Een waanzinnig leuke musical!

Het is op het nippertje, maar we zijn op tijd. We zitten in het mooie DeLaMar theater op het balkon, tweede rij, recht tegenover het podium. Prima plaatsen gereserveerd dus. We zijn hier wel vaker geweest voor onder andere Knofje, Sesamstraat en Woezel en Pip. Vanavond zijn we hier voor de musical “Waanzinnig gedroomd!” met liedjes van vijfendertig jaar Kinderen voor kinderen. Dit is de eerste keer dat we ’s avonds naar een voorstelling gaan en het voelt voor ons als een bijzonder uitje. Vlak voor vertrek heb ik Dunya nog even haar make-up doos toegeschoven. Ze straalt in haar Hello Kitty jurk met wijde tulen rok. En ze is opgewonden natuurlijk. Op het podium zitten de acteurs al. Een groepje kinderen en een paar volwassenen. Een superleuk decor, zonder veel poes-pas. Het zijn de kinderen en de liedjes die het straks moeten doen. Niks gesloten gordijnen, gewoon zien wat er op het podium gebeurt..

Stokoud

De muziek begint. Er zitten liedjes tussen van de allereerste albums. Nostalgie is dat voor mij. Het liedje over vroeger bijvoorbeeld. Al bij het eerste liedje zit ik zachtjes mee te zingen. De piepjonge ouders om me heen zijn stil. De kinderen ook. Is het raar om mee te zingen? Ik doe het zo zacht mogelijk. Waarom zingt niemand mee? Als je van muziek houdt, doe je dat toch automatisch? “Wakker met een wijsje” is toch een bekend en populair nummer? Toch zing ik mee, want ik ken al die liedjes uit mijn hoofd. Ik kan nou eenmaal niet stilzitten en luisteren. Ik moet zingen! Pas als “Hallo Wereld” wordt ingezet gaat de zaal los. En bij “Klaar voor de Start” heeft niemand meer een startschot nodig. Dan pas dringt de harde werkelijkheid tot me door. De ouders die er zijn, kennen die oude liedjes natuurlijk niet. Dat is repertoire van vijfendertig jaar geleden. Dat ik ze wel ken en ze ook nog voor me zie op tv en dat ik lp’s nog terug kan halen in gedachten, dat betekent maar één ding: Ik ben gewoon stokoud.

Kinderen voor kinderen

Maar stokoud of niet, ik geniet met volle teugen. Stel je nou toch voor dat je zo jong bent dat je een groot deel van de liedjes niet kent? Wat een gemis is dat! Nu ik moeder ben mag ik de liedjes weer openlijk leuk vinden. Er zijn heel wat jaren geweest dat ik dacht dat ik me ervoor moest schamen dat ik Kinderen voor kinderen leuk vond. Ik was toch volwassen, dan hoorde dit er niet meer bij. Stiekem kocht ik toch de cd’s. En toen Dunya er was, kocht ik de dvd’s, voor haar natuurlijk. Voor de gezelligheid keek ik dan mee. Nu ben ik te oud voor dit soort onzin. Ik vind het leuk en dat is wat telt. Ik speel geen verstoppertje meer. Kiekeboe, hier ben ik! Het is leuke muziek, de teksten spreken me ook nu nog aan en voor een deel geniet ik van het nostalgische gevoel dat de liedjes bij me oproepen. Ik heb zelfs een dvd box met alle uitzendingen van de eerste vijfentwintig jaar. Er zijn er inmiddels alweer negen bij gekomen. De meeste zal ik hebben, al zijn het ze niet allemaal. We gaan het eens uitzoeken, want het is een leuke verzameling om compleet te maken!

Muziek verbindt

Ik vind het een prachtige voorstelling. Bekende liedjes in een nieuw jasje. Wat een feest. De verhaallijn is mooi en de boodschap is duidelijk: van muziek leer je veel, muziek verbindt mensen met elkaar. Kinderen kruipen uit hun schulp, ze durven meer, ze gaan open en..... ze gaan elkaar beter begrijpen! De klas die aan het begin van het project zo onaardig is tegen elkaar, vormt aan het eind van de week een echt team, waarin geen kinderen meer gepest worden en waarin ze het voor elkaar opnemen en voor de meester! De kinderen zingen een liedje over wat hen bezighoudt. Wat hen verdriet doet, of juist niet. Door middel van muziek vertellen ze elkaar hun grootste geheim en overwinnen ze hun angst. Bij het liedje "Vroeger" fluistert Dunya: "Superoud liedje". Ik knik....

