Geef mij eten.

Ze is een perfecte gastvrouw. Mijn dochter. Ze staat al een behoorlijke tijd in het keukentje het lekkerste eten en drinken te bereiden.

"Even wachten, je avondeten is zo klaar!" Zegt ze als ze voorbij loopt. Op het dienblad dat ze draagt staat al een bekertje met wat drinken. Voorzichtig zet ze dit neer. "Oh, ik hoor de wekker al, piep piep! Je eten is klaar!"

Rustig wacht ik af, genietend van het schouwspel dat zich voor mij afspeelt. Weer komt ze voorbij met haar dienblad, nu vol met eten. Ze zet het op de grond en stalt het uit.

Zachtjes tikt ze haar gast aan om aan te geven dat hij kan aanvallen. Maar het enige dat de hond doet is zich omdraaien.

Hij heeft liever echt eten.