Even snel boodschappen doen

Het is druk in de winkel. Natuurlijk is het druk, het is zaterdagochtend! Wat bezielde me toch ook om met beide kinderen nu boodschappen te gaan doen. Ik kijk achter me en zie de mensen in de rij afwijzend met hun hoofd schudden.

Het was heerlijk weer buiten. Mijn man had nog wat te klussen in huis, dus om aan zijn tirades te ontsnappen ben ik gaan wandelen met de kleintjes.

Op de terugweg zag ik het kwaad er niet in om nog even wat boodschappen mee te nemen. Ik had immers alles bij me toch?

Eenmaal binnen zette mijn zoon het meteen op een lopen. Hij rende meteen naar de vleesafdeling om zijn plakje worst te claimen. Tevreden met zijn overwinning kroop hij weer in de wagen en ik kon weer verder.

Toen we alles hadden sloten we aan in de rij. Mijn dochter houdt niet van stilstaan en zo hoorde mijn tante dus ook dat we in de winkel aanwezig waren.

Ik was bijna aan de beurt en voorbereid als ik ben, wil ik mijn beurs al uit de tas gaan pakken.

Ik grabbel en het enige wat ik in mijn tas vindt is een luier. Maar geen beurs! Zelfs de telefoon ligt nog thuis!

De rij achter mij wordt langer en ik raak in paniek. De gedachte om er gewoon tussenuit te knijpen moet ik door de blokkades voor me laten varen.

Eenmaal aan de beurt vraag ik meteen mijn mogelijkheden aan de kassa dame en we komen tot het besluit dat ze de spullen alvast berekend en ik ze in de tas stop. Daaropvolgend een sprintje naar huis trek waar mijn man mij alweer uitlacht en zijn beurs geeft en ik dus binnen een mum van tijd in de rij kan aansluiten.

Eenmaal weer thuis gekomen zoek ik meteen mijn beurs en tevens een ketting om mee aan de tas vast te maken. Dit gaat me dus nooit meer gebeuren.