Een stralend kerstfeest!

Vuurkorf

Stralend loopt Dunya met me mee naar binnen. Voor de schooldeur staan mensen met gluhwein en een vuurkorf. Daaromheen staan kinderen met lampions. Het geeft meteen een erg gezellig en warm gevoel. We lopen de trap op naar mijn lokaal. Daar zit de juf die ik nog niet heb ontmoet. “Hallo, ik ben Henrike en ik ben jouw onderwijsassistent!” stel ik me voor. Er komt nog een juf binnen die ook erg enthousiast is dat ik er ben. “Wat leuk dat je er bent! “ zeggen ze allebei en dat maakt het geheel nog iets warmer. De kinderen druppelen binnen. “Is dat jouw dochter?” vraagt Ivo. Ik knik. “Hoe heet ze?” vraagt hij dan. “Dat mag je aan haarzelf vragen!” antwoord ik lachend. Er wordt kennisgemaakt en Dunya vraagt aan de juf waar ze mag zitten. Ze moet zelf maar even een stoel zoeken en dan mag ze zitten waar ze wil. “Mag ik naast Ivo zitten?” vraagt ze. Dat mag en ik hoef niet meer op haar te letten. Ik loop ook even naar een andere klas.

Stokbrood

“Is je dochter er ook?” vraagt mijn collega. “Jazeker. Die heeft vriendschap gesloten met Ivo...” knik ik. “Dan is ze onder de pannen!” lacht ze. Er is zoveel eten. Ik heb stokbrood en kruidenboter en tonijn- en zalmsalade en soesjes meegenomen. De kinderen hebben ook van alles bij zich. Er is eten in overvloed. Dunya kiest voor de patat, daarna voor de pannenkoek en verder eet ze wat kleine hapjes. Op de pannenkoek moet stroop of poedersuiker, maar dat staat er niet bij. Ik begin een strooptocht door de school. Collega’s kunnen ons niet helpen, maar in de keuken ontdek ik een fles schenkstroop. Hoera! Natuurlijk doet ze er veel te veel stroop op en natuurlijk eet ze maar een paar hapjes. Maar ze geniet van het eten en de gezelligheid. Wel merkt ze al snel dat hier andere kinderen zijn dan bij haar op school. Na een poosje zijn ze klaar met eten en rennen ze door de school. Een beetje geschrokken komt Dunya naar me toe. “Ze zijn opeens heel wild!” zegt ze. Niet dat op haar school alleen maar rustige en brave kinderen zitten, maar een combinatiegroep vier, vijf, zes is wel iets anders dan drie, vier natuurlijk.

Kerstdiner

Na afloop ruimen we op en dan snel jassen aan en naar huis. Voor de kinderen van mijn school is het nu kerstvakantie, maar Dunya heeft morgen en overmorgen nog gewoon een halve dag school. En de volgende avond kerstdiner. Dus proberen om haar niet veel te laat in bed te stoppen. “Hoe vond je het vanavond?” vraag ik aan Dunya. “Heel leuk!” zegt ze. “Ivo is echt lief!” Ivo kwam de klas binnen met lichtgevende armbandjes. Voor alle kinderen en juffen eentje. “Eerst kreeg ik een groene, maar dat wilde ik niet!” zegt ze. “Toen kreeg ik een oranje en die heb ik met jou geruild voor roze!” Dat heeft ze weer handig aangepakt. De armbandjes gaan mee naar bed en als we de volgende ochtend naar buiten gaan moeten ze om. Het licht in het trappenhuis mag niet aan, want het is zo mooi als de armbandjes oplichten.

Kerstspel

De volgende avond zit Dunya klaar voor het volgende kerstdiner. We hebben kerstkransjes meegenomen die ze samen met een klasgenootje in de boom hangt. Daarna eerst lekker eten, want er is natuurlijk genoeg. De worstenbroodjes zijn weer een succes. We hebben ze samen gemaakt en ik heb er nog niet eentje geproefd. Na het kerstfeest gaat dat ook niet meer, want dan is alles op. Voor de ouders is er een lokaal ingericht waar we kunnen wachten. Veel ouders hebben hapjes meegenomen, dus er wordt volop gegeten en gepraat. Na het kerstdiner volgt een kerstspel en Dunya is één van de vertellers. Dat gaat heel goed. Vol trots leest ze haar tekst en kijkt om zich heen of iedereen wel naar haar kijkt. De sterretjes in haar ogen geven bijna licht. Tussen de teksten door steekt ze haar duim op naar mij. En als er samen gezongen wordt zingt ze uit volle borst mee. De microfoon houdt ze vast, dus je hoort haar goed zingen. Ik voel dat ik zelf ook straal. Dat doet ze toch mooi even dat meisje van mij. Ze was zo zenuwachtig, of ze deed alsof. Maar op het moment dat het moet draait ze haar hand er niet voor om. “Een geboren zangeres” zegt een andere moeder tegen mij. Ik lach. “Ja, dat kan ze wel!” Even later zegt een meisje uit groep vijf: “Wat heeft Dunya een mooie jurk aan!” Als ik de reacties aan Dunya vertel zucht ze. “Iedereen vindt iets van mij....” Ik geef haar een knuffel en zeg: “Ja en iedereen zegt leuke dingen over jou. Daar moet je lekker van genieten.” Als ze haar spulletjes op gaat halen in de klas komt ze de gang op met het laatste worstenbroodje in haar hand. Dat heeft ze nog snel even meegepakt.

kerstavond 

Nu nog de kerk. Nog één keer oefenen voor Dunya en nog twee keer voor mij en dan kerstavond voor het echie. Dan volgt er nog één kerstdiner, bij opa en oma. Maar het echte kerstdiner heeft ze natuurlijk al gehad. Het leukste is natuurlijk om met andere kinderen te eten! Twee keer zelfs! De laatste dag voor de vakantie nog snel wat kerstkaarten uitdelen. En dan echt genieten van de vakantie. Als ik een dagje Nemo wil afspreken met haar beste vriendin Dolly, zie ik in mijn agenda hoe moeilijk dat wordt. We kunnen best iets leuks doen, maar een hele dag op stap wordt krap. De feestdagen vallen af en we gaan met oud en nieuw weer uit logeren. Tussendoor moet er nog van alles gebeuren. We proberen een dagje te plannen, dat moet toch lukken in twee weken tijd. Eerst nog even de kerstjurk ophalen en passen. Daarna zijn we er klaar voor. Kerst komt eraan en wij kunnen bijna niet wachten.