Een hoge pijngrens, lust of last?

Mijn jongste is een stoere meid. Ze wordt in Juni 2. Ze klimt overal op. Hoe hoger hoe beter. Als ze valt hoor je haar niet. Vaak heeft ze blauwe knieën of ontdek ik weer een nieuwe kras op haar lijfje. Ze rent en vliegt en duikt en valt. Klagen doet ze niet. Het is echt vallen en weer opstaan.

Nu zijn we al zeker een week of 3 ( waarschijnlijk zelfs 4...) met haar in de weer. De nachten zijn een hel. Ze slaapt slecht. Is veel wakker. Ze roept mama en wil tegen mij aan liggen. Elke nacht zeker een keer of 10. Ze huilt dan zachtjes. Ik trek haar naar me toe,dan valt ze weer in slaap. Die slaap duurt niet lang, want binnen de kortste keren begint het ritueel weer opnieuw. Nu is ze wel verkouden geweest en heeft af en aan koorts gehad in de afgelopen weken. Ook zijn er een paar tandjes doorgekomen. Daar wijde ik de koorts aan. Echt reden tot paniek was er niet want eten en drinken ging prima. Overdag is ze ook vrolijk, speelt heerlijk en merk je niks aan haar. Tot afgelopen zaterdag dan..

Al vroeg waren we in de veren. Het werd net een beetje licht buiten. Met één oog open keek ik op mijn telefoon. 06:16. Mijn oudste sprong bij ons op bed. Met als gevolg dat we in één klap allemaal wakker waren. Na wat kroelen in bed ben ik tegen zevenen met de meiden naar beneden gegaan. Voor mijn jongste maakte ik de fles klaar. Mijn oudste nam plaatst aan de eettafel met een beker chocomel en begon ( zoals elke morgen ) te tekenen.

Vanaf het moment dat mijn jongste de fles op had, bleef ze aan mijn been hangen. Dat doet ze normaal nooit. Zodra ik haar optilde legde ze haar hoofd tegen mijn borst aan en begon te huilen. Eerst heel zielig en zachtjes, daarna steeds harder. Tranen gleden over haar wangen. Toen ik haar vroeg of ze pijn had zei ze “Ja” en wees naar haar oor. Toen ik haar vroeg of haar oortje pijn deed, bevestigde ze dit door al knikkend en snikken  “Ja au” te zeggen.

Ik heb haar in de eerste instantie een zetpilletje gegeven voor de pijn. Koorts had ze niet, maar ze was wel erg moe. Niet lang daarna viel ze tegen mij aan in slaap. Mijn man vertrok met mijn oudste naar zwemles. We hadden al besloten de huisartsenpost te bellen zodra ze wakker was. Dat was sneller dan gedacht. Ze sliep een minuut of 10. Toen werd ze wakker. Huilend, krijsend, onophoudelijk. Ik heb direct de huisartsenpost in het dienstdoende ziekenhuis gebeld. Er waren 10 wachtende voor mij. Eer ik aan de beurt was, was mijn man met onze oudste weer terug van zwemmen. Hij nam de telefoon over terwijl ik mijn kleine meid probeerde te troosten. Toen hij op hing konden we gelijk terecht. Het ziekenhuis is bij ons om de hoek, dus we waren er zo. Uiteraard liep het uit en hebben we zeker 3 kwartier moeten wachten. Inmiddels was mijn jongste wat gekalmeerd en lag rustig tegen mij aan.

Eenmaal in het kantoor van de arts, pakte ze na een kort inleidend gesprek met ons een oor-kijker en keek hiermee in de oortjes van mijn kleine peuter. Ze schok hoorbaar. “Ach, meisje toch” zei ze. "Dit het de ergste oorontsteking die ik sinds weken heb gezien" zei ze vervolgens. De tranen sprongen in mijn ogen. Hoe lang zal mijn meisje hiermee al hebben rondgelopen? Dagen? weken? En ik heb het niet gemerkt?

Conclusie van de arts: Een dubbele oorontsteking. Het linkeroortje was het ergst. Daar had ze tevens blaasjes op het trommelvlies. De arts zei dat ze veel pijn heeft. We kregen antibiotica voorgeschreven. Die we gelijk op konden halen bij de apotheek aan de overkant. Het was inmiddels 12:30. Ik heb met mijn kleine meid in de armen heen en weer gelopen over de begane vloer van het ziekenhuis totdat het recept klaar was. Thuis hebben we haar dit gelijk gegeven d.m.v. het bijgevoegde spuitje. Ook raadde de arts aan haar om de 6 uur een zetpil te geven tegen de pijn. Binnen 5 minuten viel mijn meisje voor de 2e keer vandaag, op mij in slaap. Ik heb haar voorzichtig in haar slaapzak gehesen en in bed getild. Daar sliep ze heerlijk verder. Pas om 16:30 werd ze weer wakker. Eindelijk kon ze slapen en werd de pijn in haar oren onderdrukt.

Demi is zo'n stoere meid. Ze heeft niet eens aangegeven dat haar rechteroor ook pijn deed, terwijl deze toch ook duidelijk ontstoken is. Nu gaat het aanzienlijk beter. De nachten zijn nog wel kort. Voor haar en voor mij. Vooral dan heeft ze last, wanneer ze ligt. 's nachts is alle pijn die je overdag hebt altijd erger. Hopelijk knapt ze snel op. Toch voel ik mij ook wel schuldig. Dat ik niet eerder heb gemerkt dat ze last had van haar oren. Ze heeft ook niks laten merken.Ze kwakkelde dan wel, maar greep nooit naar haar oortjes. Zo zie je maar, degene die het minste klagen, hebben vaak de meeste pijn. Mijn kleine stoere meisje. Mijn Peutertje van bijna 2..