En toen was ik haar kwijt

Ik voelde me zo slecht. Ik probeer en wil graag een goede moeder zijn. Ik weet dat mij dit grotendeels ook lukt. Het komt echter ook voor dat ik niet goed luister naar mijn kinderen. Dat ik te druk ben met andere dingen of dat ik boos wordt terwijl ik me later afvraag of ik niet wat genuanceerder had kunnen reageren. Dat had wellicht gekund, maar op dat moment dus niet. Afgelopen zaterdag voelde ik me slecht.

Mijn man was zaterdag naar college, hij volgt nog een opleiding naast zijn fulltime baan, wat ik echt bewonderenswaardig vindt, zodoende had ik een dagje alleen met mijn meiden. Ik besloot erop uit te gaan. Mijn moeder ging ook graag met ons mee. Het zonnetje scheen, maar het waaide hard. 

Mijn oudste sprong een gat in de lucht toen ze hoorde waar we naartoe gingen. Mijn jongste niet. Die begrijpt dat nog niet helemaal, maar toen ze eenmaal naar binnen liep, begon ze te springen van blijdschap, wat heerlijk om te zien.

Monkey Town. Ik was er nog nooit geweest. Wel naar andere indoor speeltuinen, maar niet naar deze. Het viel mee qua drukte. Er waren 2 aparte gedeeltes. Een groot klimwalhala met ballenbak, glijbanen en wiebelbruggen voor 4+ en voor de kleintjes tot 4 jaar was er een kleinere versie hiervan. Kleine glijbanen en een mini doolhofje waar je als ouder zo in keek. Perfect dus voor een middagje spelen.

Bepakt en bezakt met een grote luiertas, mijn jongste aan mijn hand, mijn oudste voor me en de jassen nog aan, liepen we naar het tafeltje links achter in de hoek. Perfect uitzicht op het kleine gedeelte en toch overzichtelijk genoeg om de rest van de klimtoestellen te overzien.

Mijn meiden speelden heerlijk. Samen maar ook apart. Mijn jongste van bijna 2 wil natuurlijk alles nadoen wat haar grote zus doet, maar niet alles kan ze na doen. Voor sommige klimacties was ze echt te klein of waren haar beentjes gewoon te kort. Zus lief hielp haar dan. Ik hield ze wel telkens in het vizier. Op een gegeven moment liepen ze samen hand in hand richting de ballenbak. Ik draaide me om naar mijn moeder om haar op het snoezige beeld te wijzen. Een splitsecond. Toen ik terugdraaide waren ze weg.

Ik probeerde niet gelijk een hysterische paniekerige ouder te zijn, maar voelde de hysterie wel opkomen. Ik liep richting de klimtoestellen en de ballenbak, naarmate ik dichterbij kwam begon ik mijn pas te versnellen.

Een beetje schichtig keek ik om mij heen. Dan zie ik mijn oudste, ze glijdt net naar beneden van 1 van de glijbanen. Lichtelijk in paniek vraag ik haar “waar is je zusje? ” “weet ik niet, ze liep daarheen” zegt ze volledig kalm al wijzend naar een toestel achter ons. Ik ren erheen. Terwijl ik haar naam roep ( lees; gil ) spreekt een vrouw mij aan. “Hoe ziet ze eruit”? “Smal meisje, blond haar, roze legging en een wit shirt” roep ik terwijl ik mijn pas niet vertraag. “Ze is nog geen 2” roep ik er nog achteraan.

Mijn moeder is de andere kant op gerend. Zo verspreide we ons, in de hoop haar sneller te vinden. Als een hysterische ouder ren ik heen en weer terwijl ik herhaaldelijk haar naam roep.

Tot mijn moeder mijn arm pakt en zegt “Lieverd, ik riep je al, maar je hoorde me niet. Ze is daar”, zegt ze terwijl ze naar het toestel achter mij wijst. Niets vermoedend zie ik mijn meisje. Ze probeert, tevergeefs, haar beentje op een trampoline te zwaaien. Met een blik van totale ontspanning kijkt ze mij aan. Zo'n blik van, waar maak je je druk om mama? Ik ben gewoon aan het spelen. Ik vlieg naar haar toe, pak haar op en klem haar in mijn armen. Mijn hart klopt in mijn keel, terwijl zij de rust zelve is. Ze legt haar hoofd op mijn borst zodra ze mijn paniek voelt. Een traan verlaat mijn oog. “Gelukkig, Ik heb je”.

Ik bedank de moeder die mee zocht terwijl ze mij passeert. Achteraf besef ik me ook wel dat ze geen kant op had gekund. Op de deuren van de in en uitgang zit een kinderslot, maar het idee dat je je kind kwijt bent is verschrikkelijk. Ook al was het maar voor even. Ik voelde me zo onverantwoord en slecht. Het moment dat ik haar weer in mijn armen sloot was heerlijk. Mijn oudste komt inmiddels ook aangelopen. We knuffelen. Ik voel me weer compleet.