Snap
  • Kind
  • kinderopvang
  • verandering
  • Momlife
  • Vrijetijd
  • berlijn

Een klein wonder (nee geen baby!)

Er heeft een klein wonder plaatsgevonden.

Afgelopen week hebben wij de contracten van een kinderdagverblijf ondertekend. Dit betekent dat Kyra en Zoë vanaf 2 augustus naar de kinderopvang gaan. Ik had het niet durven hopen omdat de situatie met betrekking tot kinderopvang in Berlijn nogal, op z'n zachtst gezegd, gecompliceerd is. Er zijn meer dan genoeg kinderdagverblijven maar veel te weinig pedagogisch medewerkers waardoor er per kinderdagverblijf minder kinderen opgevangen kunnen worden dan er capaciteit is. Hierbij moet ik zeggen dat kinderen hier pas vanaf 6 jaar naar de basisschool gaan, tot die tijd zitten ze op het kinderdagverblijf.

Voor de kinderen is het fijn dat ze nu ook andere kinderen uit de buurt leren kennen waar ze mee kunnen spelen. Ze gaan naar een volledig Duits kinderdagverblijf waardoor ze ook snel vloeiend Duits zullen leren spreken. We oefenen nu al wat met Duitse kinderliedjes maar ik merk dat mijn repertoire toch wat minder op orde is dan met Nederlandse kinderliedjes.

Een aantal van mijn vriendinnen hier moeten hun kinderen naar een kinderdagverblijf aan de andere kant van de stad brengen omdat er alleen daar een plek was op het moment dat het moest. Des te blijer ben ik dat het kinderdagverblijf waar Kyra en Zoë naar toe gaan bij ons aan de overkant van de straat is. Het is dat er nog een flatgebouw voor staat, anders had ik er naar binnen kunnen kijken.

De eerste weken staan in het teken van wennen. In eerste instantie ga ik samen met de kinderen een uur naar de opvang en dan neem ik ze weer mee naar huis. Als dat goed gaat ga ik wederom mee maar dan hou ik me afzijdig. Als dit ook goed gaat mogen ze de volgende dag een uurtje alleen op de opvang blijven. Als dat ook goed gaat wordt het steeds verder opgebouwd tot ze uiteindelijk op de 7 uur per dag zitten.

Bij Zoë voorzie ik niet zo veel problemen qua wennen, bij Kyra echter wel. Ze is een meisje dat veel aandacht en lichaamscontact nodig heeft en dat krijgt ze dus ook veel. Straks krijgt ze natuurlijk niet direct de aandacht en knuffels wanneer ze er om vraagt. Ik denk dat hier nog wel wat tranen gaan vloeien.

En ik? Ik weet niet zo goed wat ik wil, ik sta met mezelf in tweestrijd. Aan de ene kant wil ik heel graag weer gaan werken maar ik weet dat dit vanwege mijn lichamelijke gesteldheid heel zwaar gaat worden. Aan de andere kant wil ik graag weer mijn oude hobby fotografie op gaan pakken en van mijn blog meer een fotoblog gaan maken met bezienswaardigheden, leuke feitjes en de verstopte pareltjes van Berlijn. Dit kan ik doen op de dagen dat ik me fit genoeg voel en ik er de energie voor heb. Zoals je kunt lezen, tweestrijd.

Voor nu kan ik nog een klein half jaar genieten van de meiden 24/7 om me heen maar het vooruitzicht dat ik een beetje vrijheid terug krijg staat me ook wel aan. Komende april werk ik al 4 jaar niet meer omdat ik tijdens de zwangerschap van Kyra na 12 weken verplicht moest stoppen met werken.

We zullen zien wat de tijd zal brengen.