3 jaar geleden
Een tweede... of toch niet?
De laatste maanden hebben mijn man en ik het zo af en toe over een tweede kindje. Voor mijn eerste zwangerschap wilde mijn man 3 kinderen en ik wilde er 2, maar daar kwam verandering in. Mijn man heeft altijd wel het gevoel gehouden dat een tweede leuk zou zijn maar hij accepteerde het ook volledig dat ik een tweede niet meer zag zitten. Ik heb aan mijn bevalling een trauma over gehouden en ik heb de babytijd echt wel als heel erg zwaar ervaren, ik was er dan ook heel lang heel erg zeker van dat er geen tweede kindje niet meer zou komen.
Toch is dat gevoel een beetje veranderd en lijkt een tweede kind me voor zowel ons als Kate van meerwaarde in ons leven. Wel voel ik het nu Kate 2,5 jaar oud is, alsof alles zo lekker makkelijk gaat en we eindelijk weer meer vrijheid hebben. Ondanks dat nog zo’n klein mensje me heel leuk lijkt heb ik geen onstopbaar rammelende eierstokken maar weeg ik wel constant de voor- en nadelen tegen elkaar op en laat het onderwerp baby mij niet los. Ik wil namelijk na mijn 35ste niet meer zwanger zijn én ik wil geen groter leeftijdsverschil dan 4 jaar tussen Kate en een broertje of zusje, dat betekend dat de tijd wel begint te tikken.
Ik ben zelf enig kind en hoewel ik dat zelf nooit als echt storend heb ervaren zijn er wel momenten in het leven geweest (en nog steeds) waarop ik toch wel heel graag een broer of zus gehad zou willen hebben en dat maakt dat ik Kate dit wel graag zou willen geven.
Toch is er ook twijfel want zoals ik eerder aangaf, het leven is nu zo makkelijk. Daarnaast sliep Kate als baby overdag dan wel extreem weinig en huilde ze in het begin veel, maar op krampjes en tandjespijn na heeft ze vanaf 3 weken oud ‘s nachts altijd doorgeslapen en hoef ik nog altijd maar heel zelden mijn bed uit. Kate is een handenbindertje; ze heeft energie voor tien, is vreselijk ondeugend en temperamentvol. Maar buiten dat om kan ik mij echt op geen enkel gebied een makkelijker kind voorstellen en mijn twijfels komen dan ook vooral voort uit mijn angst voor een “lastiger” kind hoe egoïstisch dat ook moge klinken.
Een ander punt is dat ik het belangrijk vind om te investeren in mezelf zodat ik wel een mentaal gezonde moeder kan zijn en daarmee een goed voorbeeld voor Kate en eventueel tweede kindje, een belangrijke stap daarin is studeren. Dit is iets wat ik niet nog een jaar of 3 wil uitstellen maar hoe realistisch is het idee om te studeren met een peuter/kleuter en een baby?
Ik vind het zo vreselijk lastig, een tweede kindje, mocht het ons gegeven zijn, zou echt wel heel erg gewenst zijn en ik ben als de dood dat ik ooit vreselijk spijt krijg als we niet voor een tweede gaan. Maar aan de andere kant, het leven is zo ook heel fijn met z’n drietjes en voelt het zo ook als compleet…
Zijn er moeders die na de eerste ook twijfels hebben gehad over een tweede? Ben je wel of niet voor die tweede gegaan en viel het je tegen of mee? Of ben je juist heel blij dat je het toch bij één kind hebt gehouden of heb je juist daar enigszins spijt van?
TLFC
Goed zo. Wilde het graag met je delen. De cursus die ik heb gevolgd is van Paulien Timmer; diepe heling. Echt een hele fijne meid die zelf ook heel veel heeft meegemaakt en anderen wil helpen. Ik heb heel veel inzichten gekregen, vooral waar mijn gevoelens en gedachten vandaan komen en hoe ik ermee om kan gaan. Ze zegt dat vooral het vechten tegen gevoelens en gedachten een averechts effect heeft. Vaak zijn we bang om alles toe te laten maar als we het gewoon op ons af laten ze vanzelf weg ebben... Heel veel geluk!
