Eindelijk, de dansles begint weer!

Omkleden

Het is weer tijd voor dansles. Na een heel lange zomervakantie staan we nu eindelijk weer voor de deur van het theater waar de dansstudio zit. En dan komt de juf de deur open doen. Dunya stormt naar binnen. Geen tijd om de juf te groeten. Het omkleden gaat natuurlijk niet als een speer, dat duurt altijd lang. Dus ik grijp in en help haar een handje, zodat ze kan gaan dansen. Natuurlijk, ze moet het zelf doen, dat weet ik best. En ze kan het ook best zelf. Maar zoals bij alles, mist ze de focus om dit snel te doen. Zeker als ze al een paar maanden niet is geweest! Dan moet ze goed om zich heen kijken en ook opletten wie er in haar nieuwe groep zitten.

Zelfstandig

Dan is het tijd. Ze grijpt de meegenomen knuffel en rent naar de balletzaal. Als ik even om het hoekje wil kijken, is de deur dicht en ik ben niet zo brutaal om gewoon de deur open te doen en foto’s te maken. De les is begonnen. Niet storen. Het was een leerproces, maar ik ben me er meer bewust van geworden dat ik daar niet bij hoor. En dat is goed. Ik wil ook graag dat Dunya wat zelfstandiger wordt en minder aan mij blijft hangen. Het is een beetje dubbel. Ze vindt het geen probleem om naar school, ballet, musicalles, zwemles, yoga en aikido te gaan zonder mij, maar uitstapjes of logeren wil ze het liefst alleen doen als ik meega. Heel lief natuurlijk, maar het is ook goed om af en toe iets te doen los van mij. Dansles is iets dat altijd blijft. De rest verandert nog wel eens. Ballet is favoriet en blijft ze waarschijnlijk nog wel jaren doen! Ze is tenslotte begonnen toen ze drie jaar was.

Tranen

Als ik terugkom is het ook al laat. Ik heb ook weinig tijd om thuis iets te doen en ben weer te laat op de fiets gestapt. De kleedkamer is leeg. De balletzaal ook. “Dunya is al weg” zegt de juf met een knipoog, terwijl ze nadrukkelijk richting het gordijn kijkt. Ik zie ineens door de kier een bleek snoetje. “Oké!” zeg ik. “Dan ga ik weer naar huis. Tot volgende week!” en ik verstop me in de kleedkamer. Dunya rent me voorbij richting de deur. “Ze ziet mijn fiets wel staan” zeg ik tegen de juf. “Dan weet ze wel dat ze me moet zoeken.” Dunya lijkt groot, maar soms is het toch gewoon nog een klein meisje dat net acht geworden is. Ze komt terug in de kleedkamer en ziet mij op een stoel zitten. “Mama!” roept ze boos. Dan barst ze in tranen uit. Oeps, dit was duidelijk een inschattingsfout. Ze klimt op schoot, want ze is boos, maar ook opgelucht dat ik er toch ben.

Verstoppen

“Jij ging je toch ook verstoppen?” zeg ik. “Maar ik had tegen de juf gezegd dat ze een hint mocht geven. En jij hebt dat niet tegen de juf gezegd!” huilt ze boos en vooral erg geschrokken. Ik zucht, troost haar, ook al wil ze dat eigenlijk niet en eigenlijk wel. Het is een gevecht in haar zelf of ze boos moet zijn of zich moet laten troosten. Ik schaam me wel dat ik haar zo heb laten schrikken. Dat moet ik toch echt anders doen de volgende keer. Als ze een beetje gekalmeerd is, ga ik haar maar weer helpen aankleden. Ik babbel ondertussen met de juf die erbij komt zitten. Ook zij wil naar huis natuurlijk, naar haar eigen kindjes. Ik beloof dat ik de betaling zal regelen met het jongerencultuurfonds. Hopelijk wordt mijn aanvraag toegekend.

Dominicus

“Waar was je verstopt?” vraagt Dunya dan nieuwsgierig. Ik wijs de verstopplek aan. Er breekt een klein glimlachje door, maar toch overheerst de boosheid. En nu ook een beetje frustratie dat ze me zo voorbij is gelopen. “Kom op, de oppas staat straks voor de deur. Ik ga zingen” spoor ik haar aan “Ik wil niet dat jij elke donderdag naar die stomme Dominicus gaat om te zingen!” roept ze. “Hoezo niet? Ik ga toch al jaren elke week zingen?” vraag ik. “Alles in de Dominicus is stom!” zegt ze. Ik zucht maar eens inwendig. Wanneer houdt deze discussie op? Het is duidelijk een kwestie van de lange adem. Natuurlijk mist ze Rosa. Maar uiteindelijk zal ze zich bij mijn keuze neerleggen, al kost het tijd. Hopelijk trekt ze bij als de kindernevendienst weer begint in de kerk. Dan ontmoet ze weer andere vriendinnen.

I think I’m gonna like it here

“Hoe was het op dansles?” vraag ik om haar af te leiden. “Leuk!” zegt ze. Eindelijk mocht ze haar tutu weer aan. Hij past nog gelukkig. “Als ik de vergoeding krijg, dan moet je wel het hele jaar blijven dansen hoor!” zeg ik. “Ja, dus?” reageert ze. Ik stap over op een ander onderwerp, want ik wil haar nog steeds opvrolijken. “Je gaat nu ook elke woensdag naar musicalles” Dunya kijkt me aan. “Ja en?” vraagt ze. De balletjuf springt in. “Ja, daar wil ik wel wat over horen. En misschien wil je een keer een stukje laten zien?” vraagt ze. “Niet met de anderen erbij....” antwoordt Dunya. “Welk liedje was het ook alweer wat we woensdag geoefend hebben?” vraagt ze mij. “I think I’m gonna like it here” zeg ik. “Oh wat leuk!” roept de juf. “Ik heb dat nummer net gedownload. Het staat op mijn iPod!” Ze belooft dat ze het volgende week mee zal nemen en Dunya zegt dat ze dan woensdag nog even kan oefenen met juf Wendy.

Gele band

Nog even en dan begint aikido weer. Eens kijken voor welke band ze nu gaat. In elk geval is ze vol trots dat ze bij de volgende les haar gele band om kan doen. Het is fijn dat de naschoolse activiteiten weer langzaamaan beginnen. We wachten nog even op bericht of ze een plek heeft bij de Tondeldoos voor yoga, maar ik denk dat dat wel los zal lopen. Ik vind het wel erg leuk dat ze er iets nieuws bij heeft. En ik merk aan Dunya dat het haar ook goed doet. Al blijft ze natuurlijk nog steeds met evenveel plezier naar de andere activiteiten gaan. Ik ga me pas zorgen maken als ze iets niet meer leuk vindt.