Een ontwikkelingsachterstand en zwakbegaafd

De eerste 1,5 jaar ontwikkelden Ivy en Lynn zich eigenlijk wel volgens schema. We hadden regelmatig controles bij het premature nazorg bureau. Het consultatiebureau voor premature babys. Ze groeiden goed en de fysio was tevreden over hun motorische ontwikkeling. Toen ze 1,5 waren liepen ze allebei los en toen was het echt gedaan met de rust.

Toen ze twee waren gingen ze voor het eerst naar een kinderdagverblijf. Ze hadden het meteen naar hun zin. Ze namen makkelijk afscheid en gingen spelen alsof ze er al jaren kwamen. Daar viel op dat hun soraakontwikkeling wat achter liep. Ze namen ze mee in het vve groepje om dit wat meer te stimuleren. Thuis lazen we boekjes voor. Er kwamen wel wat meer woordjes bij maar ook de uitspraak was niet wst het moest zijn. Er kwam een logopedisten meekijken en zij gaf aan dat dit wel vaker voorkwam bij tweelingen. Ze hebben namelijk vaak een eigen taaltje en hebben genoeg aan hun onderlinge communicatie. 

Ook werd er vanuit het premature nazorg burea (PNB)een ontwikkelingsonderzoek gedaan. Ze moesten blokjes stapelen en lichaamsdelen aanwijzen op een pop en nog meer dingen. De utlitslag toonde uiteindelijk aan dat ze 3-5 maanden achter lagen in ontwikkeling op de verschillende onderdelen. Toch werd er van uit hun verder geen actie ondernomen. Ik ging er dus destijds van uit dat het niet heel erg was en dat het vanzelf wel goed zou komen.

Even fast forward naar hun eerste keer in groep 1. En ik zeg eerste keer omdat ze groep 1 twee keer gedaan hebben. De juf merkte ook op dat ze toch wel moeite hadden om mee te komen met de klas. Ze hadden meer tijd en hulp nodig bij de opdrachtjes die ze moesten doen. Ze raadde me ook aan om een afspraak te maken met een logopediste. Ze deden groep 1 over zodat ze nog een extra jaartje konden "kleuteren" klaar voor groep 2 waren ze namelijk echt niet.

Bij de logopediste werd er eerst een test gedaan om hun niveau te bepalen. Ze scoorden niet heel hoog. Ze hadden veel moeite met de klanken en hun woordbegrip was minimaal. Ook het automatiseren en onthouden van de letters was wel een dingetje.  Na een jaar lang 2x per week logopedie en veel oefenen thuis werden ze weer getest. Uit de test bleek dat ze qua niveau amper vooruit waren gegaan. De logopediste sprak haar zorgen uit. En ook ik begon te beseffen dat ondanks dat er gezegd werd dat dit vanzelf wel goed zou komen ze toch meer hulp nodig hadden.

Ivy had in die periode ook last van veel "woedeuitbarstingen" ze kon drukte niet verdragen en raakte soms om de kleinste dingen volledig van de kaart. Omdat ik een broertje heb met pdd-nos waar mijn ouders pas vrij laat achter zijn gekomen ben ik voor ivy meteen via de huisarts een doorverwijzing gaan vragen. We kwamen bij amacura terecht en ze werd daar getest. Er vonden observaties plaats in een speciale speelkamer en daaruit bleek inderdaad dat ze wel veel kenmerken had van autisme. We besloten het hierbij te laten en dat autisme stukje niet verder te laten testen. Het was namelijk minmaal en die 'stempel' wilde ik haar niet geven.

Er werd ook een intelligentie onderzoek gedaan. Hieruit bleek dat ze een IQ heeft van 78. Dit houdt in dat ze 'zwakbegaafd' is. Dat was wel even schrikken. Maar laat ik wel even vaststellen dat Ivy geen dom meisje is. Als ergens haar interesse ligt dan klampt ze zich hier helemaal in vast. De kleinste linkjes legt ze en ze is geïnteresseerd in dingen die andere kinderen vaak niet eens opvallen. Ze heeft alleen pech dat nieuwe vaardigheden leren en huidige vaardigheden onthouden voor haar nu eenmaal een stuk moeilijker zijn.

Het balletje voor speciaal onderwijs ging hierna ook vrij snel rollen. Na 3 jaar strijden zaten ze eindelijk op een school waarbij er volledig wordt gekeken naar hun behoeften. Ze hebben hier de tijd om te leren op hun eigen tempo. Bij Lynn is weliswaar nooit een intelligentie onderzoek gedaan en haar IQ is nooit vastgesteld. Maar ook bij haar merkten ze op school dat ze vast begon te lopen in groep 2. Dat ze groep 3 op een reguliere school nooit zou halen. Ze had extra ergotherapie nodig voor het schrijven en omdat het nogal een dromertje is ook extra begeleiding in het zelfstandig werken.

In 2019 gingen ze voor het eerst naar hun nieuwe school en kwamen ze voor het eerst in 3 jaar bij elkaar in de klas. Ik was even bang dat ze zich teveel met elkaar zouden gaan bemoeien. En dan Lynn als moedertje van de 2 vooral met Ivy. Maar verrassend genoeg ging het super goed. Ze hebben veel steun aan elkaar en kiezen toch beiden hun eigen pad.

Ze gaan met kleine stapjes voor uit, maar nog belangrijker ze zitten goed in hun vel en gaan met plezier naar school. We weten nog niet wat de toekomst gaat brengen op dit gebied. Zo lang ze maar iets kiezen waar ze zich prettig bij voelen en waarbij ze niet op hun tenen moeten lopen om alles te halen maakt het voor ons niet uit wat ze kiezen.