Er is geen geld voor | Blog over downsyndroom

De afgelopen jaren zijn wij druk bezig geweest om alles goed te regelen voor Joas. Onlangs waren we bij de kinderarts voor een jaarlijkse check-up en ik gaf aan hoe wij de dingen nu geregeld hebben.

We hebben een fantastische, reguliere school gevonden die zeer welwillend is en zich verdiept in wat downsyndroom in de klas inhoudt. We hebben twee goede begeleidster waar Joas strontgek mee is, met een vergoeding uit de ZIN, zorg in natura. De fysiotherapeut komt 1x per week op school en doet van allerlei oefeningen met hem op zowel fijn als grof motorisch gebied. Een logopedist die 1x per week op school komt om samen met hem te werken aan zijn taal een spraak. Joas doet 1x per week, buiten schooltijd, mee in een regulier gym groepje.

Onlangs zijn we begonnen met zwemles.

De kinderarts keek me vol verbazing aan en vroeg: hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen? Ze zegt: ik ken zoveel ouders van kids met downsyndroom die overal tegen muren oplopen. Vooral in grote steden. En vooral met als reden dat er geen geld voor is. Ze vraagt zich hardop af: of zullen kids met downsyndroom (of een andere beperking) die wonen in kleine dorpjes (ho ho.. Elburg is een stad dacht ik, maar toe maar) toch sneller en beter kunnen integreren in het ‘normale’ en reguliere systeem? Heerst daar meer een wij-gevoel? Een gevoel dat we voor elkaar moeten zorgen en iedereen een kans verdient. Of heeft gewoon alles met centjes te maken? Wat denken jullie?