Gezellig eten

Kinderen en voedsel ... wat is er toch met die combinatie aan de hand? Het gaat nogal eens mis:

* Je kind wil alleen maar vlees en koekjes eten, nog het liefst tegelijk.

* Je kind heeft ontdekt hoe hij kan projectiel-overgeven en oefent het bij elke maaltijd.

* Je kind wil net zoveel eten als jij, het liefst zelfs nog meer.

* Je kind wil alleen van jou bord eten, het gras is blijkbaar groener op mama's bord.

Als ouders kun je er toch een beetje tureluurs van worden. Want wat moet je aanvangen met zo'n dwarse peuter, die besluit dat hij vandaag niets anders in zijn mond zal stoppen dan koek en snoep? En, misschien nog een belangrijkere vraag, is het echt zo erg als ze een keer niet eten?

Bij onze oudste zoon hebben wij geprobeerd om ons kind alles te laten eten wat de voedingswijzer hem voorschreef. Tot zijn grote ongenoegen, want meneer wilde geen fruit, groente of aardappelen en hij dronk al zeker geen thee of water! Meneer wilde alleen brood en vlees eten en alleen ranja, melk en yoki drinken. En de melk moest dan ook nog eens warm zijn. Hoe vaak heb ik niet met hem aan tafel gezeten met een bakje fruit voor zijn neus, hij bijna huilend (ik trouwens ook) en ik hem maar steeds smeken: "doe nog maar een hapje lieverd, dan word je een grote jongen, nog één hapje lieverd" Om moedeloos van te worden! En de maaltijden werden er nou niet bepaald gezelliger van.

Op een dag was ik het zat! Ik ben op internet gaan zoeken op voeding bij kinderen en kwam tot de ontdekking dat er heel veel kinderen zijn die zich wekenlang redden op 2 koekjes per dag en die toch gewoon gezond blijven. Blijkbaar hebben kinderen vrij veel reserves (ja, zelfs de kinderen zonder al te veel babyspek) en zo af en toe gaan ze daar op teren. Niet alleen om die reserves weg te werken natuurlijk, maar vooral omdat het niet-eten zo'n ontzettend leuke reactie van papa en mama oplevert! Papa en mama worden ongerust en hangen ineens als bezige bijtjes om je heen tijdens het eten. Je kind denkt: "Hee, maar dit is leuk! Als ik nu mijn kaken stijf op elkaar klem, dan krijg ik wel bijzonder veel aandacht!" Resultaat: gestresste ouders, ruzie aan tafel en de gezelligheid van een gezamelijke maaltijd is ver te zoeken.

Wij hebben het roer een paar jaar geleden omgegooid. Ik besloot te geloven dat mijn zoon zichzelf heus niet zou uithongeren en dat de benodigde vitamines dan maar uit een potje moesten komen. Wij hebben onze zoon verteld "We gaan niet meer mopperen om het eten. Als je wel eet, vinden wij dat heel fijn, maar als je niet eet, mag je dat ook zelf weten."  Het enige dat we wel deden was wat vlees achter de hand houden. Hij kreeg eerst alleen maar de helft van zijn vlees op het bord en als het bord leeg kwam, dan kreeg hij de andere helft van het vlees. Later zijn we ook het toetje als beloning gaan gebruiken, oftewel "bord leeg en je krijgt een toetje".

En weet je wat er gebeurde? Mijn kinderen eten allebei nog steeds niet alles dat ze zouden moeten eten volgens het voedingscentrum. Ze hebben wel fruit leren eten, ze drinken goed en nemen hun extra vitamines. Ze groeien goed, de jongste groeit zelfs zo hard dat hij de oudste binnenkort waarschijnlijk voorbij groeit. Maar wat ik nog wel het allerbelangrijkste vind? We hebben het weer gezellig aan tafel, doordat wij, als ouders, ons geen zorgen meer maken over hun voeding.