Een hysterisch kind achter je fiets aan rennend

Een scène in het openbaar. Niet mijn favoriet. Maar met temperamentvolle kleuters/peuters ontkom je er niet altijd aan. Ik wil jullie vertellen over die ene keer dat het wel heel erg was. Ik verbaas me dat er geen kinderbescherming op me afgestuurd is, want het zal er voor buitenstaanders heel raar hebben uitgezien.... ;-)

Mijn oudste dochter kon nog nog niet zo lang zelfstandig fietsen op de grote openbare weg. Het was nog zo nieuw voor haar, dat ze dat erg graag deed. De vorige keer dat ze bij een klasgenootje was gaan spelen, had ik haar zelf gebracht, op de fiets, dus kon ze ook de terugweg trots naast me naar huis fietsen. Maar dit keer was ze direct vanuit school met dit klasgenootje mee naar haar huis gegaan. Dus madam moest achterop mijn fiets, toen ik haar kwam halen. Ze wilde persé zelf fietsen. Maar ik had haar fiets niet bij me. En ik kon er geen toveren. Dus ze weigerde.

'Weigeren' is nog een zeer ernstig understatement. Welk woord de lading dekt die volgde toen mijn dochter ab-so-luut NIET achterop de fiets mee wilde, weet ik niet. Het werd een hele scène.

Ik had haar al gevraagd zelf achter op de fiets te klimmen. Dat deed ze niet. Ik had haar al geprobeerd zelf achter op de fiets te zetten, maar dat eindigde door haar getrappel en geworstel bijna in een kluwen van fiets, moeder en dochter op de harde stoeptegels. Ik had al geduldig mijn begrip getoond, ik was al boos geworden.... Geen enkele aanpak hielp. En ik moest toch echt naar huis, want elk moment konden eters bij me op de stoep staan. Ik voelde steeds meer druk door de haast. 

Op een gegeven moment verlies je dan zó je geduld, dat ik met stemverheffing begon te praten. En daarna te schreeuwen, om boven het gehuil van mijn kind uit te komen. Midden op straat. Ik had al 3x tot 3 geteld en was al twee keer echt daadwerkelijk weggefietst. Normaal kiest ze dan eieren voor haar geld en komt ze toch tot inkeer dat ze toch echt achterop moet springen en mee moet gaan. Maar dit keer niet. Ze hield vol. Maar mama ook. 

En toen was ik het echt zàt! Er knapte iets in me. Ik wilde dit niet. En ik ben weggefietst. Toen madam in de gaten kreeg dat ik dit keer toch echt niet terug kwam, kwam ze huilend/schreeuwend/krijsend mijn richting op gerend. Ik fietste natuurlijk extra langzaam, dus ze kwam me al snel bij. Ik heb nog één keer gevraagd of ze dan toch niet alsjeblieft bij me achter op de fiets kwam.... Nee. 

Dus op deze manier zijn we maar naar huis gegaan: ik fietsend, en mijn dochter hysterisch achter me aanrennend. 'mamaaaaa' roepend. Het zag er natuurlijk uit alsof ik haar expres liet rennen. Ik kwam behoorlijk wat mensen tegen die hun wenkbrauwen fronsten. Op een gegeven moment kwam ik ook langs een speeltuintje waar wat oudere jeugd aan het hangen was. 'mevrouw??' riepen ze. 'Er rent een huilend kind achter u aan!' Ja, dat hadden ze goed opgemerkt....! Ik kon op dat moment geen vriendelijkheid meer in mezelf omhoog halen en bitste: 'Ik weet het, ik kan er niks aan doen!' naar ze. 'Maar dat is toch zielig??' 'Ja voor mij ja!' wilde ik roepen, maar ik geloof toch echt dat ze mijn dochter bedoelden, en niet mij. Ze hadden geen idee.... Zoals wel meer omstanders geen idee gehad zullen hebben. Maar natuurlijk wel hun eigen conclusies getrokken hadden. Zoals iedereen altijd doet: eigen conclusies trekken, waar ze geen idee van hebben wat er werkelijk achter zit. 

Zo zijn we thuis gekomen en mijn dochter kon linea recta even af gaan koelen op haar kamer. Zodat ikzelf ook even stoom af kon blazen. Poeh, dat was wel heftig zeg, emotioneel gezien.....! 

Mijn dochter en ik hebben het daarna wel goed uitgepraat en aan haar dagenlange poeslieve gedrag, maakte ik op dat ze er wel van had geleerd. Ze wist dondersgoed dat dit echt niet door de beugel kon en had duidelijk wat goed te maken.... Gelukkig maar. Ik heb van dat extra lieve gedrag genoten! Voor zo lang als het duurde...