Een kind met extra gebruiksaanwijzing

Je moet eruit halen wat er in zit. Ik hoor deze woorden nog steeds, met een pa in het leger, en een moeder in het onderwijs, werden mijn broers en ik altijd gestimuleerd om ons uiterste best te doen. Er met de pet naar gooien was niet acceptabel. 
Vele discussies waren er thuis, omdat wij nou eenmaal duidelijk vrij hoge IQ's bleken te hebben, en huiswerk niet altijd even leuk was ... 
Wel genoten we altijd vol op van het spelenderwijs leren dat bij ons in huis zo ingeburgerd was dat ik het pas herkende als "leermomentjes" toen mijn vriend me vroeg waarom ik mijn dochter aan het lesgeven was ... juist ja; zo geleerd zo gedaan?

Gezien mijn achtergrond, gezien het feit dat zo velen in onze familie universitair geschoold zijn/worden ging ik er toen mijn oudste geboren werd gewoon van uit dat zij ooit havo/vwo zou doen en dan ... the sky is the limit ...
Na anderhalf jaar viel me echter op dat ze toch wel minder sprak dan wellicht moest, sowieso ging redelijk wat in haar ontwikkeling minder snel dan ik in de boekjes las. Maar met een moeder in het onderwijs en een oma die ooit kinder-verpleegkundige was kreeg ik regelmatig te horen: "Komt wel goed." Tot die dag dat ik bij mijn moeder was, mijn opa en oma ook daar op bezoek waren, en mijn oma en moeder ineens hun zorg uitten. Nu was ze toch wel erg laat, erg achter aan het raken wellicht.
Op het eerst volgende bezoek aan het CB dit te berde gebracht. De verpleegkundige maakte zich nog geen zorgen. Ik eiste een onderzoek met de woorden: "Mijn oma is oud kinder-verpleegkundige, mijn moeder is onderwijzeres, zij maken zich wel zorgen, als dit niet verder onderzocht word krijg ik het met beiden aan de stok, en ik maak er een punt van het niet met die twee aan de stok te krijgen." Gelukt er werd een onderzoek gestart.

En dan beland je ineens in die malle molen van hulpverlening, medisch kinderdagverblijf en speciaal onderwijs. En beetje bij beetje moest ik dat toekomst beeld steeds verder los laten. Via de mavo?vbo? Praktijkschool dan? langzaam naar: "oh my" kan ze ooit wel zelfstandig functioneren in deze maatschappij? 
Mijn mooie meisje dat zelf zulke grote dromen droomt. Ze wil ooit Huisje boompje beestje ... er is maar een kleine kans dat dat ooit voor haar weggelegd zal zijn.

Maar wat doe je als je zelf getest bent en een IQ van 130 hebt, je hele familie studeert, en je kind volgt een leer-traject dat zo anders is, zo buiten de "comfortzone" van sommigen ligt? Je schippert!

Vele discussies heb ik gehad met hulpverlening over hoe voed je een kind op als het speciale behoeftes/aandacht nodig heeft. Is de opvoeding die ik zelf heb gehad wel of niet geschikt en welk deel daarvan meer dan de rest?/minder dan de rest?

Heel veel over nagedacht, heel veel goede raad over gezocht, maar uiteindelijk gaf ik haar instinctief toch de opvoeding die ik zelf ook heb gehad, maar dan anders, milder, aangepast.
Ze moet eruit halen wat er in zit, ze moet haar best blijven doen ... oeps hoor ik ineens op haar 13de dat ze leergieriger is dan de meeste klasgenootjes. Waar de meeste kinderen op een SO/VSO rond de 12 jaar hun leergierigheid verliezen ging zij nog onverminderd door. Ik kon me niks anders bedenken als oorzaak van die goede ontwikkeling, dan dat zij haar hele leven mensen heeft zien door leren om haar heen. Uiteindelijk met dochterlief een gesprek gehad, waarin ik haar prees voor haar leergierigheid. En toen kwam daar de uitleg uit mijn mond die ondertussen in ons huishouden de gouden leidraad is geworden en die door school en familie enthousiast overgenomen wordt. 

Leren is als traplopen, en iedereen heeft zijn eigen trap. Sommigen hebben hoge treden en zullen dus snel vooruit/omhoog gaan als ze lopen, anderen hebben hele lage treden en gaan dus maar langzaam vooruit/omhoog. Het doet er niet toe hoe je trap eruit ziet, het gaat erom dat je blijft lopen.

Ondertussen in mijn oudste schoonheid 16, ik geef nog steeds spelenderwijze "les", is ze nog steeds leergierig, droomt ze ervan "gastvrouw in een ziekenhuis te worden", wil ze zo graag huiswerk (dat krijg je op een VSO niet) dat ze zichzelf huiswerk geeft aan de hand van wat ze hoort van leeftijds-genootjes die regulier onderwijs volgen. Momenteel wil ze een boekverslag maken van "De Griezels" en omdat ze dat op school niet doen, levert ze het in bij haar oma. (School hoorde het, was enthousiast en gaat nu kijken of voor enkele goede leerlingen boekverslagen ingevoerd kunnen gaan worden.) Ze roept soms: "Mam, ik blijf wel traplopen, maar soms mag je best eens uitpuffen op een tree." 

Leren, haar handicap en omgaan met anders zijn blijven haar uitdagingen, en ze blijft de uitdagingen aangaan.