauro en zijn broertje een placement gekocht. De kinderen leven zich uit in het Speelkasteel en de volwassenen eten pannenkoeken of iets anders in het pannenkoekenrestaurant. Dunya en Lauro willen een Kasteelmenu, met patat uiteraard. Het ijsje dat we in de trein op willen eten vinden we de volgende ochtend in de tas. Gesmolten natuurlijk. Echt iets voor ons.

Stadspas

De volgende dag gaan we naar Sesamstraat en vandaag was het Artis-dag. Al op tijd zijn we er. We gaan in de rij staan en worden aangesproken door iemand van een Loterij. Dat gebeurt ons bij Nemo ook altijd. “U hebt nog kaartjes nodig!” zegt de fanatieke jongeman tegen mij. “Nee hoor” zeg ik “We hebben al kaartjes”.“Nee, u moet nog kaartjes halen, want u staat in de rij!” reageert hij. Ik knik. “Klopt, gratis kaartjes” antwoord ik. Hij druipt af. Als ik onze stadspassen laat zien worden ze gescand en krijgen we inderdaad kaartjes mee die we niet hoeven te betalen. Lang leve de Amsterdamse Stadspas!

Speurtocht

We gaan samen met een collega en haar zoontje die bij ons in de buurt wonen. Dunya en hij hebben een klik hebben we al gemerkt, dus dat loopt lekker. Dunya is wat ouder en heeft ergens een speurtocht vandaan gehaald. Misschien bij de kassa gekregen toen ik even niet keek ofzo. Dus moeten we een aantal dieren bij langs om vragen te beantwoorden. Allemaal lukt niet, maar de meeste antwoorden vindt Dunya wel. Bij elke opdracht hoort een stempel. Dunya neemt het erg serieus. Aan het eind van de dag komt ze twee meisjes tegen die wat antwoorden missen die zij wel heeft. Ze geeft ze door en de meisjes schrijven het meteen op. We komen bij de olifanten, want we hadden bij de kassa gezien dat er uitleg gegeven zou worden over Mumba. De verzorgster vertelt over de olifanten en dat de mannetjes olifant gaat verhuizen naar Emmen. Dunya kijkt meteen achterom. Als de nieuwe dierentuin klaar is, moeten we daar toch maar eens gaan kijken. Wie weet, een keer in de zomervakantie. Meestal hebben we er te weinig tijd voor, maar we zijn wel nieuwsgierig naar dat nieuwe park. Hoewel ik ook al eeuwen niet in het oude park ben geweest. Over Mumba vertelt ze niks. Het jonge olifantje dat plotseling is overleden. Dunya gaat na afloop verhaal halen bij de verzorgster. "We vertellen nu gewoon over de olifanten, niet over Mumba. Maar als je iets wilt vragen mag dat wel" zegt ze. Dunya schudt haar hoofd. Inmiddels heeft ze haar horen vertellen aan andere mensen dat ze nog niet weet waar Mumba aan overleden is.

Poffertjes

Bij de grote speeltuin wordt een tijdje gespeeld. Wij vermaken ons wel, kletsen wat over werk en opvoeden en de scholen van onze kinderen. Als we het koud krijgen en de koffie en warme chocomel op zijn gaan we verder. Voordat we naar de uitgang gaan eten we nog poffertjes. Dunya rent steeds weg omdat er even verderop aapjes loslopen. Dat is heel interessant en dus gaat ze erop af. “Ik eet gewoon door hoor! Op is op!” roep ik nog. Ze haalt haar schouders op en rent weg. Om vervolgens boos te zijn als de poffertjes op zijn. Ik schaam me wel een beetje. Ik had haar gewaarschuwd, maar om dan bijna alles op te eten is toch wel erg. Binnenkort zelf maar eens bakken. Ik heb een elektrische poffertjespan. Dat gaat deze vakantie niet meer lukken.

Pinguin

Tot slot zoekt Dunya een knuffel uit in het winkeltje. Dat is altijd hilarisch. Ze heeft meteen een grote pinguïn in haar armen. Eentje die ze al eerder uitgekozen had, maar doordat ik een ander leuker vond, koos ze die. Nu is ze vastbesloten. Als ik nog een knuffel zie die ik mooi vind, probeert ze mij over te halen om die te kopen. “Ik koop eentje voor jou en jij eentje voor mij. Ik wil zo graag dat jij ook een knuffel krijgt!” smeekt Dunya. Ik blijf bij mijn standpunt dat we maar één knuffel kopen en ze betaalt hem zelf. Die kan bij de verzameling Artis-knuffels die we thuis hebben. De knuffel die ik leuk vind heeft ze ergens in het winkeltje verstopt, vertelt ze als ze in bed ligt. Die wil ze de volgende keer kopen.

Schaatsen

Morgen gaan we nog naar de ijsbaan in het park. Dat hadden we de hele vakantie op de planning staan, maar het komt er steeds niet van. Deels omdat we zoveel andere dingen te doen hebben, deels omdat het voor mij een manier van ontwijken is. Ik weet dat ik vorig jaar wel kon schaatsen, maar toch is het net zoiets als autorijden. Ik kan het wel, maar toch zit er iets in mijn hoofd dat mij het gevoel geeft dat ik het niet kan. Vandaag ontdekken we dat mijn collega en haar zoontje ook naar de ijsbaan gaan morgen en dus is het opgelost. De kinderen gaan schaatsen, wij kijken wel toe. Volgend jaar, ja dan zien we wel weer. Een beetje laf van me, dat wel. Maar voor nu doen we het even zo. En Dunya vindt het gelukkig prima!