Eindelijk, mijn kind is weer leuk!

Pfoe, wat waren de laatste weken pittig met onze peuterpuber. Al vanaf dat ze anderhalf werd, zat ze om de haverklap in zo'n stomme fase. Moe, chagrijnig, te veel willen en te weinig kunnen, dwars en dus super huilerig. Vooral de laatste maand voor haar tweede verjaardag was ze soms echt onuitstaanbaar! Cato werd jankend wakker en ging jankend  naar bed. En waarom? Vaak om die kleine onbenullige dingetjes die iedere ouder wel herkent..zoals te weinig - of juist te veel - tandpasta op haar tandenborstel, toch een andere beker willen dan dat ze koos, 10 seconden geleden, of simpelweg het woordje "nee" dat ze niet kon uitstaan! 

Er zijn echt momenten geweest dat ik even niet meer kon denken aan de leuke dingen met Cato. Ze was dag in dag uit boos en opstandig en alles wat ik deed was niet goed. Ik gaf haar de ruimte om boos te zijn en om met deze bom van (nieuwe) emoties te leren omgaan maar het frustreerde me dat ik blijkbaar niets goed kon doen. Maar haar vader al helemaal niet. Cato is echt een mama's kindje en ze hing continu aan mijn benen. Koken was elke dag weer drama. Want aan het einde van de dag was ze op haar ergst. Het enige wat haar voor zo'n 5 minuten bij mij weg hield was BabyTV. 

Soms keek ik echt tegen bepaalde dingen op. De strijd met tandenpoetsen, eten, onder de douche vandaan komen, opruimen, naar bed bengen.. Daarom ben ik tenminste één avond per week weg na het eten. Ik ga dan naar vriendinnen of wat anders leuks doen, zodat ik dat (toen) slopende avondritueel lekker aan haar vader kan overlaten. Wij doen dit beide zo en ik raad het iedere ouder aan! 

Maar goed. Naar de supermarkt bijvoorbeeld was ook een hele uitdaging. Gelukkig interesseert het mij vrij weinig wat andere mensen denken als ik Cato ergens in een gangpad haar driftbui laat uitrazen. Natuurlijk had ik al mijn pedagogisch verantwoorde kunsten al uit de kast getrokken maar als niets hielp, hing ze prima onder mijn arm richting de kassa. Je zie nu vast één van de vele Facebook filmpjes voor je.. 

Maar nu.. Sinds haar tweede verjaardag is ze zó veranderd! Ze is weer lief. Echt lief. Oke, dat pittige meisje zit er altijd in maar vergeleken met de afgelopen periode is ze zo mak als een lammetje! Tandenpoetsen gaat super goed, ze maakt minder stennis als ze uit bad moet en samen boodschappen doen is nu gewoon zelfs gezellig. Ik merk nu ook waarom ze zo cranky was al die tijd. Ineens praat ze vollop, kent ze vrijwel alle woorden en hoor ik tot mijn verbazing ineens hele zinnen van 5 of meer woorden uit haar mondje komen. Toen ik vorige week vroeg of ze misschien een koekje of cracker wilde hebben zei ze: "Nee dank je wel mama, hoeft niet..." Je snapt dat mijn mond open viel van verbazing en ik dit aan iedereen heb verteld. Zo trots!

Ook is haar kleine lijfje enorm gegroeid. Al het baby is er af. Ze is lang geworden en haar babyvetjes zijn bijna kwijt. Haar kleren worden te kort en haar haar is lang. En dan denk ik weer bij mijzelf.. Die fase was niet voor niets. Bedenk even hoeveel zo'n klein mensje moet doormaken, leren en ontdekken. Dat is ook niet niets. Daarom probeerde ik haar zo veel mogelijk te steunen en vooral LATEN.. tot op zekere hoogte natuurlijk. Die ruimte heeft ze nodig om zelf te groeien.  Dus lieve ouders.. Zit je nu in zo'n rotperiode met jouw kind? Bedenk maar dat het allemaal nodig is om goed te kunnen ontwikkelen. Het is een fase.. het is een fase.. het is een fase... ;-) 

Liefs, Maar