9 jaar geleden
een stapje opzij voor je kind
4jaar en 4maanden, geeuwen en kleine oogjes... Oooo konden we maar eens doorslapen...
Ken je dat gevoel de kinderen liggen op bed, nog vlug even alles aan de kant zetten alvorens je zelf ook even op de bank met een boek duikt. Na enkele hoofdstukken verhuis je naar je bed en geniet je van een nacht vol zoete dromen...
STOP!!!!!
even opnieuw:
ken je dat gevoel de kinderen liggen op bed, nog vlug even alles aan de kant zetten alvorens de eerste nightterror bij mijn zoon begint. Na pogingen te doen om hem terug rustig te krijgen ga je afgemat zelf in bed en probeert toch even te slapen voor de volgende komt. 1,5u later wandel je met kleine ogen terug richting een schreeuwend mannetje zijn kamer en doet je best hem tot rust te brengen. Je strompelt richting zijn kleine zusje haar kamer en troost haar ook even die wakker is geschrokken van haar broer zijn geschreeuw. 2u later herhaal je het ritueel en zo ga je elke 2u even op wandel door het huis.
Nacht in nacht uit nacht in nacht uit,... De dagen gaan als een schim voorbij. Op je werk kan je amper wakker blijven en ook zoonlief valt op school in slaap.
Onderzoeken in het Slaapziekenhuis kunnen wel de oorzaak geven voor de nachtelijke aanvallen maar een oplossing aanbieden is een ander verhaal. Wil je een kind van 4 al medicatie geven om te gaan slapen? Wil je hem dag in dag uit al slapend bij de BSO ophalen?
Tja wat doe je dan als mama?
Minder gaan werken is een optie en met veel hoop schroef je je aantal werkuren terug. Ach de kinderen in mijn klasje hebben ook een voordeel aan een duo-baan want dan komt er een andere leuke juf bij in de klas.
Ondertussen zijn we 4 weken verder in het schooljaar... volgende week is het mijn laatste werkweek en met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart zal ik afscheid nemen van mijn kleuterklas.
De nachten zijn een drama gebleven, zoonlief is overdag oververmoeid en dit is moeilijk te combineren met het naar school gaan aangezien hij in de klas in slaap valt.
Deze mama zet zichzelf even aan de kant en hoopt dat de gemaakte keuze een oplossing kan bieden aan het nachtelijke slaapprobleem.
mariyenka
Inmiddels is mijn jongste geboren. Ik heb een half jaar geleden, toen ik idd hoog zwanger was, de zaak opgegeven en mijn zoon bij mij laten slapen. Ik was zo uitgeput dat mijn lichaam niet in staat was te bevallen. Ik moest zelfs naar het ziekenhuis om bij te slapen. Toen de arts kwam om een hartfilmpje van de baby te maken (i.v.m de morphine die ze wilden toe dienen), braken spontaan mijn vliezen. He, weer geen slaap... We hebben voor die tijd echt alles geprobeerd.. Misschien een enge schaduw in zijn slaapkamer? Dus alles eruit gehaald wat maar schaduw kon geven; het hielp allemaal niks. De enige reden die ik kan bedenken is dat hij zich niet veilig genoeg voelt zonder mij in de buurt. Nu, een half jaar later, slaapt hij dus nog steeds bij mij omdat ik die gebroken nachten met ook nog eens een pasgeborene erbij niet aan kon. Hij wordt nu s'nachts ook nog wel wakker maar ziet mij en gaat dan rustig verder slapen. Heel vreemd maar goed, het werkt... De jongste slaapt bizar genoeg al vanaf de kraamweek door:in haar eigen bedje. Pfff ik kan me dat gevoel nog goed herinneren hoor. Er iedere nacht wel 4 keer uit, zwanger... gek werd ik er van. Vandaar dat ik op een dag zo uitgeput was en zei; het is genoeg geweest zo, laat maar. Veel mensen zullen zeggen dat je een kind verpest door het bij de ouders in bed te laten slapen maar goed. Ik heb nog nooit een kerel van 30 tussen zijn ouders in zien slapen denk ik dan ;-) Dat strenge ritme was heel erg wennen in het begin. Je hele gezin word er toch op aangepast, heel vervelend. Uiteindelijk heeft het wel zijn vruchten afgeworpen en krijg ik hem nu zonder problemen naar (mijn) bed en in slaap. Een oplossing voor dit probleem is er denk ik niet. Er komt vanzelf een punt waarop ze zelf aan geven waarom ze zo'n moeite hebben met slapen. Ik geloof persoonlijk niet in medicijnen op deze leeftijd, niet zozeer omdat het kwaad zou kunnen maar omdat ze er heel makkelijk aan wennen en er dus nooit meer van af komen. Voor ons ouders gewoon een kwestie van (veel) geduld....
Katro
beste, Ik merk in je verhaal de vermoeidheid, Toch bewonder ik jullie doorzettingsvermogen om iedere avond jullie zoon volgens een strak ritueel naar bed te brengen. Hebben jullie een idee waarom hij zo slecht slaapt? Slaap jij wel voldoende nu je ook zwanger bent? Het kan heel zwaar zijn die gebroken nachten en dit in combinatie met een zwangerschap maakt het er niet eenvoudiger op, heel veel succes de komende weken, maanden,...
mariyenka
Pff ik leef met je mee en... in mindere mate zelf ook mee gemaakt. Mijn oudste (nu 2) doet geen oog dicht, en is niet in slaap te krijgen op de "normale" manier. Lekker naar zijn eigen bedje brengen is een drama en inderdaad iedere nacht er om de twee uur uit. Ik trok het niet meer (want had al zo'n 1,5 jaar geen nacht meer doorgeslapen en nog een hummeltje in aantocht) en heb het opgegeven.. zwak he? *kucht*. Hij slaapt sinds hij 1,5 is iedere nacht in mijn bed. Ideaal is het niet, maar hij slaapt iig door en ik dus ook. Het in slaap komen is verbetert door hem een heel strak avond ritueel aan te houden. Iedere dag zelfde tijd eten, douchen, verhaaltje en hup naar bed. Zit ik er een paar minuten naast heb ik een probleem; dan is hij weer helemaal van slag. Op dagen dat het lukt is het echter zalig en slaapt meneer van 19:00 tot 7:00. Ik wens je heel veel sterkte!
Anoniem
Valdisper is een natuurlijk middel. Onze zoon is geopereerd aan neus en keel amandelen toen was zijn slaapapneu over. Heel veel succes en sterkte.