Een typecursus geeft hem dat zelfvertrouwen dat hij nu zo hard nodig heeft.

Het zoeken naar een middelbare school voor Joshua is in volle gang. Dit keer gaat het totaal anders dan bij mijn drie oudste kinderen en dat heeft niet alleen te maken met de beperkingen die corona nu heeft. Het niveau is dit keer ook een probleem...

Begrijp mij goed, ik ben geen moeder die een bijlestraject er tegenaan gooit omdat ik geen laag niveau wil accepteren terwijl mijn kind niet hoger aankan. Ik ben ook geen moeder die in een ontkenning zit omtrent het niveau van haar kind. Ik ben wél een moeder van een zoon met een enorm niveauverschil in taal en rekenen. Een extreem groot verschil. Taal doet hij met twee vingers in zijn neus, maar rekenen blijft een raadsel voor hem. Zijn biologische moeder en zus hebben, net als hem, dyscalculie. Nooit had ik erbij stilgestaan wat voor problemen daarbij kunnen komen kijken. Zo heeft hij totaal geen tijdsbesef en blijft klokkijken meer een goede gok dan dat hij daadwerkelijk weet hoe laat het is. Hij doet zijn uiterste best, ik zie hem de opdrachten bestuderen en uitpluizen alsof hij bezig is met een formule te vinden voor een ingewikkeld vraagstuk, maar in werkelijkheid gaat het om een keersom.

Welk niveau hoort bij hem? Ik vind niveau sowieso een naar woord, alsof we kinderen in moeten delen in een hokje van ‘dit kan jij’ en meer niet. Want dat hij veel talenten heeft is absoluut een feit. Het zijn alleen talenten die niet getoetst worden met een Cito-toets. Talenten die prachtig zijn maar waar hij nu met een niveaubepaling niets aan heeft. Het zoeken naar een middelbare school is moeilijk en waar er in een grote stad misschien nog wel mogelijkheden zijn, is hier in het hoge Noorden de keuze erg beperkt. Gelukkig hebben we met zijn huidige school een school gevonden die misschien gaat lukken. Binnenkort is er online een open dag maar van wat ik er tot nu toe over heb gelezen en gehoord klinkt dit echt als een goede match met hem.

Op die school werken ze met laptops. Geen boeken, alles gaat digitaal. Zoals de meeste kinderen die voor het eerst naar de middelbare school gaan, vindt hij het spannend. Waar zijn broer en zussen met klasgenootjes van de basisschool naar de middelbare school gingen, zal hij het alleen moeten doen. Hij heeft allerlei dingen waar hij tegenop ziet. Vragen als ‘Zullen ze mij pesten omdat ik heel klein ben?’, ‘Kan ik meekomen met de stof?’, ‘Krijg ik daar vrienden?’, maar ook ‘Kan ik snel genoeg mee typen op de laptop?’ spoken door zijn hoofd. Ik stelde hem voor om een typecursus te doen zodat hij zekerder daarin zou worden. Hij was direct enthousiast!

Ik kende alleen de typecursus uit mijn jeugd. Iedere dinsdagavond kwamen er allemaal kinderen uit de 6e aan bij de bibliotheek met hun typemachine (Ja, zo oud ben ik al). Sommige met een elektrische, anderen net als ik met een ouderwetse typemachine. We zaten aan lange tafels en moesten saaie woordrijtjes overtypen. De eerste weken kwam ik thuis alsof ik zojuist flink aan een auto had geklust. Mijn handen zwart door de inkt van het loshalen van toetsen die per ongeluk tegelijkertijd waren ingedrukt. Gelukkig werd ik er al snel beter in maar leuk werd het nooit. Op een gegeven moment moesten we sollicitatiebrieven leren typen, de docent die maar stond te roepen ‘Denk om de aanhef en positionering van het adres!’, terwijl ik nog in de 6e klas zat en niet eens wist naar welke middelbare school ik straks zou gaan, laat staan dat ik wist waar ik ooit zou willen werken. Het diploma werd uiteindelijk gehaald en ondanks dat het vreselijk saai was, ben ik er tot op de dag van vandaag altijd dankbaar voor geweest dat ik het zo jong heb geleerd. Het heeft mij in mijn leven al heel wat uurtjes werk gescheeld.

Het leek mij dat die typecursussen vast wat aantrekkelijker zouden zijn gemaakt in de loop der jaren, maar ik had nooit bedacht dat het echt leuk zou zijn geworden voor kinderen. Dat is het dus wel! Joshua ontving onlangs zijn informatiepakket van LOI Kidzz en daaruit bleek al het verschil. Geen suffe teksten om over te typen, maar een heuse spionnenschool waar je al gamend leert. De games zorgen voor afwisseling, uitdaging en op deze manier blijft hij ook goed gemotiveerd. Hij heeft de eerste week er nu op zitten en zojuist zijn toets afgerond. De score was bovengemiddeld. Wat was hij trots en wat was ik blij om hem zo te zien!

Een succes-ervaring kan zoveel doen voor je zelfvertrouwen. Hij kijkt nu al uit naar de volgende lessen. Door het speelse karakter ziet hij het ook meer als gamen dan als een les. En wat ook erg fijn is, de typecursus van LOI Kidzz is geheel zelfstandig en op eigen tempo te volgen. Ook fijn voor de ouders! Ik ben benieuwd hoe hij de komende weken zal ervaren, ik houd jullie op de hoogte

Wil jij jouw kindje ook goed blind leren typen? Neem dan een kijkje op de website van LOI Kidzz! Extra leuk: je ontvangt nu € 30,- korting + ontvangt gratis een spionnenpakket!