Evil Knievel the next generation

Onze kleine Evil Knievel noemen we haar sinds gisteren en niet zonder reden. Elfa heeft een loopfietsje, je weet wel, zo'n 10 euro ding van de blokker. Het duurde even voordat haar benen lang genoeg waren om hem goed te kunnen gebruiken, maar na haar laatste groeispurt is ook haar loopfiets aan haar billen vastgegroeid.

In het begin ging ze er achterstevoren op zitten. Dit was vooral voor haarzelf erg onhandig omdat ze het stuur zo niet kon gebruiken. Maar ze zette gewoon haar handen onder het zadel en schoof de fiets in de richting die ze in geachten had. Inmiddels weet ze wel, dat als ze met haar neus richting stuur zit ze veel makkelijker door het huis kan crossen. Ze zit dan ook van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op haar loopfiets en gaat het hele huis door. Als ze op haar fiets zit en ik zeg haar dat we gaan douchen dan komt ze met loopfiets en al achter me aan. De fiets wordt bij de douche geparkeerd en zou het liefst meteen na het douchen weer opstappen. 

Ze houdt gewoon enorm van actie. De speeltuin is haar favoriete plek op deze aarde. Het maakt niet uit wat er in de speeltuin te doen is, ze vind alle toestellen leuk. Alhoewel de ommel en aba (schommen en glijbaan) wel in haar top drie staan. Een glijbaan kan haar niet hoog genoeg zijn en op de schommel kan haar niet hoog genoeg gaan. Ze is een kleine dare devil. Klimmen kan ze als de beste en ziet dan geen enkel gevaar. In haar kinderstoel kan ze zich inmiddels uit haar riempje wurmen en dan gaat ze even lekker in haar stoel staan. Ze steekt haar wijsvinger daarbij voor zich uit en zwaait hem heen en weer, schud haar hoofd en roept "uh uh". Ze corrigeert voor het gemak zichzelf dus even, want ze weet dat het niet mag. Maar de spanning maakt het o, zo aantrekkelijk. 

Nu wonen wij in een bovenwoning op de tweede etage. Dit betekend dat we een portiektrap hebben en inpandig zit nog een trap. Deze trap leidt naar onze hal waar alle kamers in huis aan grenzen. Ze heeft nooit gemaald om deze trap, maar sinds een aantal dagen is de trap ineens reuze interessant. Zo vond ik haar al een keer met haar billen op de rand en haar voeten op de eerste trede. Klaar om op haar bips naar beneden te klimmen. Sindsdien heb ik de deur bovenaan de trap steeds dicht gehad. Maar ja, soms in een moment van onoplettendheid blijft de deur open staan. 

Mijn man was aan het douchen en Elfa liep rond door het huis. Er werd aangeklopt en de buurman stond aan de deur met het kerstpakket voor mijn man. Met de doos in mijn hand vergat ik om de deur achter me te sluiten. Elfa en ik waren ontzettend nieuwsgierig wat er in de doos zat. Vol verwachting keken we naar de doos op tafel en wachtte tot mijn man klaar was met douchen. Nadat we de doos hadden uitgepakt wilde we de Nepalese kerstslinger uit het pakket eigenlijk wel direct ophangen. Na wat geklungel met plakband en een krukje waren we het resultaat aan het bewonderen. Elfa was de interesse inmiddels verloren en was weer op haar loopfiets geklommen. Ineens hoorde we boem, kletter en daarna gebrul. Snel stond ik op om te kijken waar het gehuil vandaan kwam, maar eigenlijk wist ik het al. Ik keek over het randje van de trap en daar zat ze. 

Ze zat in de bocht van de trap en was, al huilend, alweer aan het proberen om omhoog te klimmen. Snel liep ik naar beneden en pakte haar op. Haar fietsje lag beneden aan de trap. Omdat we het allebei natuurlijk niet hebben zien gebeuren kunnen we alleen maar gissen naar wat er precies is gebeurd. Maar na een aantal scenario's te hebben doorgenomen lijkt dit de meest plausibele. 

Ze stond, op haar loopfiets, recht voor de trap en is met een grote aanloop de trap afgefietst. Door de aanloop bleef ze op haar fietsje naar beneden hobbelen tot aan de bocht in de trap. Daar viel ze van haar fiets en viel haar fiets verder naar beneden. Zie je het al voor je? Ik wel! Nadat we haar hadden getroost en hadden vastgesteld dat ze niks had, gingen we de scenario's doorlopen. Ik kon bij het beeld van mijn peuter die op de loopfiets de trap af rijd mijn lachen niet onderdrukken. Ik dacht meteen aan de moeders die in paniek gaan huilen en zich afvragen of ze een dokter moeten bellen. Moest ik me niet bezorgder opstellen? 

Ik ben echt geen ijskonijn en ik ben best bezorgd maar in situaties als deze ben ik niet snel in paniek. Als ze flink huilt, ze geeft niet aan dat ze pijn heeft en ik zie geen bloed, dan maak ik me niet zoveel zorgen. Mijn man daarin tegen, wil al voordat ze getroost is al haar vitale functies onderzoeken. Hij zal dan ook veel sneller een dokter bellen dan ik. Ik heb inmiddels na, zelf al heel vaak bij een huisarts te zijn geweest, wel een interne radar voor wanneer het echt nodig is om naar een dokter te gaan. Ze had niks gelukkig, ze was alleen flink geschrokken en wij natuurlijk ook. 

Dus na deze stunt heeft ze haar bijnaam Evil Knievel met recht verdiend. We zagen zelfs de aankondiging voorafgaand aan de stunt al voor ons: Hello I'm Elfa ******* , welcome to Jackass, gevolgd door haar trapstunt uiteraard. We kunnen er om lachen omdat er niks aan de hand was. Maar dit was niet de eerste maar zeker wel de laatste keer dat de trapdeur open stond. Wij hebben ervan geleerd, want voor hetzelfde geld kunnen wij de volgende keer helemaal niet lachen. En dan sla ik mezelf dus echt voor mijn kop. Wij zijn gewaarschuwd!