Full circle: je kind op de rommelmarkt

Ik ben niet zo oranje. Mijn haar misschien, en wellicht het haar dat onverslaanbaar onder mijn kleding groeit.

Ik ben niet zo landsgezind. Misschien wel als het gaat om mijn paspoort, die mij zomaar toegang verschaft tot vele stoere en exotische landen ter wereld, zonder dat gekloot met dure, ingewikkelde visums. En Sinterklaas.

Ik ben niet zo van het tweedehands. Als ik moet kiezen tussen Marktplaats en Prada, twijfel ik geen seconde.

En toch liep ik daar, op mijn allereerste Koningsdag in Nederland, met mijn zoontje aan de hand, op ook zijn allereerste oranjedag. "Kijk," zei ik tegen Buurman, die dapper meestapte en de kinderwagen voortduwde. "Daar verkocht ik vroeger mijn fiets voor een gulden aan een Turk." Ik voelde mijn ingewanden warm gloeien van die goeie, ouwe herinneringen.

"Een Turk?" vroeg Buurman.

"Ja, zo'n hele aardige, met zo'n grote, zwarte walrussnor. Wat was mijn vader woest geweest. Ik had er veertig gulden voor moeten vragen!"

En terwijl Baby opgewonden van kleedje naar kleedje stapte en zoveel mogelijk spulletjes probeerde te grijpen en op te eten, tuurde ik stiekem even in die glazen bol. Zouden we over een paar jaar nog in Nederland wonen? Zou hij dan ook op zo'n muffig kleedje willen zitten, met koekjes, limonade en een klein geldkistje vol rammelende muntjes, om onze zolderinhoud te verkwatsen? Zou hij vioolspelen of drummen voor een centje, en daarna naar de kermis gaan? Zou hij plezier hebben?

We kochten een boekje van Bob the Builder, kauwden op een kleffe, koude kermisoliebol op luid geschal van Frans Bauer, en reden vervolgens naar de McDonald's, om dit trotse moment op de juiste manier af te sluiten.