Glinstertjes en diamanten

Ik zit in de auto met India naast mij... op de stoelverhoger. Gordel om haar heen. Kraag van haar jas tot over haar oren. Handen in haar jaszakken. Schouders beetje opgehaald. Ze heeft het koud en kijkt een beetje door samen geknepen ogen naar buiten, alsof de snijdende wind haar het zicht moeilijk maakt. Maar ik rijd echt geen cabriolet! Het blijkt dat ze diep verzonken in gedachten is!

"Mam?" verbreekt ze plots de stilte; "Hoe krijg je van die glinstertjes in je tanden?"

Ik denk in één keer te snappen dat ze het over die 'diamantjes' heeft, die sommige mensen in hun tanden laten zetten.

"Je bedoeld zo'n klein diamantje in je tand?"

"Ja... zo'n hele sliert eigenlijk!"

Huh? een sliert diamanten? We praten duidelijk langs elkaar heen! Ik begrijp het even niet. Ben ook niet echt met mijn gedachten bij tanden-kiezen en alles wat daar mee te maken heeft. Schakelen.

"Waar heb je dat gezien?" vraag ik. De vraag is echt niet interessant, want welk antwoord ook; het helpt mij vast niet naar duidelijkheid. Nee, geen goede vraag.... maar ik heb mijn eigen gedachten. Ben er niet bij!

"Nou, weet ik niet!" is dan ook haar antwoord, waar ik ook al niets mee kan. Gelukkig praat ze verder: "Best veel mensen hebben dat zó.... " en ze ontbloot haar tanden en wijst met één vingertje -die ze tevoorschijn tovert uit haar mouw- over haar rijtje boventanden.

"Oh... nu begrijp ik het...je bedoeld een beugel?"

"Nee... ik bedoel een sliert mooie glinstertjes!"

"Ja, dat heet een beugel!"

"Oke dan, maar hoe krijg je die dan? Kun je dat kopen in de winkel?"

"Nee... dat doet een speciale tandarts."

Vandaag ben ik niet zo van het uitleggen. Ik had natuurlijk voor de volledigheid kunnen gaan uitleggen waarom mensen een beugel krijgen. Maar ik verzuim! En India lijkt tevreden met dit korte antwoord.

Wanneer we op plaats van bestemming zijn, vraag ik aan haar om even te blijven zitten. Zo terug. Terwijl ik  uitstap, stelt ze nog één vraag. Het klinkt als een smeekbede.

"Mam, mag ik ook -alsjeblie-ie-ieft- glinstertjes? Ik vind dat zóóóó mooi." Ze wacht even of ik antwoord geef, maar dat duurt blijkbaar te lang en ze vult zichzelf enigszins geïrriteerd aan "Of moet ik wéér wachten tot ik groot ben?"

Ik zeg niks! Ben er niet voldoende met mijn aandacht bij. Ik doe de deur dicht, kijk door het raampje naar haar, lach naar haar en blaas een handkus... ik krijg een boze blik!

Aan alle beugelbekkies: laat je glinstertjes zien!!!