Fietsend het nieuwe jaar in

Zondag 3 januari speelde Kleuter en Diva samen in de speeltuin bij ons achter. Opeens kwam Kleuter naar me toe en zei dat hij wilde fietsen. Dat mocht. Maar hij ging niet. Pas als ik zijn zijwieltjes eraf had gehaald, zou hij gaan fietsen. Nu moet je weten dat Kleuter al heel lang kan fietsen. Ook zonder zijwieltjes. Alleen had hij het vertrouwen niet in zichzelf. Dat is typisch Kleuter. Hij doet iets pas als hij zeker weet dat hij het kan.

Je hebt grof gezegd twee soorten kindjes: de doeners en de denkers. De doeners leren iets door het te doen. Ze gaan datgene wat ze willen proberen, ze vallen en staan weer op. Ze doen het nog een keer, vallen en staan weer op. Net zolang totdat ze het kunnen. Dan heb je de denkers. Zij observeren hoe je iets moet doen. In hun hoofd oefenen ze hoe het moet. Stiekem proberen ze het ook als niemand kijkt om te kijken of ze het al kunnen. Zo oefenen ze in hun hoofd net zolang door totdat ze zeker weten dat ze het kunnen en dan doen ze het.

Kleuter valt duidelijk in de categorie denker. Zo dachten wij vorig jaar dat Kleuter niet kon fietsen op een trapfiets. Hij zat wel eens op zijn fiets, maar deed niets. Hij keek af en toe naar zijn buurjongens of naar ons als we op de fiets zaten, maar meer niet. Het leek hem niet te boeien. Totdat hij in een onbewaakt moment op de fiets (wel met zijwieltjes) zat en dus gewoon wegfietste. Hadden wij hem niet geleerd hoor. Zo ging het ook met het leren schrijven van zijn naam. Hij wilde het wel, maar deed het niet. We schreven het voor, hij keek ernaar. En opeens schreef hij zomaar zijn naam. En zo gaat het altijd bij Kleuter. Hij leert het in zijn hoofd en laat zien dat hij het kan als hij het vertrouwen in zichzelf heeft en zeker weet dat hij het kan.

En zo geschiedde ook het fietsen zonder zijwieltjes. Blijkbaar had hij lang genoeg geoefend in zijn hoofd en had hij er het volste vertrouwen in dat hij het kon. Ik greep die kans, sleutelde de zijwieltjes eraf en daar ging-ie. Zonder wiebelen, zonder vallen en met het grootste plezier en trots door de straat. Ik pinkte nog net geen traantje weg. Tsjonge. Mijn kleine manneke, weer een stap richting zelfstandigheid. Wat voelde ik me trots. Hij fietst nu al een paar dagen zonder zijwieltjes alsof hij nooit anders heeft gedaan. Mijn kanjer!!