Flink zijn, even flink zijn.....

Stoer is ze. En ook eigenlijk wel trots dat ze een griepprik mag halen. Ze vertelt het vooraf aan iedereen dat ze tussen de middag naar de dokter moet voor een prik. Natuurlijk gaan de Doedels wel mee voor de zekerheid. Vorig jaar deden ze echt hun best om Dunya te kalmeren, maar dat viel nog niet mee. We hadden onze handen vol om haar zover te krijgen dat ze die prik liet geven.

Geen drama

“Ik heb een mailtje voor jou van de dokter” zeg ik op een dag. Ik lach er een beetje bij. Dunya heeft nog niks in de gaten. “Wat staat erin dan?” vraagt ze belangstellend. “Je mag weer een griepprik halen!” antwoord ik. Ze kreunt. Nee, niet weer. We praten er regelmatig over. “Geen drama dit jaar, afgesproken?” zeg ik dan. Ik zeg het niet streng en niet boos, maar probeer wel een doorbraak te forceren. “Maar als ik het eng vind?” vraagt ze voor de zekerheid. “Je mag het eng vinden! Maar ik ben bij je en de Doedels ook. Als je gaat wegrennen of drama maken, dan maak je jezelf alleen maar banger!” Ze knikt. Dat begrijpt ze. Uiteraard. Ik zeg er natuurlijk ook bij dat ze best mag huilen als het pijn doet, dat is alleen maar logisch. Alleen geen gekke dingen als wegrennen of verstoppen of zo.

Avontuur

“Ik moet weg!” zegt ze tegen de buren die we tegenkomen. “Ik krijg een griepprik!” Eigenlijk is het gewoon weer een nieuw avontuur. Dit jaar heb ik geen afspraak gemaakt op een rustig moment. Misschien als het gewoon in de wachtkamer is met heel veel mensen dat het juist een reden is om rustig te blijven. Dat we er niet een echt “moment” van maken. No big deal. Gewoon even een prik halen, net als de andere mensen in de rij. Het is een gok, maar ik wil ook niet altijd en overal een uitzonderingspositie creëren voor ons.

Huisartsenpraktijk

We zijn vroeg bij de huisartsenpraktijk en Dunya meldt zich bij de balie, nog voordat ik binnen ben. De assistente verwijst haar naar een dame met een laptop in de wachtkamer. Dunya meldt zich nog een keer. Het systeem loopt vast. Ze wacht geduldig. Dan mag ze haar naam zeggen en als de dame het dan eindelijk ingevoerd heeft mag ze doorlopen naar de assistentes die klaar staan met de prik. “Wat een goede prikjurk heb je aan” zegt de ene assistente. Dat was nog wel een uitdaging vanmorgen. Iets met korte mouw, maar dat is te koud. Iets met korte mouw en een vestje, maar wat dan? Toen kwam ik ineens één van haar lievelingsjurken tegen. Zonder knoopjes, met rits. Heel handig, want ze heeft gym en na schooltijd aikido.

Ontspannen

“Gaan we niet in het kamertje?” vraagt ze aan de assistente die haar bijna ieder jaar prikt. “Welnee, je bent nu groot toch? In het kamertje is voor kleine meisjes. We doen het nu gewoon in de wachtruimte.” Ik bedenk me dat ik dat niet heb uitgelegd van te voren en ik ben bang dat dit haar best overvalt. Dat valt mee. Ze kijkt vol interesse om zich heen en de assistente pakt een priknaald en maakt aanstalten om Dunya’s arm te pakken. Dunya kijkt naar de naald en schiet nu toch wel even in de stress. “Ik vind het eng!” zegt ze en verkrampt. “Kijk naar mij! Kijk naar mij!” probeer ik rustig maar gedecideerd te zeggen. “Let op de Doedels!” Het lukt haar om één arm te ontspannen en klemt de Doedels tegen zich aan. Haar gezicht in mijn vest verstopt. Ik kijk naar de naald die in haar arm gaat en wacht op de schreeuw en de tranen. Volgens mij zegt ze nog wel even “au”, maar daar blijft het bij. De naald gaat uit haar arm en ik ben een beetje verbouwereerd. Dunya kijkt me ook een beetje verbaasd aan. “Het deed wel heel zeer!” zegt ze dan. “Juist daarom ben ik zo trots op je dat je rustig bleef staan en niet in paniek raakte!” vertel ik. Ze knuffelt de Doedels, want die hebben haar natuurlijk ook enorm gesteund.

Geen pleister

Ik ben trots op Dunya dat ze dit zo goed gedaan heeft. Ondanks dat ze het eng vond, bleef ze rustig, protesteerde ze niet en doorstond ze het zonder problemen. Ik haal opgelucht adem. Mijn kleine meisje wordt zo groot. Er volgt niet eens een traan. "Ik ben heel flink geweest toch?" vraagt ze trots. “Absoluut! Maar het was ook prima geweest als je wel had gehuild hoor!” zeg ik. Ik wil haar niet meegeven dat huilen iets is voor kleine kinderen. Ze heeft zelfs geen pleister nodig. Als we buiten staan zegt ze: “Ik had eigenlijk wel graag een pleister gewild!” Ik beloof haar een cadeautje, als troost. Al heeft ze nauwelijks troost nodig. Dan maar als beloning omdat ze zo stoer is gebleven. Bikkeltje van me.

Judo

We zijn net op tijd op school voor de gymles. Gelukkig maar, want dit is de laatste judo-les. Goede zaak dat de school de kinderen laat kennismaken met verschillende sporten. Zo is Dunya ook met aikido begonnen. Ik dacht dat het niks voor haar was, maar ze vond de lessen op school zo leuk dat ik haar snel heb opgegeven. Met als resultaat dat ze de gele band al binnen heeft. Maar..... “Dit doen we niet met judo. Je gaat voorlopig mooi door met aikido en als je de zwarte band hebt mag je judo gaan doen!” zeg ik streng. Ze gaat er schoorvoetend mee akkoord. Ik neem de Doedels mee naar huis. “Nee, ze mogen bij mij blijven!” roept Dunya. “Geen sprake van!” zeg ik direct. “Ik hoef jou niet te herinneren aan wat er met je varkentje is gebeurd. Straks kom je thuis zonder een Doedel. Dat zou een ramp zijn. Ik wil dat echt niet meemaken!” Ze is overtuigd maar vindt het wel jammer. Nog een dikke kus voordat ze weggaan.

Gat in haar arm

In de kleedkamer kijkt ze nog eens naar haar arm. Een beetje rood, maar geen bloed. En dat stipje is het gat in haar arm. Vorig jaar wilde ze perse een pleister omdat ze het gat niet wilde zien. Ze is in allerlei opzichten groot geworden en er blijven altijd dingen waarin ze sterker mag worden, maar ik vind dit toch onvoorstelbaar knap van haar. Weer een jaar beschermd tegen de griep. Of in elk geval beschermd tegen ernstige bijwerkingen van het virus. Ik zal nog maar eens overleggen of het nodig is om door te gaan met die prik, omdat ze allang niet meer benauwd is. Maar ik vind het ook wel makkelijk dat ze zo weinig ziek is sinds ze op school zit. Ze heeft haar lestijd hard nodig. Dunya heeft in elk geval een overwinning op zichzelf behaald en daar gaan we nog even van genieten.