Een vriend is altijd bij je.....

Polen

Begin groep vier.“Ik wil nog een knuffel!” zegt Dunya’s vriendinnetje als we naar huis gaan. “Want ik zie je pas weer in groep vijf!” Verbaasd kijk ik haar aan. Ik denk dat ze zich vergist of een grapje maakt. “Ja, ik ga voor een jaartje naar Polen!” zegt Rafaela. Ik ben te overdonderd door deze boodschap dat ik niet weet wat te doen. In een soort roes gaan we naar huis.

BFF’s

Al vanaf Dunya’s eerste schooldag waren ze vriendinnen. Ze trokken in de pauzes met elkaar op, speelden na schooltijd vaak nog even in de speeltuin, gingen samen naar kookles en op studiedagen waren we vaak te vinden in een speelparadijs. Het waren echte bff’s, inclusief hun ruzietjes die erbij horen. Zoals kinderen eigen is, leggen ze hun ruzies snel weer bij. Dunya was in die tijd niet makkelijk, had een moeilijke tijd en zat niet zo lekker in haar vel. Dat legde druk op vriendschap. Maar de twee meiden bleven vriendinnen en daar was ik blij mee. Dunya huilt bij de fiets, thuis, in de kerk. We hebben niet eens goed afscheid genomen. Ik had graag een adres willen hebben. En we hadden graag gehoord hoe het met ze ging daar in Polen. Maar het afscheid was zo plotseling dat ik me even geen raad wist met de situatie.

Wonen overal nergens thuis

Die zondag zingen we in de kerk: “Wonen overal nergens thuis” en dan breek ik. De emoties van het plotselinge afscheid, maar ook van een ruzie die nooit is bijgelegd, moeten eruit. Maar ook het gevoel van wanhoop, dat een kind ineens uit haar vertrouwde omgeving weg moet naar een ander land. Opnieuw beginnen. Het gebeurt vaak, vooral met asielzoekerskinderen die niet onder het kinderpardon vallen. Hoe ingrijpend moet dat zijn? Ook deze keuze is noodgedwongen, dat heb ik wel door. Ik kan mijn emoties aan niemand uitleggen. Ik begrijp zelf niet eens waarom dit me zo aangrijpt. Ik weet alleen dat ik het heel moeilijk vind dat er weer een kind uit ons leven verdwijnt waar we aan gehecht zijn. Voor mij, maar vooral voor Dunya. Ik haat afscheid en ik kan heel slecht loslaten.

Verdwenen

Er zijn meer mensen uit ons leven verdwenen. Een ander vriendinnetje, dat Dunya min of meer als grote zus zag, vertrok plotseling naar Almere. Dat ging allemaal zo raar en ingewikkeld dat het contact bijna niet meer mogelijk is. Maar wij laten ons niet kennen. “Op een dag beseft ze hoe fijn ze het bij ons vond. Ik weet zeker dat ze ooit zelf weer contact met ons zoekt!” zeg ik keer op keer tegen Dunya. Wat wij doen is af en toe kaartjes sturen, om te laten weten dat we aan haar denken. Dat we haar niet vergeten zijn. En soms wordt mijn gevoel bevestigd en komt er een reactie. Of komt er een berichtje zomaar vanuit het niets. Zij heeft in elk geval niet alle banden met ons doorgesneden en is ons niet vergeten. Dat geeft troost en hoop voor de toekomst. Ook een ander meisje van school is verhuisd. Zij gaat vanaf nu in Zaandam naar school. Vader heeft beloofd ons te bellen voor een afspraak. Maar zijn telefoonnummer hebben we niet. Dus afwachten maar....

Wat echte vriendschap is

Er is een liedje van Sesamstraattheater over vriendschap. “Een vriend is altijd bij je, heel dichtbij, al is hij ver bij je vandaan. Al woont hij in een heel ver land. Al woont hij midden op de maan. Dat is wat vriendschap is. Wat echte vriendschap is. Als je aan je liefste vriendje denkt, en denkt waar is hij nou? Dan zit hij midden in je hoofd. Daar zit hij en hij denkt aan jou...” Het is zo van toepassing op ons. En het zet alles ook een beetje in een ander daglicht. Natuurlijk missen we mensen die zijn vertrokken en die we niet meer zien, maar we kunnen altijd aan ze denken. En ongetwijfeld denken ze ook nog wel eens aan ons. Soms duiken ze ook weer op. Daar vertrouw ik op.

Vluchtelingkinderen

Een jaartje naar Polen, blijkt veel langer te zijn. Niemand weet of ze nog terugkomt. Dan komt er plotseling toch een teken van leven van Rafi. Meer dan dat is het nog niet, maar we hopen dat er binnenkort meer komt. Misschien belt ze ons een keer of schrijft ze een brief of een mail. Of misschien leest ze deze blog en herinnert ze haar vriendinnetje uit Amsterdam opeens weer. In elk geval weet ze dat Dunya haar bff mist en nog elke dag aan haar denkt. Andere kinderen kunnen zich haar niet goed herinneren en daar begrijpt Dunya helemaal niks van. We vinden het leuk om herinneringen op te halen en foto’s te bekijken van toen. Herinneringen pakt niemand je af en zolang je die hebt is iemand nooit helemaal weg!