En dan is daar de diagnose

En toen was daar gisteravond het gesprek met de onderzoekster. Via videobellen dat dan weer wel. Maar man wat was ik al de hele week in de zenuwen dat ik wist dat dit gesprek zou plaats vinden. Ik neem jullie een beetje mee in het traject;

Vorig jaar begon mijn dochter met gesprekken bij de praktijk ondersteuner van de huisarts voor jeugd. Omdat zij heel erg gepest werd door meiden waarvan zij dacht dat het haar beste vriendinnen waren. Mijn dochter heeft een heftige jeugd achter de rug gehad en altijd dacht ik dat zij daar redelijk goed en sterk doorheen was gegaan. Maar niets bleek minder waar. 

We kregen vorig jaar een opstandige tienerdochter bij. Het vrolijke ontspannen meisje vluchten meer dan dat ze altijd al deed. vaker aanvaringen met haar bonus vader. Ze zat met haar zelf in de knoop dat zagen wij ook zeker wel. Dus op aanraden van de maatschappelijk medewerkster van school zijn we toen naar de praktijk ondersteuner toe gegaan. Daar had je best redelijk goede gesprekken en kwam er toch ook wel veel leed naar boven, boven op de pesterijen. Op een dag kwam zij thuis uit school vlak voor de kerstvakantie. 

Met de vraag mama heb ik niet misschien PTSS want dit lijkt heel veel op hoe ik mij voel. Ja nooit aan gedacht dacht ik maar ik zei we kunnen altijd navragen. Ik wist wel dat mijn dochter bang is voor elke harde knal, van onweer tot vuurwerk en noem het maar op. Wij dit voorgelegd aan de praktijk ondersteuner en die beaamde dat het mogelijk zo zou kunnen zijn. Zij maakte de doorverwijs klaar en wij zouden een praktijk zoeken waar zij onderzocht zou worden. we moesten wel rekening houden met lange wachttijden, gelukkig was dit niet het geval. 

We konden vrij snel terecht bij de praktijk die goed voelde voor zowel mij als voor haar. Bij de intake veel verteld. 1 trauma had ik zelf eigenlijk al weg gestopt maar die was bij haar nog heel levendig. Ook heb ik alleen met de onderzoekster gesproken over haar peuter en kleuter periode dat het toen niet fijn was thuis waardoor ik heb moeten besluiten dat de veiligste stap was dat ik zou scheiden van haar vader. Dit lijkt zij weg gestopt te hebben of zij heeft het toch niet zo veel meegekregen als dat ik dacht. 

Maar goed na veel lijsten in te hebben gevuld, haar vader moeten overtuigen dat dit de beste was voor haar dat zij onderzocht zou worden omdat het haar in de weg zat, kwam daar gister de uitslag. Wij op haar kamer met ze tweeën, beide zenuwachtig voor de uitslagen. Maar wat er ook uit zou komen we zouden vooruit kunnen gaan. Want ik ging er van uit dat er zeker wel iets uit zou komen. 

PTSS dat was de enigste en duidelijkste diagnose... Daarbij is zij heel gevoelig voor prikkels die zij niet goed kan verwerken. Eerste wat zij had was het gevoel van ik ben niet gek en deels opluchting. Mijn eerste gevoel was dat ik het gevoel had dat ik gefaald had als moeder, ik heb mijn dochter niet kunnen beschermen tegen alles wat er in haar leven is gebeurt en soms nog steeds gebeurt. Maar ook opluchting we kunnen vooruit, we hoeven niet meer stil te staan. Nog ben ik het aan het werken wat ik allemaal te horen heb gekregen en zit het mij niet in de koude kleren. Want ik heb ook periodes dat ik niet de beste moeder ben omdat ik met mijzelf worstel wat vanuit mijn vorige huwelijk voort vloeit en dit weer weerslag heeft op de kinderen en mijn huidige relatie. Maar ik wil ook niet egoïstisch zijn dat ik de gene ben die het moeilijk heb. Ik moet er zijn voor mijn dochter. Gelukkig is haar vader meteen akkoord gegaan met hulp en hoeven we die strijd niet ook nog aan.

Nu alleen maar vooruit en alles een structuur vinden in ons drukke hectische gezin waar er meer mensen zijn die een rugzakje hebben. Maar met ons alle kunnen we eruit komen en krijgen we ons vrolijke blije vrije meisje terug....