Storiesofmomlife
Dankjewel voor je uitgebreide reactie, heel fijn om jouw ervaring te lezen en ook dat een groot leeftijdsverschil geen issue hoeft te zijn en hoe gelukkig jouw zoon is met zijn kleine zusje. Je hebt helemaal gelijk dat ik erg streng voor mezelf ben, mijn man zegt ook altijd dat als het ooit anders voelt die tweede er altijd nog kan komen. Ik zie dat anders maar wie weet bedenk ik me ooit nog. Wat betreft medicatie ben ik inderdaad ook bang voor het afvlakken van mijn gevoelens, jouw ervaring is anders en dat hoor ik vaker. Ik denk er de laatste maanden regelmatig over dat het na al die jaren weigeren misschien verstandig is om een tijdje te proberen, ik ga dit ook zeker overleggen wanneer ik opnieuw start met therapie. Ik ga me ook eens verdiepen in EFT, ik heb er nog nooit van gehoord maar het klinkt interessant! Heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal en ervaringen ❤
TLFC
Ohja nog een heel belangrijk onderdeel wat mij heel goed geholpen heeft is EFT. Emotional freedom technic. Ik heb veel meegemaakt in mijn jeugd en me vrijwel altijd onveilig gevoeld. Met deze techniek klop je met je vingers op bepaalde punten op je gezicht/hals/borstkas. Tegelijkertijd denk je aan bepaalde overtuigingen en gedachtes waar je mee zit. Of de dingen die je hebt mee gemaakt. Daarmee laat je emoties los uit het verleden. Ik heb echt een cursus gevolgd maar je kunt veel vinden op YouTube.
TLFC
Hoi huismus, hier een berichtje van een andere huismus! Ik zie dat je blog al een tijdje geleden is maar ik wilde toch graag even reageren. Ik heb een aantal van je blogs gelezen en ben ook bekend met depressies en angsten. Ik lees terug dat je heel streng bent voor jezelf. Dat je na je 35e geen kinderen meer wilt en dat je geen groter leeftijdsverschil wilt dan 4 jaar als jullie ooit voor een tweede zouden gaan. Mijn partner en ik durfden het heel lang niet aan om voor een tweede te gaan. Toen we eenmaal een aantal jaren verder waren en het moment daar was hebben we er toch voor gekozen. Onze zoon was inmiddels 7 en ik kan je vertellen, er is niets mooiers dan dit. Hij moest huilen van blijdschap toen we vertelden dat we zwanger waren. Hij heeft alles zo bewust meegemaakt. Ik heb achteraf altijd een leegte gevoeld en is het de beste keuze ooit geweest. Heb ik wel eens momenten dat ik er doorheen zit, ja! Heb ik nog wel eens depressieve gevoelens en angsten, ja soms. Maar ik heb geleerd dat mijn gedachten en gevoelens zijn als wolken, ik ben de lucht. Ze komen en gaan en je hoeft er niets mee te doen. Je hoeft ze niet serieus te nemen. Blijf bij jezelf en je lichaam. Is alles perfect aan mij, nee! Maar het accepteren van jezelf en niet zo streng zijn voor jezelf is de sleutel voor mij om stapje voor stapje minder depressieve gevoelens te hebben. Ik gebruik escitaloprám 10 mg en dat helpt mij enorm. Hierdoor voel ik minder angsten, kan ik dingen meer loslaten, zit ik niet meer zoveel in mn hoofd, kan ik genieten zonder me schuldig te voelen of te bedenken dat er toch weer iets ergs gaat gebeuren. En ook al voel ik me een keer wat minder dan kan ik gewoon blijven functioneren. Ik kan nog steeds huilen, lachen, boos of blij zijn. Het vlakt me niet af. Ik voel alleen maar heel sterk dat ik me niet meer zo druk maak om alles! Toen ik de stap nam om dit te proberen zat ik in een hele heftige periode van angst en depressie. Ik wilde het niet en was bang voor de bijwerkingen maar ik kan je vertellen dat ik zo blij ben. Het is in het begin even doorbijten want dan kunnen de klachten erger worden. Dit is echter wel een teken dat het medicijn aanslaat. Je mag gewoon zwanger worden zonder gevolgen voor de baby. Ik kan zo genieten van mijn kids, onze dochter is inmiddels 1,5. Als ik ze zo samen zie, zo'n lol met zn tweeën! Hij is ook zo lief en zorgzaam voor zn kleine zusje. Ook kan hij met heel veel dingen helpen dus het heeft ook echt voordelen met een groot leeftijdsverschil! Ik wil je alleen meegeven dat je niet zo streng moet zijn voor jezelf en dat je het gewoon allemaal lekker over je heen moet laten komen. Als het over een aantal jaar wel goed voelt om nog voor een tweede te gaan, so be it!! Waarom zou je geen 36 mogen zijn en je dochter 5 6 of 7 jaar? Heel veel liefs toegewenst