Eerste playdate is een feit!

De afgelopen weken waren best even wennen. Voor Max, maar ook voor ons. Hij gaat nu echt naar school. Nieuw ritme, nieuwe tijdsbesteding, nieuwe kindjes om hem heen, nieuwe ouders, alles nieuw. Ik hoorde de afgelopen weken (wat oudere) kindjes in zijn klas al met elkaar praten over afspreken na school. "Ach, dat komt bij onze Max nog wel eens als hij wat ouder is en eenmaal goed en wel gewend is", dacht ik. Hij moest immers de kindjes ook nog maar eens leren kennen. 

Maar vandaag...ik wilde Husband (die vandaag vrij is) net een berichtje vanaf mijn werk sturen hoe het was gegaan met Max op school, tot ik in mijn whatsapp twee foto's aantrof van heel blije mannetjes die samen aan het spelen waren. Huh? Husband voegde er aan toe dat meneer een speelafspraakje had, bij Bas die bij ons om de hoek woont. De controlfreak in mij moet er natuurlijk meteen ieder detail van weten. Wie heeft het voorgesteld? Hoe dan? Is Husband er bij of heeft hij hem daar gelaten? En in dat geval, heeft hij dat wel geaccepteerd? Zou even brullen kunnen worden? Hoe laat komt hij weer terug? En en en en..... 

Het bleek inderdaad even een tranenmomentje toen papa weg ging. Maar dat was snel over. Als ik de vrolijke foto's zo zie van de mannen, geloof ik dat meteen. Hij had lekker zitten bikken daar (3 broodjes, tja van school krijg je honger) en was heerlijk aan het spelen. De grappige oma van Bas was er ook, wat voor extra vermaak voor de kerels zorgde, vertelde Bas' moeder mij.

Is het nou zo'n big deal dat ik er een hele blog aan moet wijden? Tja, een beetje wel voor mij. Het stukje loslaten is opeens vrij drastisch aanwezig bij de hele schoolfase. Je hebt veel minder zicht op wat hij op zo'n schooldag allemaal doet (en het is maar de vraag wat je te horen krijgt van hem. De ene dag een heel relaas, op een andere dag zegt hij dat hij niets heeft gedaan, wat vrij vertaald betekent 'ik heb nu even geen zin of puf om er over te praten'). Niet dat je alles MOET weten, maar het voelt toch gek. De 4 jaar hier voor was je toch helemaal betrokken bij iedere stap die je kleine nam. Zijn wereldje bestond grotendeels uit jou als ouder. Zelfs al ging Max naar het kinderdagverblijf. Dat was ook maar een dagje per week in ons geval en je krijgt een volledig verslag van de medewekers aan het eind van de dag. Nu gaat hij zijn wereldje uitbreiden. zelf. Hij gaat met uitspraken en gedragingen thuiskomen waarvan je niet snapt waar het vandaan komt. Hij gaat met vriendjes spelen die jij niet hebt 'uitgekozen' (omdat jij en de ouders toevallig vrienden zijn en je de kids maar samen rond het speelgoed plaatst), maar waarvoor hij zelf kiest om mee te spelen. Wat ook weer supermooi is natuurlijk. Hij gaat zijn eigen identiteit verder ontwikkelen. 

En ja, speelafspraakjes horen daar ook bij. Vandaag speelt hij bij een heel leuke jongen met heel leuke ouders. Maar het kan best eens zijn dat hij met iemand thuis gaat komen waarvan wij denken 'mwah, dat hoefde nou niet zo' (hoe erg ook, maar volgens mij heeft iedere ouder dat wel eens). Maar moeders, laat los laat los (zeg ik even tegen mezelf hier). Die knul komt er echt wel. Dus waar er ergens een stukje controleverlies zit in de gevoelssectie, overheerst het trotse-mama-gevoel toch enorm hier. Mijn mannetje heeft zijn eerste speelafspraakje! Hoe cool is dat! Mijn mannetje heeft vriendjes en heeft een superleuke tijd! Ik zal de speelafspraakjes-gebruiksaanwijzing nog een beetje moeten leren, maar daar rollen we vast wel in. De ervaren mama's helpen me daar vast wel bij :-)

Dus ik zeg, op naar het volgende speelafspraakje!