Fietsje foetsie! Mama boos.

Ik ga mee naar buiten. Ze heeft gelijk. Haar fiets staat er niet. Weg van zijn plekje tegen de muur op de gallerij. Waar ze hem altijd zo kan pakken. We gaan even zoeken schat, ik doe schoenen aan. Ik denk dat een ander kindje ermee gespeeld heeft.

We wonen 2 hoog, hebben een mooie driewieler en het gebeurd regelmatig dat andere kinderen spelen met de driewieler. Prima, zeg ik altijd, maar zet hem wel even terug. Mijn dochter vind fietsen heerlijk, scheuren over de lange gallerij en botsen aan het eind. Tot gisteren eind van de middag. Na een lange slaap wil ze fietsen en haar fiets is weg.

We gaan zoeken. Eigen gallerij. Gallerij hoger. Bovenste gallerij. We komen een buurjongen tegen. Heb jij haar fiets gezien? Ja het wiel ligt in de struiken. Hij wijst het aan. Het klopt fiets is terug gevonden.

De fiets is door een of andere lolbroek van 2 hoog naar beneden gegooid. Hek is een meter hoog. Dit moet gedaan zijn door een volwassene of kind van 8 ofzo. Peuters krijgen de fiets er niet overheen.

De fiets is verhogen en scheef. Ik durf mijn meisje er niet op te laten fietsen. Hoe leg ik haar uit dat ze niet meer kan en mag fietsen? Dat ze moet wachten op een nieuw aanbiedingen seizoen van driewielers voor haar fiets vervangen kan worden? Dat er mensen zijn die een kind van 2 haar spullen met opzet vernield. Mijn moederhart breekt. Ik snap de wereld niet. Hoe leg ik dit uit?