Afscheid nemen

Sommige liedjes raken me. Meer nog dan wanneer ik ze op tv zie of op de cd hoor. Ze doen me iets en ze maken me blij of verdrietig. Zoals het hoort bij muziek. In het donker voel ik een traan over mijn wang glijden. Belachelijk, bij een kinderliedje. Ik denk nog: “Gelukkig is het donker in de zaal!” Maar dat maakt voor Dunya natuurlijk niet uit. Die voelt mijn emoties haarfijn aan. Ze zucht eens diep en veegt vervolgens ongeduldig de traan van mijn wang. Ze zegt nog net niet: “Mam, doe niet zo idioot!”, maar dat zal vast niet lang meer duren. Ik heb het vaak bij muziek. Ook in de kerk gebeurt het geregeld bij het zingen dat ik even wat traantjes moet wegvegen. Vaak met reden, soms ook zonder aanwijsbare reden. Dunya vraagt dan altijd: “Waarom ben je verdrietig?” en dat is dan een lastig moment. Hoe kun je uitleggen waarom je geraakt bent door een lied of de muziek? Dat is gewoon wat muziek doet, want muziek is emotie. Ik ben al lang blij dat ze niet bezorgd is, maar inmiddels snapt dat dit bij haar moeder hoort. Maar als Guus, de hoofdrolspeler in deze musical, een liedje zingt over afscheid nemen van zijn zieke vader, kruipt Dunya bij mij op schoot. Afscheid nemen is een thema dat vaak terugkomt in ons leven en waarmee we best worstelen. Ze veegt haar eigen tranen weg en ik verberg de mijne in haar haren. Als er een vrolijk liedje wordt ingezet zingen we heel hard mee. Het werkt, de tranen zijn weg en we lachen naar elkaar.

Waanzinnig gedroomd

“Kende je dat liedje van “Hahaha je vader?” vraag ik op de fiets, onderweg naar huis. “Nee!” roept Dunya boven het Amsterdamse vrijdagavond publiek uit. “Maar ik vond m wel heel grappig!” De meeste liedjes kende ze wel. Op internet klikt ze ook vaak oude liedjes aan. De uitvoering is misschien wat gedateerd, de teksten zijn nog altijd actueel. In de musical zijn de oude liedjes aangepast aan de tijdgeest. Wat meer ritme, andere uitstraling, hier en daar een woord veranderd. Oude nummers herleven en blijken heel goed te passen in ons leven nu. We zingen heel hard “Waanzinnig gedroomd” op de fiets en genieten na van de mooie avond.

Muziek laat je dromen

“Ik was verdrietig bij dat liedje over de vader, omdat ik mijn eigen vader zo weinig zie” zegt Dunya als we thuis zijn, plotseling weer verdrietig. Ach.... Dat is eigenlijk precies de reden waarom Dunya mijn traantje moest wegvegen bij het lied “Fotoalbum”. Kinderen mogen nooit in een loyaliteitsconflict komen als hun ouders gescheiden zijn. Ik weet en merk hoe moeilijk het soms is, maar Dunya mag nooit het slachtoffer worden van ons verleden. En dus zeg ik dat ik het begrijp, wat ook zo is natuurlijk. Gelukkig is ze ook meteen weer vrolijk als ze denkt aan het liedje meidengroep, dat toch één van haar favorieten is. En het liedje “Muziek laat je dromen” dat speciaal voor de musical werd gemaakt vinden we ook erg mooi en treffend.

Waanzinnig leuk dromen

De boodschap is duidelijk, ook al zijn het best serieuze onderwerpen die aan bod komen. Pesten, het overlijden van een vader, scheiden van ouders..... Het is allemaal niet niks. Maar het wordt allemaal zo luchtig en mooi gebracht dat het een vooral een vrolijke musical is. Met heel veel vrolijke liedjes en leuke kinderen die meespelen. Als ik Dunya veel en veel te laat in bed stop druk ik voorzichtig een kus op haar hoofd. “Ik denk dat je waanzinnig leuk gaat dromen” zeg ik. Dunya schudt haar hoofd: “Nee hoor”. We zullen zien. De musical was voor ons al een waanzinnige droom op zich. En een onvergetelijke ervaring!